Ο Χρήστος Κισατζεκιάν μοιράζεται εικόνες από τη συναυλία των R.E.M. στο Παναθηναϊκό Στάδιο στο πλαίσιο του MTV GR Day.
Οι παλαιότεροι που ζήσαμε για λίγο καιρό την ελεύθερη μετάδοση της ευρωπαϊκής έκδοσης του MTV από το Νοέμβριο του 1988 μέσω της Ε.Ρ.Τ. έως την έναρξη των συνδρομητικών καναλιών, ξοδέψαμε μπόλικες ώρες με το τηλεκοντρόλ του βίντεο στο χέρι ώστε να καταγράφουμε την παντοκρατορία του “Appetite For Destruction” (Guns ‘n’ Roses), του “New Jersey” (Bon Jovi), του “Permanent Vacation” (Aerosmith), του “Out Of This World” (Europe). Όμως το όνειρο αυτό δεν κράτησε πολύ. Και έπρεπε να φτάσουμε στα τέλη του 2008 ώστε να αποκτήσει η χώρα μας τη δική της έκδοση, το γνωστό κι αγαπημένο “MTV Greece” που βασίλεψε για οκτώ ολόκληρα χρόνια, ως τον Δεκέμβριο του 2015.
Με την αγαπημένη μου Τίνα Παπά σε θέση-κλειδί, η πόρτα συνεργασίας άνοιξε μονομιάς και εγώ έπρεπε για πολλοστή φορά να τιμήσω την εμπιστοσύνη της τα μάλα. Η ευκαιρία του να είσαι ο επίσημος φωτογράφος του διεθνούς κολοσσού στο παράρτημα της γενέτειράς σου, είναι λαχείο, μη λέμε τα αυτονόητα!
Ξεκινώντας λοιπόν την πλήρη κάλυψη του συνόλου των εορταστικών εκδηλώσεων και συναυλιών που προσέφερε το κανάλι δωρεάν από 1η Σεπτεμβρίου του 2008 για τα επίσημα εγκαίνιά του, είχε φτάσει πλέον η ημέρα μηδέν. Το αποκορύφωμα.
MTV GR Day: R.E.M., Kaiser Chiefs, Gabriella Cilmi, C:Real – Αθήνα, Παναθηναϊκό Στάδιο, Κυριακή 5 Οκτωβρίου 2008
Δεν ήταν ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά που υπήρξα ευγνώμων «πολυθεσίτης». Έτσι λοιπόν έφτασα νωρίς στο απαράμιλλο Καλλιμάρμαρο Στάδιο διαπιστευμένος με πάσο φωτογραφικό ΑΑΑ (Access All Areas) ώστε να καλύψω τα πάντα για το εν λόγω κανάλι, μα και για τον «Ελεύθερο Τύπο» στον οποίο ήμουν μισθωτός φωτορεπόρτερ, για το περιοδικό «Ποπ & Ροκ» και για το ιντερνετικό Rocking.gr
Με το που όργωσα την περιοχή, κατέστη σαφέστατο πως επρόκειτο για μια άψογη υπερπαραγωγή, αντάξια του πολυεθνικού προφίλ της εκδηλώσεως. Διότι πέρα από την Ελλάδα, τούτη η βραδιά μεταδόθηκε ζωντανά και από τα τηλεοπτικά δίκτυα της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, της Γαλλίας και της Ιταλίας. Η σκηνή ήταν πελώρια, ντυμένη ολούθε με υψηλής ανάλυσης video walls, φορτωμένη με εκατοντάδες ηχεία που γέμιζαν το χώρο με αξιομνημόνευτης ευκρίνειας ήχο. Αναμενόμενο, αφού καθ’ όλη τη διάρκεια του προγράμματος υπήρχαν ζωντανές συνεντεύξεις των πρωταγωνιστών από τα παρασκήνια, πρόζα από τους παρουσιαστές, video clips των σχημάτων που συμμετείχαν και άλλα πολλά «σφηνάκια» ψυχαγωγίας.
Η έναρξη σημειώθηκε λίγο πριν τις οκτώ το βράδυ με τους περπατημένους και δημοφιλείς C:Real του Τάκη Δαμάσχη να μας εκπροσωπούν με επαγγελματισμό περίσσιο. Με τη φωνή και τη σκηνική παρουσία της Ειρήνης Δούκα να μας βγάζει ασπροπρόσωπους, οι ζωντανές εκτελέσεις των επιτυχιών της μπάντας απέκτησαν ξεκάθαρα από σκηνής μια rock αισθητική, γεγονός που ήρθε κι έδεσε σοφά ως προοίμιο των πρωταγωνιστών του ημερήσιου Φεστιβάλ.
Ακολούθησε η Ιταλο-Αυστραλέζα Gabriella Cilmi ως μια άλλη, εφηβική προσομοίωση της αείμνηστης Amy Winehouse. Με μια πολύχρωμη παλέτα στα χέρια, απέδωσε ποικιλόμορφα διασκευές (“Cry Me A River”) μα και δικά της άσματα (“Sweet About Me”) κρατώντας για το τέλος τον άσο στο μανίκι: το “Whole Lotta Love” των Led Zeppelin.
Μια επιλογή που ώθησε τους Kaiser Chiefs να ακολουθήσουν ανοίγοντας το δικό τους μέρος με παντιλίκια, παρουσιάζοντας με σθένος πρωταγωνιστή το ολόφρεσκο single τους “Never Miss A Beat” που θα κυκλοφορούσε επίσημα την επομένη. Και ήταν στο “I Predict A Riot” που ο αφιονισμένος Wilson τραγούδησε από ψηλά, σκαρφαλωμένος σε μια από τις θεόρατες μεταλλικές κολώνες στήριξης της σκηνής συνεπαίρνοντας τους σαρανταπέντε χιλιάδες θεατές που πλέον είχαν κατακλίσει το πανέμορφο στάδιο.
Ήταν έντεκα παρά τέταρτο πλέον όταν το “Living Well Is Τhe Best Revenge” σφύριξε την έναρξη του πανηγυριού για τους ένθερμους οπαδούς των δημοφιλέστατων (και) στη χώρα μας REM. Και να που όπως και το 1999 που ήμουν στα photo pits του Άγιου Κοσμά της παραλιακής, έτσι και εδώ, στο αρχαιολογικό κέντρο της Αθήνας, ο Michael Stipe κέρδισε με το καλημέρα (εν προκειμένω, με το καλησπέρα) την πλήρη προσήλωση ολάκερου του κοινού. Με τα γνωστά του καμώματα ως σήμα-κατατεθέν. Τα σπασμωδικά, αυτιστικά σκέρτσα του κορμιού του, τους χίλιους-μύριους μορφασμούς της έντονης φάτσας του, το κρύο και τη ζέστη, το οριακό και το άψυχο να εναλλάσσονται απρόβλεπτα μα κατά τη βούλησή του.
Η πολυαναμενόμενη θάλασσα διάσημων τραγουδιών ήθελε τα ρεφρέν να τραγουδιούνται σύσσωμα από το κατά κανόνα εκστασιασμένο πλήθος. Και λέω κατά κανόνα αφού θυμίζω πως ο εορτασμός αυτός υπήρξε αφιλοκερδής, δίχως εισιτήριο, πράγμα που σήμαινε πως υπήρξαν και αρκετοί «περαστικοί» που είδαν φως και μπήκαν!... Όμως όσa χρόνια κι αν πέρασαν από τότε, θυμάμαι ακόμη το τι έγινε υπό τους ήχους των “The One I Love” και “Losing My Religion”.
Όσο για το encore, ο διεθνής χαρακτήρας της αναμετάδοσης ήθελε τις γιγαντοοθόνες να αναλαμβάνουν την προτροπή του κόσμου με ένα τιτάνιο γραφιστικό χέρι να μας ρωτά αν θέλαμε κι άλλο. Ερώτημα σικέ φυσικά, εν είδει αστεϊσμού, αφού με το έμπα του “Supernatural Superserious” έγινε της πόπης, για να κρατήσουν οι χοροί έως τέλους με τα “It's The End Of The World As We Know It (And I Feel Fine)” και το αποχαιρετιστήριο “Man On The Moon”.
Η ώρα ήταν λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Οι καταϊδρωμένοι REM φόρεσαν το στέμμα τους και το νεοσύστατο τότε MTV Ελλάδος έβαζε πλώρη για μια αντιστοίχως μεγαλόπνοη επανάληψη που με ήθελε να απαθανατίζω τους Tokio Hotel στο κλειστό γήπεδο μπάσκετ του ΟΑΚΑ.
11°
