Η μοναδική συναυλία των KISS στην Ελλάδα, τον Μάιο του 2008 στην Αθήνα, μέσα από σπάνιες φωτογραφίες του Χρήστου Κισατζεκιάν - Το rock υπερθέαμα στη Μαλακάσα
Ελάχιστα κραταιά σχήματα του πλανήτη μας έχουν τα guts να κλείσουν αυτή την καταστρφική χρονιά όπως οι αγέραστοι, πολυπλατινιένιοι KISS! Βαπτίζοντας τον ιστότοπο παραγγελιών εισιτηρίου www.KISS2020goodbye.com (ΘΕΟΙ!), δίνουν ένα διαδικτυακό live show μεγατόνων όπως μονάχα αυτοί ξέρουν και (συν)τηρούν πενήντα χρόνια τώρα. Απόψε λοιπόν στις 21.00, Παραμονή Πρωτοχρονιάς του 2021, το αιμοσταγές κουαρτέτο σηκώνει ανάστημα στο ισοπεδωτικό 2020 με μια ζωντανή υπερπαραγωγή της Landmarks Live που θα μεταδοθεί παγκοσμίως μέσω ίντερνετ από το «Atlantis Dubai» με 50 κάμερες 4K, προβολές 360 μοιρών και ένα τόνο πυροτεχνήματα και lightshow. Είπαμε. Μόνο οι KISS!
Μια ντουζίνα χρόνια πέρασαν κιόλας, μα ακόμη κουνώ το κεφάλι μου με την εξωφρενικά μικρή προσέλευση των απανταχού ροκάδων/μεταλλάδων εκείνη την καλοκαιρινή Κυριακή στη Μαλακάσα. Δύο μόλις εβδομάδες πριν τη διεξαγωγή της συναυλίας οι κινδυνολόγοι του σιναφιού μας μιλούσαν έως και για ματαίωσή της, λόγω χαμηλής προπώλησης εισιτηρίων.
Και δυστυχώς, δεν πρέπει να μαζευτήκαμε πάνω από έξι-επτά χιλιάδες νοματαίοι τελικά. Όσο κι αν στέκει το επιχείρημα «μα οι μισοί KISS απουσίαζαν», τούτη η περιοδεύουσα υπερπαραγωγή τιμούσε υπέρ το δέον τη σημαντικότερη περίοδο των λατρεμένων μας μασκαράδων (βλέπε KISS «Alive» - 1975) που πατούσαν για πρώτη -και τελευταία!- φορά τους τερατόμορφους κοθόρνους τους σε χώμα ελληνικό.
Παραπονιέμαι; Μα έχω όλα τα δίκια! Στο κάτω-κάτω του λόγου μου το είχα βγάλει το άχτι μου και με το παραπάνω μια ντουζίνα χρόνια ακόμη πιο πίσω. Το «Donington ’96 Festival» υπήρξε η πρώτη από τις δεκάδες διεθνείς αποστολές/καλύψεις της συναυλιακής πορείας μου και παραμένει ως και σήμερα, η σημαντικότερή τους. Οι λόγοι; Δύο. Ο δεύτερος ήταν φυσικά η αποκλειστική φωτογράφιση του Ozzy στην έπαυλή του στο Μπέρμινχαμ. Όμως ο πρώτος ήταν η επανασύνδεση της αυθεντικής σύνθεσης των KISS στο πλαίσιο της πιο επικερδούς περιοδείας τους ever επ’ ονόματι «Alive/World Tour 1996», έτσι που να φορούν ξανά τις μάσκες και τα κουστούμια τους που από το 1979 ήταν παροπλισμένα στην ντουλάπα. Και όλα αυτά μπροστά σε ένα αφιονισμένο κοινό που ξεπερνούσε τις εκατό χιλιάδες θεατών! Κι όμως. Ούτε ΜΙΑ στιγμή δεν σκέφτηκα να απουσιάζω από τη στάση τους στη χώρα μας. Μα θέλει και συζήτηση ρε σεις;
Υπάρχει όμως κι άλλος ένας ιδιαίτατος λόγος που η συναυλία των KISS στην Ελλάδα έχει σφηνώσει μια για πάντα στην καρδιά μου. Και αυτός έχει να κάνει με μια θεματολογία που στα δικά μου μάτια ήταν, είναι και θα είναι μια για πάντα ένα από τα πιο πολύτιμα δώρα της Ζωής: τη Φιλία. Ατυχείς έως και άχαρες συγκυρίες λοιπόν ήθελαν σύσσωμη τη συντακτική ομάδα του περιοδικού Metal Hammer να παραχωρεί χωρίς δεύτερη σκέψη τα δεδουλευμένα του τεύχους Νο. 282 που κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 2008, σε έναν από εμάς που ξάφνου αντιμετώπιζε σοβαρότατο πρόβλημα υγείας. Φίλος μου λατρεμένος το παλικάρι αυτό, έως και σήμερα. Και από ό,τι δείχνουν όλα, ως το τέλος. Έτσι λοιπόν εσύ που κατέχεις (και) αυτό το τεύχος του περιοδικού, ίσως είχες στολίσει τότε το δωμάτιό σου με την γιγαντοαφίσα του Paul Stanley. Τούτη εδώ είναι η εικόνα. Μια φωτογραφία που θεωρώ αν όχι την κορυφαία μου, μια από τις κορυφαίες του αρχείου μου, μακράν. Και για δες που εν τέλει έπιασε τόπο πέρα ως πέρα!
Τη βραδιά άνοιξαν λίγο μετά τις οκτώ οι τότε πολλά υποσχόμενοι rookies Cider Road που με μουσικό ύφος ala White Lion ζούσαν το «όνειρο» επί σκηνής, έχοντας κυκλοφορήσει το ντεμπούτο τους «Superhuman». Όμως όσο κι αν το άκουσμα του «We Will Rock You» των Queen εκ μέρους τους προσπάθησε να ανάψει τα αίματα, το κοινό σχεδόν τους αγνόησε… Και μόνο το ότι αν ψάξεις πλέον να βρεις τι φτιάχνει το συγκρότημα αυτό εν έτει 2020 δεν βρίσκεις το παραμικρό, ίσως τα λέει όλα.
Στις 21:00 παρά κάτι, με το λυκόφως να σκεπάζει κατανυκτικά το υπαίθριο αμφιθεατρικό πάρκο όπως χαρακτηριστικά ανταποκρινόμουν τότε, το αειθαλές motto «You wanted the best, you ’ve got the best…» ήχησε από τα θεόρατα ηχεία γαργαλώντας ανατριχιαστικά τη ραχοκοκαλιά μας. Οι πρώτες νότες του «Deuce» ξεσήκωσαν χορό από το κάγκελο ως και τον πύργο ηχοληψίας όπου και σταματούσε το πλήθος. Και αν εδώ είχαμε τον καταιγιστικό Eric Singer στα τύμπανα στη θέση του Peter Criss και τον Tommy Thayer στις κιθάρες να προσπαθεί να γεμίσει του κάκου τα παπούτσια του Ace Frehley, τα δυο πρωτοπαλίκαρα επιλήφθηκαν έτσι ώστε να μας προσφέρουν ξανά απλόχερα αυτό που ανέκαθεν τραγουδούν: «I, wanna rock’n’roll all night, and party every day». Στο άκουσμα του εν λόγω ανθέμικου ύμνου μάλιστα οι Stanley και Simmons μας κέρασαν εκατομμύρια πολύχρωμα χαρτάκια κομφετί. Και να ήταν μόνο αυτό. Για δυο ολόκληρες ώρες, φωτιές, λέιζερ και τεχνητές αστραπές, ασύδοτες εκρήξεις και βεγγαλικά, βροχή από ψεύτικο αίμα, σπαθιά, οι εναέριες πτήσεις του αξεπέραστου Gene, μας ήθελαν κάργα δικαιωμένους που δώσαμε το παρών!
Τι και αν στο «I Was Made For Loving You» τρεμόπαιζε η φωνή του τότε 57χρονου Starchild; Σοβαρολογούμε τώρα; Οι φυσικές φθορές είναι μέρος του παιχνιδιού της ζήσης μας και ακριβώς εκεί είναι το μεγάλο στοίχημα: να τις αγνοείς επιδεικτικά και να τους βγάζεις τη γλώσσα, πόσο μάλλον όταν έχεις μια γλώσσα ΝΑ σαν αυτή του Simmons!
Έτσι λοιπόν το encore της αμερικάνικης αρμάδας υπήρξε απρόσμενα χορταστικό, με το παραπάνω hit single να περιστοιχίζεται από κομματάρες όπως τα «Shout It Out Loud», «Lick It Up», «God of Thunder», «Love Gun» και «Detroit Rock City», ξεφεύγοντας συνειδητά από το ζωντανό αφιέρωμα στο πρώτο «Alive».
Άκουγα από μακριά το ηχογραφημένο «God Gave Rock 'N' Roll To You» όταν έφτασα στη μοτοσυκλέτα μου. Πριν την καβαλήσω, βλέπω σε όλα τα παρμπρίζ των σταθμευμένων αυτοκινήτων κάτι που έμοιαζε με κλήσεις της τροχαίας και λέω «λες, ρε συ;». Κι όμως. Πλησιάζοντας ανακάλυψα πως επρόκειτο για θρησκόληπτες προκηρύξεις που καταφέρονταν εναντίον των KISS και του σατανιστικού μηνύματος των τραγουδιών τους…
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
14°
