Η συναυλία του Chris Cornell στην Αθήνα, τον Ιούλιο του 2007, στο Rockwave Festival μέσα από τις σπάνιες φωτογραφίες του Χρήστου Κισατζεκιάν
Η απίστευτη φωνάρα του επιβλητικού, ανυπέρβλητου, αείμνηστου μορφονιού Chris Cornell δεν υπήρξε μονάχα η αιχμή του δόρατος των πρωτοπόρων Soundgarden, των καταιγιστικών Audioslave και των μυθικών Temple Of The Dog. Τούτος ο άνθρωπος γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Σιάτλ της Ουάσινγκτον για να γίνει ένας από τους κύριους αρχιτέκτονες της grunge. Κοίτα όμως να δεις που ξάφνου αποχώρησε αδρά με απόφαση δική του, σοκάροντας μας ανεπανόρθωτα. Ο Christopher John Cornell ως φαίνεται παραήταν ευαίσθητος απέναντι στις απάνθρωπες απαιτήσεις που καταδυνάστευαν τη ζωή του… «Life is Hard, and then you Die» (Johnny Winter)…
Ήταν γύρω στα δεκαπέντε λεπτά μετά τα μεσάνυχτα της 18ης Μαΐου του 2017 όταν ο προσωπικός του σωματοφύλακας τον βρήκε αιμόφυρτο, ξαπλωμένο, αναίσθητο, στο πάτωμα της τουαλέτας του ξενοδοχείου MGM Grand του Ντιτρόιτ μετά από την ζωντανή εμφάνιση των Soundgarden στο θέατρο Fox. Μια ζώνη άθλησης αγκάλιαζε το λαιμό του και το βίντεο της ασφάλειας του ξενώνα απέδειξε πως κανείς δεν είχε μπει στο δωμάτιο του μετά τον έμπιστο φύλακά του. Ο Chris Cornell είχε αυτοκτονήσει.
Οι Soundgarden ως γνωστών ήταν το πρώτο σχήμα που υπέγραψε συμβόλαιο σε πολυεθνική εταιρία (A&M), ανοίγοντας έτσι έστω και ακούσια το δρόμο για τους Nirvana, τους Pearl Jam και τους Alice in Chains. Ο Chris Cornell αγωνίστηκε χρόνια πολλά ενάντια στον εθισμό των ναρκωτικών και του αλκοόλ. Το 2003 μπήκε σε κέντρο αποτοξίνωσης από όπου δόξα το Θεό, βγήκε νικητής. Όπως αποδείχθηκε όμως δυστυχώς, η μάχη είχε κερδηθεί, ο (εσωτερικός του) πόλεμος όχι.
Η πιο πρόσφατη ανάρτηση της επίσημης ιστοσελίδας του φέτος στις 20 Ιουλίου ήταν μια απλή αναφορά στην ανυπέρβλητη προσφορά του που δικαιολογούσε κάποιες προσφερόμενες ανέκδοτες μουσικές του. «Ένας άνθρωπος δεν πεθαίνει όσο αναφέρεται το όνομά του» αναγράφεται μεταξύ άλλων στη δημοσίευση.
Chris Cornell – Rockwave Festival, Terra Vibe, Μαλακάσα, Κυριακή 29 Ιουλίου 2007
Και δες τον λοιπόν εδώ επί σκηνής στη Μαλακάσα με τα βλαστάρια του. Πρόσεξε το ύφος του. Πώς τα κοιτά. Και αναλογίσου ΠΟΣΗ δύναμη είχε το κατάμαυρο σκοτάδι που τον ώθησε να τα αφήσει πίσω του ορφανά από πατέρα... Άβυσσος; Κυριολεκτικά. Μου είχε πει ο ίδιος επιτόπου εκείνη την ημέρα πως θα τα πάρει αγκαλιά στο τάδε τραγούδι ώστε να είμαι έτοιμος να απαθανατίσω και τούτο το συμβάν, στα πλαίσια της συνολικής ανάθεσης / φωτογραφικής κάλυψης ολόκληρης της μετάκλησης του, on stage και για όλο το set, backstage πριν και μετά το show, μα και στο «Lagonissi Grand Resort» όπου θα έμενε με την οικογένειά του. Ήταν μια μέρα που θα μνημονεύω εσαεί. Όμως δυστυχώς, η συγκεκριμένη εμπειρία δεν έχει χαραχθεί μια για πάντα μέσα μου μόνο για τους παραπάνω προφανέστατους λόγους... Ο λόγος;
Μέσω της δισκογραφικής Universal και της φίλτατης Τίνας Παππά που ήταν τότε υπεύθυνη ξένου ρεπερτορίου, το Ιούλιο του 2007 μου ζητήθηκε να αναλάβω τη φωτογραφική κάλυψη της επίσκεψης του αγέραστου ερμηνευτή για τις προωθητικές ανάγκες της κυκλοφορίας του «Carry On». Της το ζήτησε η γυναίκα του, η Ελληνοαμερικανίδα Βίκυ Καραγιάννη, η νόμιμη πλέον κληρονόμος του.
Ανειλημμένες υποχρεώσεις μου ως μισθωτού στην εφημερίδα «Ελεύθερος Τύπος» επί Γιάννας Αγγελοπούλου με ήθελαν να είμαι διαθέσιμος μονάχα τα τεκταινόμενα στο καταπράσινο Terra Vibe, δηλαδή από νωρίς το απόγευμα και μετά. H φίλτατη Όλγα Καλαντζή, παρότι παγκοσμίως καταξιωμένη βιοχημικός, είχε αποδείξει ήδη ως ερασιτέχνης φωτογράφος πως ήταν καταλληλότατη για την κάλυψη του session στο ξενοδοχείο κείνο το πρωί.
Συνεπέστατοι και οι δυο στα ραντεβού μας, αποτυπώσαμε τα πάντα-όλα έτσι ώστε εν συνεχεία (και μετά από ολονύκτια επιλογή/επεξεργασία εκατοντάδων εικόνων εκ μέρους μου) να παραδώσω το DVD την επομένη το μεσημέρι στα έμπιστα χέρια της αγαπημένης μου Τίνας, με όλες τις φωτογραφίες σε υψηλή ανάλυση. Το αντίτιμο για όλα αυτά συμπεριλαμβανομένων των πνευματικών δικαιωμάτων χρήσης εσαεί ήταν μόνο 750 ευρώ. Κι όμως.
Όσο πληρώθηκες εσύ, πληρωθήκαμε και εμείς… Το πιθανότερο φυσικά είναι πως ο ίδιος ο Chris Cornell δεν έμαθε ποτέ και τίποτα για όλο αυτό το φιάσκο. Η συμπατριώτισσά μας όμως που βομβαρδίστηκε από e-mail της Τίνας, παραμένει άφαντη έως και σήμερα.
Η σύντομη μα καίρια συνάντηση μαζί του στα παρασκήνια ώστε να μάθω επακριβώς τις ανάγκες του. Τα αυτόγραφά του σε όλα όσα κατέχω στη δισκοθήκη μου και τον αφορούν. Η καθ’ ολοκληρία φωτογραφική κάλυψη όλου του set και όχι μόνο των τριών πρώτων τραγουδιών, ως είθισται. Και τούτο όχι μόνο μέσα από τα photo pits, μα και πάνω από τη σκηνή. Και τέλος, η απαθανάτιση του με τον ήρωά του Robert Plant και τους παραβρισκόμενους Europe.
Στην μια άκρη της σκηνής η οικογένειά του ηγέτη παρακολουθούσε σύσσωμη. Θυμάμαι το τριχωτό της κεφαλής μου να επαναστατεί στο άκουσμα του εισαγωγικού «Spoonman» με το καλημέρα, στις οκτώ το βράδυ ακριβώς. Το ίδιο συνέβη άλλωστε και αργότερα με το «Black Hole Sun» και το «Jesus Christ Pose» σε ρόλο ανατριχιαστικού επιλόγου, ολοκληρώνοντας εβδομηντατέσσερα λεπτά ονείρωξης.
Θα κλείσω με κάτι που μονάχα οι παλαιοί αναγνώστες του Metal Hammer θα θυμούνται. Στην κατ’ ιδίαν συνέντευξή μου με τον συνάδελφό του Bruce Dickinson δέκα χρόνια νωρίτερα, το 1997 όπου είχε εμφανιστεί κι αυτός στο αντίστοιχο Rockwave, του απηύθυνα μεταξύ άλλων και την παρακάτω ερώτηση: «Αλήθεια, εσύ, το είδωλο εκατομμυρίων οπαδών της σκληρής μουσικής ανά τον πλανήτη ως τραγουδιστής των Iron Maiden, έχεις “ιδρώσει” ποτέ ακούγοντας κάποιον συνάδελφό σου να τραγουδά;»
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
12°
