«The Universal Want»: Το συγκρότημα Doves επιστρέφει με νέα μουσική μετά από 11 χρόνια απουσίας - Οι πρώτες εντυπώσεις από το νέο τους άλμπουμ.
«Σαν να μην πέρασε μια μέρα» μπορεί να σκεφτείς ακούγοντας την πρώτη δισκογραφική κυκλοφορία των Doves μετά από 11 ολόκληρα χρόνια, με τίτλο «The Universal Want». Μια μέρα στο Μάντσεστερ, από εκείνες στα τέλη των 90s, που τα αδέρφια Jez Williams (κιθάρα, φωνητικά) και Andy Williams (ντραμς, φωνητικά) συνάντησαν τον Jimi Goodwin (μπάσο, φωνητικά και προσέλαβαν τον Martin Rebelski, ως περιοδεύον μέλος στις keyboard ανάγκες των συναυλιών τους, συγκεντρώνοντας κάθε φορά περισσότερο κόσμο από την προηγούμενη και βλέποντας το όνομά τους μετά το ντεμπούτο τους «Lost Soul» το 2000, να φιγουράρει στην πρώτη θέση των βρετανικών charts το 2002 με το άλμπουμ «The Last Broadcast» και το 2005 με το «Some Cities». Και στην δεύτερη, το 2009 με το άλμπουμ «Kingdom of Rust». Και μετά ψιλοδιάλυση. Και μετά τι απέγιναν οι «βασιλιάδες της μελαγχολίας», οι alternative brit rockers που κατάφεραν να κάνουν mainstream τις ποιητικές λέξεις και τα ταξιδιάρικα ακόρντα τους;
Το νέο άλμπουμ των Doves, «The Universal Want», απαντά στο ερώτημα με 10 καινούργια κι εμπνευσμένα τραγούδια που ακούγονται πως δεν δημιουργήθηκαν υπό την πίεση ενός reunion. «Υπήρξε μια εκτίμηση για αυτό που και οι τρεις μας φέραμε αρχικά στο συγκρότημα. Απολαμβάνουμε τη συντροφιά του άλλου. Χάσαμε να γράφουμε μαζί και δώσαμε ο ένας στον άλλο περισσότερο χώρο. Αν κάποιος δεν αισθανόταν υπέροχα θα συναντιόμασταν ξανά αργότερα…» δήλωσε πρόσφατα ο Andy Williams.
Διαλέγοντας μια εικόνα της φωτογράφου Maria Lax για εξώφυλλο και διακόπτοντας για πρώτη φορά την εικαστική συνεργασία τους με τον χρόνιο συνεργάτη τους Rick Myers, οι Doves αν κι έχουν πατήσει τα 50, επιμένουν να θυμούνται την εφηβεία τους: τραγουδούν για τις σχέσεις, τον χρόνο, τους ανθρώπους.
Δοκιμάζουν πραγματάκια στο στούντιο, όπως το να προσθέσουν μια dubstep μπασογραμμή, να παίξουν λίγο με το auto tune, να καθίσουν στο πιάνο και να προσθέσουν κάτι που μπορεί να σου θυμίσει την ιταλική house, να χτυπήσουν τα τύμπανα αλά «Space Face» κλείνοντας το μάτι σε όσους έζησαν τις acid house και rave νύχτες στη Hacienda.
Κι αν τα τραγούδια «Carousels», «Prisoners» και «Cathedrals Of The Mind», ως σινγκλ, έχουν κερδίσει περισσότερο χρόνο ακρόασης από τους fans των Doves, το άλμπουμ «The Universal Want», όπως οι περισσότεροι καλοί δίσκοι, ακούγεται από την αρχή ως το τέλος, εξερευνάται με τυχαία αναπαραγωγή και γεμίζει το φθινόπωρο με νότες που πέφτουν σαν φύλλα. Χωρίς επιτήδευση, χωρίς τραγούδια-«γεμίσματα», χωρίς ταρατατζούμ. Σύνθετο σαν απαιτητικό παζλ κι εκφραστικό σαν ένα δικό σου ημερολόγιο, μοιάζει να ήρθε την κατάλληλη στιγμή στα ηχεία. Ας μην περάσουν άλλα 11 χρόνια μέχρι την επόμενη φορά, guys.
18°
