Μουσικη

Η A.V ακούει πρώτη το Love and Unity EP της Kid Moxie

Βουλιαγμένη - Λος Άντζελες, τέσσερα τραγούδια (και μια συνέντευξη) δρόμος!

Στέφανος Τσιτσόπουλος
6’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Συνέντευξη με την Kid Moxie, μια Αθηναία που ζει στο Λος Άντζελες και αυτές τις μέρες κυκλοφορεί το EP της Love and Unity.

Η Οδύσσεια μιας (οικειοθελώς) ξεριζωμένης. Χρόνια τώρα παρακολουθώ τις περιπέτειες της Έλενας Χαρμπίλα στο Λος Άντζελες. Περισσότερα, βέβαια, είναι τα χρόνια που είμαι στόκερ της από την Αθήνα, λίγο πριν πάρει τη μεγάλη απόφαση να αποδημήσει στον Νέο Κόσμο, τότε που έπαιζε, έγραφε και σκόραρε μουσική σε κουλαριστές ηλεκτρονικές ατμόσφαιρες. Τα μπλιπ μπλοπ της στο θεϊκό Champagne (μυθικό το ρεμίξ του Serafim Tsotsonis για τη συλλογή του 2008, Press R for the Galaxy Bar), με έχρισαν ιππότη της.

Η Kid Moxie θα μπορούσε άνετα να μη μετοικίσει, αρκούμενη να γίνει η βασίλισσα του χωριού. Όμως όχι! Αυτά τα κλέη κι αυτές οι «δόξες» ήταν και είναι -αν και δεν το γράφω υποτιμητικά, θα το πω!- για όσους ήθελαν και θέλουν ακόμα και στις μέρες μας να γράψουν φήμη και ρεπερτόρια στα πέριξ της χιπ Πρωτογένους, ή τα πάλαι ποτέ κλαμπ του αλτέρνατιβ (πάλι με χρόνια με καιρούς λες;) Γκαζιού. Της Kiddo όμως δεν της έφτανε, προφανώς, η σκέτη αθηναϊκή κι εκ του ασφαλούς αίγλη. Οπότε και την έκανε φτερωτά πέραν του Ατλαντικού.

The rest is history. Διαλογισμός μετά τρελής δημιουργικότητας ή και περιπέτειες στον ωκεανό της πόλης αλλά και των ήχων, που θα έλεγε κι ο γκουρού Ντέιβιντ Τοπς. Γιατί στο Λος Άντζελες η Kid Moxie όχι μόνο κατάφερε να γνωρίσει τον Ντέιβιντ Λιντς αλλά και να χριστεί με βούλα protege του. Όπως και να συμπράξει με τον Άντζελο Μπανταλαμέντι, να απελευθερωθεί, δηλαδή, από τη αθηναϊκή - ελληνική στενότητα του χώρου και να φτιάξει μουσικές σινεμασκόπ και ατμόσφαιρες ντάνσι ή λόου γκρουβ με συνεργασίες που άλλους συναδέλφους θα τους εξασφάλιζαν τιμητικά ένσημα-credits. Ώστε άμα και οπότε τη επιστροφή στην πατρίδα να τα περιφέρει στο ελληνικό χωριουδάκι μας, εξασφαλίζοντας μεροκάματα προς το ζην, είτε με ντι τζέι σετ είτε και με συμμετοχή της σε ταινίες ως ορίτζιναλ σκόρερ. Κάτι, βέβαια, που έκανε προσφάτως για την ταινία «Δεν θέλω να γίνω δυσάρεστος, αλλά πρέπει να μιλήσουμε για κάτι πολύ σοβαρό» του Γιώργου Γεωργόπουλου. Η διασκευή της στο Big in Japan των Alphaville ευτύχησε να κυκλοφορήσει, μαζί με όλο το πρωτότυπο σάουντρακ που συνέθεσε, από την Lakeshore records, το label στο οποίο κυκλοφορούν τα ost του Drive και του Stranger Things. Αυτό κι αν είναι ονόρε, ε;

Ξέρω, επίσης, πως αυτόν τον καιρό γράφει μουσική και για τον δαφνοστεφανωμένο στις Κάννες έλληνα σκηνοθέτη Βασίλη Κεκάτο, αλλά πίσω πάλι στο Λος Άντζελες. Μια άλλη επανεκτέλεση στο Mysteries of Love των This Mortal Coil, που είχε τραγουδήσει η μούσα Τζούλι Κρουζ στο Blue Velvet, με έκανε να την (ξανα)δοξάσω. Το καλιφορνέζικο όνειρο της Ελένης Χαρμπίλα την έβγαλε σε μέρη απάτητα για… Greek artist. Από τη συνεργασία της με τον παραγωγό Daniel Hoal της Νάνσι Σινάτρα, ως τις μουσικές της που έντυσαν τη σειρά The L Word, η δημιουργικότητά της δεν λέει να καταλαγιάσει. Πριν λίγες μέρες, μου έστειλε τη νέα της δουλειά, ένα EP με πέντε τραγούδια που, όπως μου ήρθε, έτσι και το κάρφωσα στο αμάξι: υπέροχη, ατμοσφαιρική, φαντεζί, γκρούβι μέκανο νεοντίσκο που, είτε στο ράθυμο είτε στο ανεβασμένο τέμπο της, προάγει την Kid Moxie στην κατηγορία «κάτι περισσότερο από μια Ελληνίδα, Αθηναία μουσικό».

Με το Love and Unity EP, η Έλενα πιάνει ουρανό. Γιατί και το τραγούδι του δίσκου All Day I Think of You ένας σκέτος έναστρος ουρανός όνομα και πράμα μου ακούγεται και δείχνει. Ακούγοντάς το στις τρεις τα χαράματα στην Ποσειδώνος με τους φοίνικες και τα αλμυρά νερά της θάλασσας στο αριστερό μου χέρι, ο ήχος του κατάφερε να γεφυρώσει την απόσταση Αιγαίου και Ατλαντικού. Όλα τα αστέρια κι οι καλοί άνεμοι θρόιζαν δροσερά στα αυτιά μου κι έφεγγαν πάνω από την οροφή του αυτοκινήτου μου. Της απάντησα ενθουσιασμένος πως πρέπει όπως και δήποτε να κάνουμε κάτι. Είπε ναι και ορίστε! Μια κουβέντα με την Kid Moxie και... για να μην τη ματιάξω, ας σταματήσουμε εδώ. Εγώ. Γιατί αυτή, εσύ, παρακαλώ σε, μη σταματάς καθόλου, Έλενα Χαρμπίλα. Μείνε εκεί αλλά και στο παντού που είσαι, αυτής της τόσο υπέροχης Οδύσσειας μιας (οικειοθελώς) ξεριζωμένης!

Τι από τα δύο και γιατί το προτιμάς, έτσι όπως άκουσα το E.P σου και καταλήγω: ευφρόσυνη ντίσκο ή πολυγλωσσική ελεκτρόνικα;
Δύσκολο. Η ντίσκο με ανεβάζει όσο κανένα άλλο είδος μουσικής. Γενικά τείνω να γράφω πιο σκοτεινές, cinematic pop μουσικές, αλλά με τον καινούργιο δίσκο ξέφυγα αρκετά από αυτό, το οποίο ήταν λυτρωτικό!

Η σχέση με τον Luxxury, μιας και δείχνει να δένετε όχι μόνο στα μπακ του μπακ ντιτζέι σετ, όπως σας θυμάμαι στο Hilton Galaxy, αλλά να που φτάσατε και να ηχογραφείτε παρέα! Πώς γνωριστήκατε, αρχίσατε και καταλήξατε ως εδώ;
Είχαμε τον ίδιο publicist, ο οποίος και μας σύστησε πριν 5 χρόνια και «κολλήσαμε» κατευθείαν. Αρχίσαμε να παίζουμε λάιβ μαζί και να ταξιδεύουμε σε (κυρίως τροπικά) μέρη συμμετέχοντας σε φεστιβάλ και κάνοντας διπλά ντι τζέι σετ. Τα μέρη που επισκεφτήκαμε και οι εμπειρίες μας από τα λάιβ και τα πάρτι σε εκείνα τα μέρη οδήγησαν στο είδος της μουσικής που δημιουργήσαμε σε αυτό το άλμπουμ… κάτι μεταξύ tropical και nu disco.

Kid Moxie και Luxxury

Αναρωτιέμαι αν αυτό θα είναι το μέλλον της μουσικής μετά και από το χτύπημα του ιού και της καραντίνας: πολύ ωραία τραγούδια-δουλειές, που όμως λόγω απόστασης είναι αδύνατον να επιτελέσουν την αποστολή τους. Ο χορός και οι συναθροίσεις τηρούν πλέον αποστάσεις κι οι άνθρωποι λικνίζονται μόνοι ή λίγοι στα καβούκια τους. Οι παλιές καλές μέρες του all together now- peace-love-dance-unity μοιάζει να παρήλθαν ανεπιστρεπτί…
Δυστυχώς θα πάρει καιρό να επιστρέψουμε στα κλαμπ και στα μεγάλα dance πάρτι. Παρ' όλα αυτά, θεωρώ ότι το συγκεκριμένο είδος μουσικής είναι ανεβαστικό όπου τύχει να το ακούσεις.

Διόρθωσέ με, αλλά εγώ αυτό νομίζω πως γίνεται πλέον εδώ και μερικά χρόνια  στα ηλεκτρονικά λημέρια: τα bpm ενηλικιώνονται και χαμηλώνουν. Ο πιο ενδιαφέρων νέος ήχος γίνεται πιο τζάζι ή ντίσκο, σε πιο nu και down tempo, ισόποςα λικνιστικό, κοντράστ με τα εξίσου αργόσυρτα τραπ ρέγκετον που παίζουν απέναντι.
Σίγουρα έχει πιο ενδιαφέρον ο καινούρgιος ήχος που περιγράφεις. Αλλά  δε χορεύεται με τόση απόλαυση όσο τα κλάσικς από Moroder, Sylvester, Chic, Cerronne.

Πού θα κατέτασσες το E.P σου σε σύγκριση με τις ως τώρα δουλειές σου; Ακολουθεί κάποιο όραμα, μια εξέλιξη, ένα σχέδιο που εσύ το έχεις στον νου σου για το πώς προοδεύεις και ως πού θέλεις να φτάσεις, ή ήταν έμπνευση και προϊόν της στιγμής, όποια κι αν ήταν αυτή;
Είναι ένα ευχάριστο διάλειμμα από ό,τι έχω κάνει μέχρι στιγμής. Μια «ηλιαχτίδα φωτός» στον μέχρι τώρα πιο dark electronic ήχο που ίσως με έχει χαρακτηρίσει.

Πόσο σε βοήθησε ο διαλογισμός αλλά και η όλη εμπλοκή σου με το foundation του Ντέιβιντ Λιντς, ώστε να μη χάσεις το κουράγιο σου τούτες τις δύσκολες στιγμές της απομόνωσης; Αλήθεια, ανταμώνετε με τον μετρ; Τι νέα κι από αυτόν αλλά και από τα δικά σου κινηματογραφικά, μιας και ξέρω την αγάπη σου για τα τηλέ- και τα σινέ- σάουντρακ.
Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω διαλογιστεί όσο θα έπρεπε την περίοδο της απομόνωσης…  Προτίμησα να χορεύω στο σαλόνι μου και να παίζω βινύλια κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο την πόλη.
Δεν έχω κάποια σχέση με τον Lynch από τότε που τελείωσε το πρότζεκτ «Mysteries Of Love» και με τον A. Badalamenti (αν και με τον τελευταίο λέμε τα νέα μας μέσω μέιλ πού και πού).
Κινηματογραφικά συμβαίνουν πολλά αυτόν τον καιρό. Τώρα δουλεύω το σάουντρακ ενός αμερικάνικου τηλεοπτικού θρίλερ για το Νετφλιξ αλλά και κάποια κομμάτια για ένα ακόμα θρίλερ της Sony Pictures. Πολλά θρίλερ, όπως βλέπεις… Άρα καταλαβαίνεις την ανάγκη μου για ντίσκο! (το φυσικό αντίδοτο). Επίσης θα κάνω τη μουσική στην επόμενη ταινία του  Β. Κεκάτου.

Αποφεύγεις τους στίχους - ρεφρέν κουπλέ σε αυτή τη δουλειά! Περισσότερο νομίζω πως σλογκανάρεις. Σαν να θες ο ακροατής σου να πάρει από τις λέξεις μόνο το ζουμί, το σύνθημα ή το ταγκ, και τα υπόλοιπα συναισθήματα ή νοήματα να τα βιώσει απλώς καβαλώντας τον ρυθμό. Ιδέα μου είναι;
Όχι, ακριβώς έτσι είναι! Αποφύγαμε την ποπ φόρμα (κουπλέ-ρεφρέν) επίτηδες. Μας έδωσε περισσότερη ελευθερία να παίξουμε με την ατμόσφαιρα και τον ρυθμό χωρίς να είμαστε δέσμιοι των στίχων μας.

Σου λείπει η Αθήνα; Και σαν τόπος αλλά και σαν «σκηνή», αν μπορούμε να την ορίσουμε. Αλήθεια, παρακολουθείς τη μουσική φάση της πόλης ή απέχεις, παρακολουθώντας μόνο το έξω, όπου και βρίσκεσαι;
Δυστυχώς λείπω καιρό τώρα από την Ελλάδα και έχω χάσει πολλά επεισόδια από τα μουσικά (και όχι μόνο) δρώμενα. Δε μου λείπει τόσο η Αθήνα ως τόπος, αλλά μου λείπουν πολύ οι άνθρωποι που αγαπώ.

Σε ποια γειτονιά μένεις στο Λος Άντζελες; Περίγραψέ μου το σκηνικό της ή τα σκηνικά της πόλης, που ενδόμυχα ή φανερά πιθανόν και να «καταγράφεις» ως ατμόσφαιρες στον ήχο σου. Πόσο σε επηρεάζει η πόλη σαν έμπνευση; Αν, φερειπείν, έμενες στη Νέα Υόρκη ή τη Βοστώνη, πιστεύεις πως θα έγραφες τα ίδια;
Μένω στο Arts Distric του Downtown L.A, μία από τις πιο ζωντανές και δημιουργικές γειτονιές της πόλης. Από το παράθυρό μου βλέπω τους ουρανοξύστες και το ηλιοβασίλεμα. Μερικά βράδια αισθάνομαι ότι ζω σε σκηνικό του Blade Runner. Σίγουρα η θέα με προδιαθέτει για ήχους που θυμίζουν Vangelis! Πιστεύω πως το εξωτερικό τοπίο επηρεάζει την ατμόσφαιρα της μουσικής αλλά όχι τόσο όσο το εσωτερικό τοπίο.

Ερώτηση των χιλίων δολαρίων. Παίζω κάπου καλοκαιρινά δίπλα στη θάλασσα. Και βάζω το All Day Long (I think of you). Τι να βάλω μετά; Αλλά και πιο πριν, ποιο τραγούδι δένει με τα bpm του κι από ποιον;

Θα έβαζα το Only You από Steve Monite πριν (νιγηριανή ντίσκο έχεις ακούσει να τρελαθείς!) και το Ai No Corrida (Quincy Jones) μετά. Το τελευταίο είναι από τα αγαπημένα μου κομμάτια. Δεν ξέρω αν τα BPM δένουν, αλλά το mood δένει σίγουρα.