Gadless: Το Please, Don't Make me Happy είναι το νέο σινγκλ του

Πριν δυο χρόνια ευτύχησα να ακούσω αυτό το τραγούδι ζωντανά: ο Gadless στο αξέχαστο λάιβ της Αγγλικανικής Εκκλησίας με χορηγό το 102.5 Athens Voice Radio το ενορχήστρωσε με ακουστική κιθάρα και βιολί, μια φωνή και δυο όργανα. Δυο χρόνια μετά το Please, Don't Make me Happy κυκλοφορεί ενισχυμένο με πνευστά και τύμπανα. Μου θυμίζει Belle and Sebastian αλλά και λυρικές μπάντες που ωδούν και εμβριθούν στο είδος της ίντι φολκ πέρα από τη Βρετανία και τον Ατλαντικό, για να βάλω στο παιχνίδι και τη μεγάλη μας κοινή λατρεία, τους Bonny Light Horseman της νέας σκηνής που δεν σταματά ποτέ να παιανίζει.

Μάντεψε: Λίγοι στην Ελλάδα το κάνουν τόσο τίμια αλλά και κρατάνε το κερί αναμμένο. Ο Κώστας Αντωνιάδης χρόνια τώρα είναι μια sui generis συνθετική και τραγουδιστική περσόνα που περνάει πάνω από τα ραντάρ μόνο αυτών που επιμένουμε να ψάχνουμε ήχους πέραν της αθηναϊκής «ροκίλας, απ' όπου κι αν προέρχεται» ή τρέντι ακουσμάτων της εποχής που «σαρώνουν στο YouTube».

Γιατί ο Gadless και η μελαγχολική ποπ δωματίου του, όπως αυτοπροσδιορίζει τον ήχο του, ασκούν τέχνη εσωστρέφειας και ασκήσεις μοναστηριακής ζωής που, έξω από το σπίτι, εκεί στην πόλη με τους χίλιους αντιπερισπασμούς, παύει να λειτουργεί. Δεν προσφέρεται αυτό το είδος για «χαλαρά ποτάκια» για να ξελαμπικάρουμε, μα περισσότερο για ρούμια στο σπίτι, όταν τα παιδιά κοιμούνται και το φεγγάρι στα πάνω πατώματα έδωσε ρεπό σε όλα τα αστέρια του ουρανού, εξ ου και τόσο θαμπάδα η νύχτα. Ακούστε το Please, Don't Make me Happy και γνωρίστε τον λίγο καλύτερα, σε περίπτωση που πρώτη φορά track-άρετε(!) με το είδος και τον καλλιτέχνη, όπως τον περνάμε από ένα γρήγορο Q&A. Από εμένα τα σέβη μου, keep on folking in a trap world, φίλος!

Τρομπέτες που με συγκινούν, γιατί μου θυμίζουν (και) Pale Fountains αλλά μαζί κι όλον εκείνον, επίσης, τον επικό  ήχο της 80s  Sarah records. Είμαι λάθος; Γιατί θεωρώ πως στο Please Don't Make me Happy η «μελαγχολική ποπ δωματίου» σου αποτίνει φόρο τιμής σε ένα κομμάτι από τον ήχο εκείνης της εποχής.
Το «Please, Don’t Make Me Happy» είναι το αποτέλεσμα πολλών επιρροών και κολλημάτων μου. Η αλήθεια είναι πως έχω ως στόχο, εδώ και αρκετά χρόνια, να περάσω τον Ατλαντικό, αλλά όσο σκληρά κι αν προσπαθώ να κολυμπήσω για να φτάσω στον προορισμό μου, ακόμα βρίσκομαι κοντά στις ακτές του νησιού. Προφανώς είχα πέσει κι εγώ σαν τον Οβελίξ από μικρός μέσα στη χύτρα των μελωδιών του Bristol, αλλά πάντα θα ονειρεύομαι μια φάρμα κάπου στην Arizona ή στο Nashville...

Διχασμένο κορμί ή καλύτερα... Διχασμένη φωνή, για να παραφράσω την ταινία του Μπράιαν ντε Πάλμα: με τους GAD. Που επανασυνδεθήκατε κάνοντας μια απίστευτη 90s μπριτποπική κιθαριστική φασαριόζικη επαναφορά, ενώ ως Gadless εμμένεις και επιμένεις σε πιο χαμηλόφωνα τέμπο. Πώς καταφέρνεις να διαχωρίζεις αυτές τις δύο περσόνες και ποιες οι διαφορές της μιας από την άλλη;
Θεωρώ πως έχω καταφέρει ηχητικά να διαχωρίσω τον Gadless από τους GAD. Από τη μια, οι GAD έχουν έναν σαφή indie - brit pop προσανατολισμό (τον οποίο και αγαπώ), ενώ, από την άλλη, με το solo μου project εξερευνώ έναν ιδιαίτερα γοητευτικό και μυστηριώδη μουσικό κόσμο. Δεν σου κρύβω πως μερικές φορές νιώθω σαν μία κωμικοτραγική φιγούρα του Woody Allen προσπαθώντας να παίξω indie folk στην Ελλάδα...

Η μουσική στον καιρό του Covid 19 αδυνατεί να παιχτεί ζωντανά, κι αν το καταφέρει, είναι τέτοια τα μέτρα ασφαλείας, που της στερούν κάθε δυνατότητα γνήσιας επικοινωνίας ανάμεσα σε κόσμο και καλλιτέχνη ή μπάντα. Πώς αντιμετωπίζεις αυτή τη νέα συνθήκη;
Ως Gadless κάνω γενικώς ελάχιστα live και μπορώ να πω ότι δεν με επηρέασε πολύ ο εγκλεισμός. Μάλιστα πραγματοποίησα και μια σειρά από κάποια αυτοσχέδια σπιτικά live, τα οποία πήγαν πολύ καλά. Με τους GAD μας έκοψε τη φόρα η πανδημία, γιατί συνέπεσε με την επιστροφή μας στις συναυλίες μετά από τέσσερα χρόνια περίπου. Θέλω να πιστεύω πως αυτή η ανωμαλία με τις ζωντανές εμφανίσεις δεν θα κρατήσει για πολύ, γιατί, ανεξάρτητα από την έλλειψη επικοινωνίας και ατμόσφαιρας, υπάρχουν συνεργάτες μας που έχουν πληγεί ανεπανόρθωτα.

Κανονικά οι GAD θα έπρεπε λόγω του reunion να βγουν περιοδεία. Αλλά και σαν Gadless δεν θα με χαλούσε μια ακουστική περφόρμανς όπως εκείνη πριν από τρία χρόνια στην Αγγλικανική Εκκλησία. Από την άλλη, σκέφτομαι πως τα δυο σου «ρεπερτόρια» ούτως ή άλλως απευθύνονται σε ένα περιορισμένο κοινό, εκλεκτικό να το πω, μια ελιτίστικη, ευγενή μειοψηφία: οπότε λόγω Covid μήπως τι είχαμε, τι χάσαμε;
Αναμφίβολα οι GAD έχουν ένα ευρύ και πιστό κοινό για τα ελληνικά δεδομένα, το οποίο τους περιμένει με αξιοσημείωτη προσμονή. Δεν θεωρώ πως το κοινό αυτό είναι «ελιτίστικο» ή «ψαγμένο». Απλά επιθυμεί μια άλλου τύπου ψυχαγωγία από το «να πίνει μπάφους και να παίζει προ», για παράδειγμα. Ως προς το Gadless, τα πράγματα όντως είναι πιο δύσκολα και το αντιλαμβάνομαι πλήρως. Όμως σε όλα τα live μου ο κόσμος ξέρει 100% τι θα ακούσει και δείχνει να «πιστεύει» και να επενδύει συναισθηματικά στη «μελαγχολική ποπ δωματίου».

Τι είναι αυτό που σε κάνει  να γράφεις και να παίζεις χρόνια τώρα «απαρέγκλιτα» σε αυτό το ύφος;
Ανέκαθεν δεν ήθελα να «βάλω νερό στο κρασί μου» στη μουσική που κυκλοφορώ. Αυτό το κατάφερα, γιατί από μικρός συνειδητοποίησα πως, για να δημιουργείς τη μουσική που θες στην Ελλάδα, δεν πρέπει να βιοπορίζεσαι από αυτήν.

Φτιάξε μου μια κασέτα για το καλοκαίρι, με άλλα δώδεκα τραγούδια, ελληνικά και ξένα, για να τα βάλω μαζί με το Please, Don't Make Me Happy, ώστε να συμπληρωθεί το προσωπικό μου σάουντρακ -  «13άρι της επιτυχίας».
Lou is - How, Cee lo Green – Slow Down, Leon Bridges – Sweeter, Jason Isbell- Overseas, Honey Harper – Vaguely Satisfied, Nick Leng – Lonely Shade Of Blue, The Big Moon – Your Light, RHODES – Love You Sober, Other Lives – We Wait, Choir Boy – Complainer, Bonny Light Horseman – Deep In Love, Alice Boman – Wish We Had No Time.

Παλιά μου είχες πει πως πρώτα γράφεις τη μουσική και μετά βάζεις τα λόγια. Συνέβη το ίδιο και με το «Μη με κάνεις ευτυχισμένο»; Ποια ήταν η γενεσιουργός αιτία του; Ένα πρόσωπο, ένας τόπος, μια ιστορία - ανάμνηση αληθινή ή... γενικά μια ατμόσφαιρα;
Το Please, Don’t Make Me Happy είναι από τα πρώτα τραγούδια που συνέθεσα ως Gadless, αλλά μόλις τώρα ένιωσα την ανάγκη να το μοιραστώ. Είμαι κακός μελοποιός. Σχεδόν ποτέ δεν έχω καταφέρει να «ντύσω» στίχους με μουσική. Για μένα αυτό το τραγούδι είναι ένας ύμνος στην αυτοκαταστροφικότητα και την ανασφάλεια που με χαρακτήριζε ως έφηβο.

Πού θα πας (αν) διακοπές; Ωραίος τόπος παρεμπιπτόντως το σποτ με τη θάλασσα και τη στεριά που γυρίστηκε το κλιπ του τραγουδιού σου. Για δώσε συντεταγμένες, κύριέ μου!
Έχω την τύχη να κατάγομαι από την Αριζόνα της Ελλάδος, την Ακαρνανία, όπως λέει και ο σκηνοθέτης του βίντεο Χρήστος Πετρόπουλος. Αυτό είναι γυρισμένο στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, το Μοναστηράκι Βόνιτσας, και οι σκηνές του ηλιοβασιλέματος είναι τραβηγμένες εκεί. Τα υπόλοιπα γυρίσματα έγιναν στην παραλία της Πογωνιάς και στην παραλία Βαθυαβάλι (μια από τις ομορφότερες παραλίες της Δυτικής Ελλάδος), ενώ κάναμε και ένα πέρασμα και από το Μονολίθι στην Πρέβεζα (τεράστια και πανέμορφη ακτογραμμή...). Σας περιμένω.