Rufus Wainright, θέλεις να μιλήσουμε για τον νέο σου δίσκο;

Στις 10 Ιουλίου κυκλοφορεί ο νέος δίσκος του με έναν 100% «Ρούφους» τίτλο: «Unfollow the Rules». «Μοιάζει σαν να κλείνει ένας κύκλος είκοσι χρόνων με αυτόν τον δίσκο» μου λέει από το τηλέφωνο. Στην Αθήνα η ώρα είναι εβδόμη απογευματινή, εκεί στην Καλιφόρνια, πάλι, μόνο δώδεκα το μεσημέρι.

«Ξέρεις, όταν ξεκίνησα, δεν θα έλεγα πως η Νέα Υόρκη ήταν και το πιο φιλικό μέρος στον κόσμο για τη μουσική μου, δυσκολεύτηκα και τα μάζεψα για το Λος Άντζελες. Η Ανατολική Ακτή ήταν ακόμα κάτω από την επιρροή του heroin sic και πολύ ροκενρόλ για τα γούστα μου. Εκεί στο Λος Άντζελες όμως το κλίμα ήταν κάπως πιο εύκρατο για αυτό που είχα στο μυαλό μου, ο Randy Newman, οι Beach Boys, ο ρομαντισμός με την ψυχεδέλεια και την ποπ βάδιζαν ακόμα χέρι - χέρι, κι έτσι ηχογράφησα τον πρώτο μου δίσκο με μια παρέα μουσικών που μπόρεσαν να με υποστηρίξουν. Είκοσι χρόνια μετά από εκείνες τις μέρες, τους αναζήτησα, έψαξα να δω τι κάνουν μετά από τόσο καιρό. Και μπήκαμε ξανά μαζί στο στούντιο, η ίδια ομάδα, οπότε γι' αυτό και τα περί “κλείνει ένας κύκλος είκοσι χρόνων”, που ανάφερα».

Τον περασμένο Ιανουάριο η δισκογραφική του Ρούφους μου έστειλε πεσκέσι το σινγκλ προπομπό του δίσκου του: το «Trouble in Paradise» ήταν ένα τυπικό, επίσης, «Ρούφους» τραγούδι. Λυγμικά λυρικό, χαμηλόφωνο αλλά και παθιασμένο. 

Λίγο μετά την κυκλοφορία του και πριν την καραντίνα, όταν ο Rufus Wainright στρατεύτηκε επώνυμα και επίσημα με την υποψηφιότητα του Μπάιντεν δηλώνοντας τη στήριξή του στους Δημοκρατικούς, δικαίωσε και την αίσθησή μου πως οι στίχοι του σινγκλ λειτουργούν και σαν ξεκάθαρα πολιτικό μανιφέστο. «Όπως και παλιότερα» του λέω, «στο “Going to a Town” η πίκρα σου για την Αμερική δεν έχει τέλος»! «Ω, αυτό κι αν είναι ένα πολιτικό τραγούδι που από τότε που κυκλοφόρησε μέχρι και σήμερα, όποτε έχουμε εκλογές έρχεται και ξαναέρχεται στην επιφάνεια. Αν και χειρότερη Αμερική από αυτή του Τραμπ σήμερα δεν έχει ξαναϋπάρξει».

Μπλεντάροντας στο πιάνο και στις κιθάρες του μια μίξη όπερας και τζαζ, μιούζικαλ και φολκ, κομψή ποπ με μπαρόκ αισθητική, ο Wainright, είτε σόλο είτε με μικρή μπάντα, αλλά ακόμα και υποστηριζόμενος από μεγάλες ορχήστρες, ήταν πάντα μια μονάδα. Μια ξεχωριστή, αυτάρκης μονάδα που μπορούσε είτε με τα τραγούδια του είτε με τα ομάζ του, καλή ώρα όπως αυτό που έκανε στην αγαπημένη του Τζούντι Γκάρλαντ, να κροσάρει άνετα από είδος σε είδος χωρίς να ανοίγει ρουθούνι. «Εδώ όμως η αναφορά σου λέγεται Τζόνι Μίτσελ» του υποδεικνύω, καθώς το δεύτερο σινγκλ του δίσκου του, «Damsel in Distress», αποτίνει αγάπη και σεβασμό στη μεγάλη Καναδή. Γελάει!

«Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Η μητέρα μου ως συνθέτρια και ερμηνεύτρια έβλεπε πάντα ανταγωνιστικά την Τζόνι, απαγορεύοντάς μας να ακούμε τραγούδια της στο ραδιοφωνο ή στο σπίτι. Χαμπάρι δεν πήρα από τη μουσική της, τίποτα από αυτήν, λόγω της “καραντίνας” (!) που μας είχε επιβάλει η απαγόρευσή της. Έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια και να γνωρίσω τον άντρα μου (σ.σ. είναι παντρεμένος με τον Βερολινέζο Τζον Βάισμπροτ από το 2012 κι έχουν μια κόρη), που ήταν τρελός και παλαβός με την Τζόνι, ώστε να καταφέρω και να μπω στον κόσμο της. Οικογένειες!!!».

Μπορείτε να μπείτε στο φέισμπουκ του Ρούφους, είναι πάντα ενεργός όπως ήταν και στα χρόνια πριν τη διαφάνεια που επέβαλε η συνθήκη του Ζούκενμπεργκ. Ακτιβιστής για τα δικαιώματα των γκέι, γενναία αμάσητος αλλά και με μια καταπληκτική και αξιοθαύμαστη διείσδυση σε «αρρενωπά» κοινά, ασκεί μια τραγουδιστική τέχνη που είναι αδύνατον να της αντισταθείς προβάλλοντας διαχωρισμούς φύλου ή στρατευμένης αισθητικής. Γι’ αυτό και τον θεωρώ έναν αυτόφωτο και αυτόνομο γαλαξία, καθώς το ελεγκάνς αλλά και η ποπ λαϊκότητά του τον καθιστούν μοναδικό.

«Και πώς ήταν μετά από τόσα χρόνια να ξαναπαίζεις με τους ίδιους ανθρώπους, σαν να μην πέρασε μία μέρα;» «Καταπληκτική αίσθηση, πέρα από το ότι όλοι καταφέραμε να είμαστε γεροί και δυνατοί»!

Κανονικά ο νέος δίσκος θα υποστηριζόταν και από άλλη μια παγκόσμια περιοδεία, όμως λόγω κορωνοϊού όλα αναβλήθηκαν και εντός και εκτός Ηνωμένων Πολιτειών. «Θυμάμαι την τελευταία φορά που ήρθες στην Αθήνα, στο Γκαζάρτε, να παίζεις το “Greek Song” με μια κιθάρα, κι αναρωτιέμαι: Πότε θα ξαναπεράσεις από την Αθήνα;» Δεν υπάρχει απάντηση, όπως δεν υπάρχει και στην ερώτηση τι διάολο έχει πάθει η Αμερική και εμφυλιοπολεμεί αυτές τις μέρες. «Είσαι Έλληνας και είμαι Καναδός. Κι αυτό που κατάλαβα τόσα χρόνια που διάλεξα να μένω εδώ είναι πως αυτή η χώρα παράγει αντικρουόμενα συναισθήματα. Τη λατρεύουν και τη μισούν ταυτόχρονα όλοι και για διαφορετικούς λόγους. Με καμιά άλλη χώρα στον κόσμο δεν συμβαίνει αυτό».

Επιστρέφω στο σινγκλ «Damsel in Distress»: «Στο βάθος η πειραγμένη κιθάρα μοιάζει σαν να έρχεται από τα βάθη του “How Soon is Now”!». «Λες; Δεν νομίζω πως υπάρχουν ή έχω Smiths επιρροές, παρ' ότι εκτιμώ πολύ τον Μόρισεϊ». Ευκαιρία να μάθω τι τρέχει με τον Μόρισεϊ ή και πώς στέκεται ο Ρούφους απέναντι στις κατηγορίες που τον θέλουν να γερνάει και να γίνεται ολοένα και πιο ξυνός, ειδικά με τις αμφιλεγόμενες δηλώσεις του, που προσεγγίζουν τις θεωρίες της alt right συντηρητικής πτέρυγας. «Μα, το είπες! Γηρατειά»!

«Σε αντίθεση με την Ντέμπι Χάρι», επιμένω, «που στα εβδομηνταφεύγα της δεν αλλαξοπιστεί από τους λίμπεραλ! Παρεμπιπτόντως, εκείνη η ιστορία για σένα, τον μπαμπά σου και το τραγούδι των Blondie “Heart of Glass” είναι αληθινή;» τον ρωτώ. «Απόλυτα, αν εννοείς πως αυτή ήταν και η μέρα που στα έντεκά μου έκανα το κάμινγκ άουτ στην οικογένειά μου, κατά ένα τρόπο, κοπιάροντας την Ντέμπι και τις κινήσεις της, όταν, μια μέρα που οδηγούσαμε με τον μπαμπά μου, έπαιξε το τραγούδι στο ραδιόφωνο»! «Είναι τόσο υπέροχο» του λέω, «ήμασταν στην ίδια ηλικία πάνω κάτω και οι δυο μας ερωτευμένοι με το ίδιο κορίτσι κατά κάποιο τρόπο, ασχέτως των προτιμήσεών μας στο φύλο!» «Ναι, αυτό το θεωρώ και πεμπτουσία της ποπ κουλτούρας. Τα πολλαπλά είδωλα και οι αντανακλάσεις που μας προκαλούν κάποια από τα τραγούδια της».

Πώς περνούν οι μέρες της απομόνωσης στην Καλιφόρνια; «Εκτός από κάποια λάιβ μέσω δικτύου, μπορώ επιτέλους να διαβάζω αναπόσπαστα πράγματα που με ενδιαφέρουν». Όπως; «Στέφαν Τσβάιχ, που τον θεωρώ έναν από τους κορυφαίους της γενιάς του ’20, Χένρι Τζέιμς αλλά και Τόμας Μαν. Ειδικά το “Μαγικό Βουνό” θεωρώ πως είναι τόσο προφητικό αλλά και τόσο επίκαιρο». Όντως.

Το «Unfollow the Rules» του Rufus Wainright, όπως και το σύνολο της μουσικής του, είναι μια λογοτεχνία με νότες, ή, αν προτιμάτε, νότες όπου η λογοτεχνικότητά τους είναι αδιαμφισβήτητη. Όπως και του συντοπίτη του Λέοναρντ Κοέν. «Ω, αυτό που λες είναι τόσο τιμητικό, πραγματικά σε ευχαριστώ», ανταποδίδει. Καθόλου. Έτσι ακριβώς: ο νέος δίσκος του είναι πάντα μια ωδή στην ύπαρξη, το συναίσθημα και ένα συμπαντικό ζεν που καταφέρνει να τρυπά το σκοτάδι. Έτσι αντιλαμβάνομαι χρόνια τώρα τη μουσική αυτού του αγοριού. Τα σέβη μας και περισσότερος Wainright στον Athens Voice 102.5.