Οι δίσκοι έχουν ψυχή. Περιέχουν ένα ζωντανό και παλλόμενο περιεχόμενο αλλά ταυτόχρονα κρύβουν πίσω τους μυθικές, σκληρές, ανθρώπινες ή απάνθρωπες ιστορίες, στιγμές συλλογικής έκστασης, αλλά και τσακωμούς, ζόρικες δυσκολίες και ανθρώπους με τσακισμένα φτερά. Συχνά κρύβουν και την προοπτική του θανάτου. Οι άνθρωποι δημιουργούν, δηλαδή δίνουν ζωή στα όνειρά τους και ταυτόχρονα παλεύουν για τη ζωή τους, μεταφέροντας (υποθέτω), έστω και άθελά τους, σε αυτό που τραγουδάνε το φόβο του θανάτου, προσπαθώντας να τον ξορκίσουν. Αυτοί οι δίσκοι είναι με τον τρόπο τους μια προσωπική λιτανεία, μια διαδρομή στο χώρο του αοράτου. Για μας τους ακροατές τίποτα δεν είναι εμφανές ή διαφορετικό, τίποτα δεν σηματοδοτεί πως αυτά τα άλμπουμ έγιναν υπό ειδικές συνθήκες. Οι δημιουργοί τους δεν μας ζητάνε να τους λυπηθούμε ή να τους συμπονέσουμε, για τους ίδιους όμως δεν μπορεί να είναι παρά αρχέγονες τελετές προετοιμασίας, διαδικασίες κάθαρσης, φόβου και συγχώρεσης.
Οι πιο πρόσφατες ιστορίες που μου έρχονται στο μυαλό είναι αυτή του John Grant, που ενώ βρισκόταν στη διαδικασία δημιουργίας του υπέροχου «Pale Green Ghosts», έμαθε πως είναι φορέας του AIDS την ίδια στιγμή που ο εραστής του εξαφανιζόταν εγκαταλείποντάς τον χωρίς κουβέντα. Όταν ο παλαίμαχος Bobby Womack βρισκόταν στο στούντιο, με παραγωγό τον Damon Albarn, για την ηχογράφηση ενός δίσκου μετά από χρόνια στο «ψυγείο», πάλευε με τον καρκίνο και μάλιστα δύο φορές. Δεν είναι τυχαίο που το εξαιρετικό αυτό άλμπουμ πήρε τον τίτλο «The Bravest Man In the Universe».
Παρόμοια είναι η περίπτωση της Sharon Jones που και η ίδια πάλεψε με τον καρκίνο κατά τη διαδικασία της προετοιμασίας του δίσκου «Give the People What They Want». Αυτός ήταν και ο λόγος που η κυκλοφορία του καθυστέρησε κι αν ανατρέξετε στο πρώτο βίντεο από αυτό το άλμπουμ (βλέπε στο site της Athens Voice το θέμα «Οι καλύτεροι δίσκοι του 2014 - Vol.1) θα τη δείτε χωρίς μαλλιά από τις χημειοθεραπείες. Κι εδώ ο τίτλος δεν είναι τυχαίος. Η Sharon Jones και η εξαιρετική της μπάντα μας κάνει δώρο (που θα μπορούσε να είναι και το τελευταίο), αυτό που μας αρέσει, που ξέρουμε ότι κάνει καλά, που θα μας ευχαριστήσει, θα μας διασκεδάσει και θα μας κάνει να χαμογελάσουμε ευχαριστημένοι: απλή, ατόφια, καθαρόαιμη σόουλ, που φέρνει στο νου όλη τη μεγάλη ιστορία του είδους. Ένας δίσκος που θα μπορούσε να έρχεται κατ’ ευθείαν από τις δεκαετίες του ’60 και του ’70, με χορευτική διάθεση κι όχι με μελαγχολικές μπαλάντες. Η Sharon ξορκίζει το θάνατο, χορεύει και τραγουδάει και θέλει να μας παρασύρει κι εμάς. Αυτό που θα μπορούσε να είναι το τελευταίο αντίο, είναι ένα πλατύ σόουλ χαμόγελο από μια μεγάλη κυρία του είδους. Ακούγοντάς το ξεχνάς το θάνατο, τη λύπη, το φόβο, τα βάσανα, τις δυσκολίες, τη δυστυχία, όπως τα ξέχασε και η ίδια κάνοντάς το.
16°
