Η αξέχαστη συναυλία των AC/DC στην Αθήνα, στις 28 Μαΐου του 2009: Ο Χρήστος Κισατζεκιάν την έζησε ως φωτορεπόρτερ και μοιράζεται εικόνες κι αναμνήσεις.
Ήταν τέλη Γενάρη, φέτος, όταν οι απανταχού αμετανόητοι λάτρεις της εποποιίας των τριών ακόρντων στήσαμε χορό! Και τούτο διότι ο Αυστραλός συνάδελφος Eddie McGuire μας αποκάλυπτε πως, ως τα τέλη Μαρτίου, θα κυκλοφορούσε ο νέος δίσκος των AC/DC με τον Brian Johnson να κρατά ξανά το μικρόφωνο και τον Phil Rudd να παίζει με τις μπαγκέτες. Γεγονός που μάλιστα θέλει τους (κατά το ήμισυ) επανασυνδεδεμένους βετεράνους να περιοδεύουν στην Αυστραλία τον Οκτώβριο και το Νοέμβριο του 2020.
Σήμερα έχουμε 27 του μήνα, και ακόμη δυστυχώς, σιγή ιχθύος. Όμως ως αισιόδοξος μα και ανυπόμονος άνθρωπος, δράττω της ευκαιρίας των εξηκοστών πέμπτων γενεθλίων του αμετανόητα αχαλίνωτου Angus Young στις 31, την ερχόμενη Τρίτη, και σας προσκαλώ σε ένα νέο ταξίδι στον Χρόνο. Τότε που μεις οι τυχεροί ζήσαμε το Όνειρο!
Άνοιξη, 2009. Άνοιξη όχι μόνο κυριολεκτικά, μα και μεταφορικά όσον αφορά τα συναυλιακά δρώμενα του τόπου μας αφού, επί τω πλείστων, μας θέλουν να βλέπουμε τα μεγάλα ονόματα στην καλύτερη των περιπτώσεων όταν «μπαγιατέψουν». Και στη χειρότερη, δεν τα βλέπουμε ποτέ αν δεν ξενιτευτούμε…
Με ρόλο πενταπλό του λόγου μου, κείνο το αξέχαστο βράδυ έτρεχα σαν τον Βέγγο (στις ασπρόμαυρες ταινίες, τότε που έτρεχε περισσότερο ως «Ο Παπατρέχας»), ώστε α) να κάνω συνέντευξη στα παρασκήνια με τον Cormac Neeson των The Answer για τις ανάγκες του περιοδικού Metal Hammer, β) να γράψω την ανταπόκριση για το έντυπο αυτό (κι ας μην δημοσιεύθηκε τελικά*), και γ) να καλύψω φωτογραφικά τα ιστορικά γεγονότα που έλαβαν χώρα επί σκηνής, όχι μόνο για εκεί, μα και για την εφημερίδα «Ελεύθερος Τύπος» στην οποία εργαζόμουν ως φωτορεπόρτερ, όπως και για τα συγγενή μουσικά websites rocking.gr και solidrock.gr.
Μια χαρά όλα τους θα μου πείτε με το δίκιο σας… Όμως, κακά τα ψέματα, όλες αυτές οι ανειλημμένες υποχρεώσεις με ήθελαν να χάσω μεγάλο μέρος από την ποθητή ανεμελιά και ξεγνοιασιά που απαιτεί -μα και γεννά!- το ανυπέρβλητο, περιοδεύων πανηγύρι που ακούει στο όνομα του συνεχούς/εναλλασσόμενου ρεύματος. Και το χειρότερο; Λόγω του προχωρημένου της ώρας και του αντίστοιχου dead line για το μοντάζ της εφημερίδας ώστε να δημοσιευτεί την επόμενη μέρα, αναγκάστηκα να λείψω από το γήπεδο για τρία τραγούδια (* για τα οποία δεν είχα πλήρως ολοκληρωμένη εικόνα της βραδιάς, κι ας ήμουν στο γήπεδο από τις 5μμ έως και που άδειασε εντελώς, αγκαλιά με τον Κώστα τον ξυλουργό…). Τόση ώρα χρειάστηκε ώστε να επεξεργαστώ και να παραδώσω επιλεγμένες εικόνες σαν κι αυτές, να’ναι πάντα καλά ο φίλτατος Πάνος Ματθαιογιάννης που με βοήθησε ανοίγοντας για με το παρακείμενο γραφείο του.
Όμως, για δες, τίποτε δεν πάει χαμένο σε τούτη τη ζωή. Το χτυποκάρδι απέδωσε καρπούς παντοτινούς, αφού η εν λόγω φωτογραφία του Angus κόσμησε το εξώφυλλο της συλλεκτικής έκδοσης του μεταλλικού περιοδικού με τίτλο «Photo Classics Vol. 2 – Alive and Kicking in Greece» που κυκλοφόρησε λίγο καιρό μετά και ουσιαστικά αποτελούσε φωτογραφικό λεύκωμα της εξειδίκευσής μου στη συναυλιακή φωτογραφία, και δει στο «σκληρό ήχο». Και το πιο σημαντικό; Αν δεν το αντιληφθήκατε ήδη, αυτή είναι η εικόνα που συμπληρώνει καίρια το σήμα κατατεθέν του ιντερνετικού περιοδικού rocknrollmonuments.gr που ξεκίνησα με εκλεκτούς συνεργάτες το Φεβρουάριου του 2016.
Μέχρι και σήμερα, δέκα χρόνια μετά από την αξέχαστη βραδιά που βιώσαμε όσοι δώσαμε το παρών στο Ο.Α.Κ.Α., δεν έχω συναντήσει έναν άνθρωπο που να μην θεωρεί τούτη τη συναυλία ότι πιο αυθεντικό έχει δει επί ελληνικού εδάφους! Ζήλεια-ψώρα λοιπόν σε όσους απείχαν! Και το λέω αυτό με πικρία, αφού ήμασταν η μόνη χώρα που δεν γέμισε το γήπεδό της στο πλαίσιο της παγκόσμιας περιοδείας “Black Ice World Tour”… Κι αν η αρένα ήταν γεμάτη κάργα, οι «τρύπες» στις κερκίδες μου χάλασαν το κέφι… στιγμιαία. Διότι κατά τα άλλα, έζησα για δεύτερη φορά το Όνειρο, με πρώτη εκείνη που με ήθελε με φιλικό και συναδελφικό κλιμάκιο στο Wembley Arena του Λονδίνου τον Δεκέμβρη του 2000, για να γιορτάσουμε αντίστοιχα παρέα το “Stiff Upper Lip”. Άλλο κι εκείνο. Μας πήραν τα ζουμιά. Κανονικά!
Η πρωτοφανής ουρά στο εκδοτήριο της οδού Πανεπιστημίου αρκετές μέρες πριν την Πέμπτη της πολυπόθητης συναυλίας με ήθελε εξαιρετικά χαρούμενο και απόλυτα σίγουρο πως θα βιώναμε sold-out. Κι όμως. Εν τέλει όλοι μιλούσαν για 55.000 εισιτήρια…
Όταν κατέφτασα το απόγευμα νωρίς, δεκάδες οι αραγμένες νταλίκες του φαντασμαγορικού εξοπλισμού έξω από το γήπεδο. Ο ήλιος ήτανε ακόμη ψηλά, μα ήδη στον αγωνιστικό χώρο έβλεπες αναμμένα χιλιάδες κόκκινα πλαστικά κερατάκια. Στις 20:15 οι Ιρλανδοί The Answer μοιάζουν «μικροί» στο θεόρατο σκηνικό, μα με όλη τους τη ψυχή καταφέρνουν εν τέλει να πουν ένα βαρβάτο ευχαριστώ για αυτό που ζούνε, ως ευγνώμονες και τυχεροί. Αυτά ως τις 21:00. Και στις 21:30…
…Η πρώτη οβίδα με βρίσκει στο δόξα-πατρί, να προσπαθώ να ξεκολλήσω τα μάτια μου από τον θεόρατο νάνο που περπατά δίπλα μου, στην πασαρέλα, σε απόσταση αναπνοής, μπας και κάνω κάνα κλικ σαν κι αυτά εδώ, να βγει το μεροκάματο, να φτιάξω αρχείο παντοτινό.
Το πώς από το εισαγωγικό “Rock’n’Roll Train” βρέθηκα να τραγουδώ το αποχαιρετιστήριο “For Those About To Rock (We Salute You)”, ένας Θεός το ξέρει. Η πιο σωστά, ένας Διάολος! Το πώς έφτασα σπίτι μου δίχως να μου «ξεφύγουν» στο δρόμο από τις αμέτρητες μπίρες, καβάλα στο TDM, μοιάζει με άθλο.
Όμως το πώς υπάρχουν εκεί έξω κάποιοι ροκάδες / μεταλλάδες που δεν εξαγόρασαν αυτή την μονάκριβη εμπειρία ζωής, έστω και περιορίζοντας μήνες πριν τις εξόδους τους στο γαμημένο το γειτονικό μπαρ για να βγει το αντίτιμο του εισιτηρίου, αυτό ζωγραφίζει και θα ζωγραφίζει νυν και αεί ένα ερωτηματικό πάνω από το κεφάλι μου, σαν την πελώρια, φουσκωτή Rosie!
