Ο Χρήστος Κισατζεκιάν μοιράζεται σπάνιες φωτογραφίες από τη συναυλία των Paradise Lost στο Ρόδον Club, τον Δεκέμβριο του 2004.
Την ίδια στιγμή που είμαι πολύ περίεργος για το αν θα πραγματοποιηθεί η επικείμενη ζωντανή εμφάνιση της αγαπημένης μας μπάντας στη Βιέννη, στις 16 Μαΐου, το Graspop Metal Meeting γιορτάζοντας φέτος τα 25 του χρόνια επιμένει να προετοιμάζεται πυρετωδώς για τη διεξαγωγή του που θέλει τους Paradise Lost επίτιμους συμμετέχοντες. Και τούτο αφού μια μόλις μέρα πριν, στις 15 του μήνα, κυκλοφορεί ο πολυαναμενόμενος σκοτεινός, «ανακλαστικός» και μαύρος Οψιδιανός. Το νέο τους κύημα.
Οι διαδικτυακές παραγγελίες δίνουν και παίρνουν περισσότερο από ποτέ στην άκρως στριμόκωλη περίοδο που ζούμε, και ας είναι ό,τι χειρότερο ως επιλογή σε μέρες ισχνών αγελάδων… Έτσι λοιπόν στη επίσημη ιστοσελίδα του Βρετανικού σχήματος, οι προσφερόμενες εκδόσεις του “Obsidian” είναι πολλές και ελκυστικότατες. Γαμώτο!
Όμως η πάσα στρώθηκε καλά. Ιδού λοιπόν τι ξέθαψα από το φωτογραφικό κελάρι μου. Ο Holmes μα και ο κολλητός του ο Mackintosh ξανάφηναν μαλλάκι τότενες, επί σκηνής του αξέχαστου «Ρόδον», μαγεύοντας ξανά τις αγαπημένες μας τσούπρες με τα μαύρα. I know better!
Ήταν στο παρατεταμένο πλαίσιο της παγκόσμιας περιοδείας τους για το “Symbol Of Life”, λίγο πριν κυκλοφορήσει το ομώνυμο άλμπουμ τους που παρκάρισαν και στα μέρη μας, σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα στις 11 και 12 Δεκέμβρη του 2004 αντιστοίχως. Μαζί τους κείνη την αξιομνημόνευτη βραδιά οι Leaves’ Eyes και οι Atrocity παρακαλώ.
Τα γρέτζα φωνητικά του Nick στο εισαγωγικό “No Celebration” ήθελαν τους αμετανόητους εξτρεμιστές εκ των οπαδών τους να στήνουν μονομιάς ξέφρενο χορό στην κατάμεστη πλατεία! Αναρωτιέμαι ποιος από τους τυχερούς που ήταν παρόντες θυμάται την από σκηνής αφιέρωση του “So Much Is Lost” στον προ τεσσάρων μόλις ημερών αδικοχαμένο Dimebag Darrell… Ιδιαίτατη στιγμή!
Εν αναμονή του δέκατου έκτου στουντιακού δίσκου τους με το εισαγωγικό, έως και ανατριχιαστικά «προφητικό» “Darkest Thoughts” να μαυρίζει τον ορίζοντα ακόμη παραπάνω, οι δυο βετεράνοι συμμαχούν με τους Aaron Aedy, Steve Edmondson & Waltteri Väyrynen κρατώντας μας ζωντανούς.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
14°
