Διαβάζω συχνά πια στις «σοβαρές» εφημερίδες τις «ανησυχίες» και τις «επιφυλάξεις» που κάποια γερόντια (στα μυαλά) εκφράζουν γι’ αυτή την έκρηξη της αγγλόφωνης μουσικής, που όλο και εξαπλώνεται. Οι γραφιάδες των εφημερίδων, όταν αρχίζουν να τους ξεπερνούν τα γεγονότα, συνήθως «ανησυχούν» και θυμούνται την ελληνικότητα, τη γλώσσα που πεθαίνει από τα greekglish, τις μόδες που έρχονται και παρέρχονται, τους μεγάλους μας ποιητές που τους μελοποίησαν οι μεγάλοι μας συνθέτες. Αδυνατούν να συντονιστούν μ’ αυτό που συμβαίνει τώρα και απλώς αναπολούν τις εποχές που είχαν κι αυτοί κάποιο ρόλο. Τώρα είναι απ’ έξω και το μόνο που τους μένει είναι να διατυπώνουν επιφυλάξεις γι’ αυτό που αδυνατούν να παρακολουθήσουν, βάζοντας ανύπαρκτα ψευτοδιλήμματα. Τι θα πει αγγλόφωνα και ελληνόφωνα; Η μουσική είναι καλή ή κακή. Γίνεται από δημιουργική ανάγκη ή για να κάνει σουξέ, γίνεται από μουσικούς που έχουν κάτι να πουν (με τα εκφραστικά μέσα που διαθέτουν) ή από μέτριους μίμους. Και το αγγλόφωνο κομμάτι της ελληνικής μουσικής πραγματικότητας είναι το μόνο που μας συνδέει με αυτό που συμβαίνει τώρα, είναι το μόνο ανοιχτό στον κόσμο, είναι το μόνο που έχει να πει κάτι που να μην είναι βαρετό και χιλιοειπωμένο. Όλα τα άλλα είναι «προφάσεις εν αμαρτίαις».
Αυτά σκεφτόμουν καθώς η τελευταία βραδιά του «Πρώτου Ήχου» κυλούσε στον Ιανό. Η ATHENS VOICE εδώ και χρόνια στάθηκε εμπράκτως δίπλα σ’ αυτή τη νέα σκηνή, προβάλλοντας τα συγκροτήματα και τους δίσκους τους κι οργανώνοντας συναυλίες που τους έδιναν πρόσβαση σ’ ένα ευρύτερο κοινό. Ο χρόνος δικαίωσε τις πράξεις μας, τα περισσότερα γκρουπ που εμφανίστηκαν στις συναυλίες της ATHENS VOICE είχαν στη συνέχεια μια εξαιρετική πορεία και ευρύτερη αναγνώριση.
Το ίδιο μπορεί να συμβεί και με τους Tango With Lions αλλά και με τη, που έδωσαν γυναικείο χρώμα στον τελευταίο (για φέτος) «Πρώτο Ήχο». Θαυμάσιες μελωδίες, εξαιρετική ερμηνεία και λυρικές ενορχηστρώσεις οι πρώτοι, ένας ονειρικός κόσμος από τον ήχο του theremin της May για το τέλος.
Όμως, μείνετε συντονισμένοι... Σε λίγο έρχονται οι καλοκαιρινές μας συναυλίες.
Ισορροπημένο και καλοδιάθετο μείγμα από jazz, latin, balkan και tex-mex, που δείχνει μία σινεφίλ διάθεση με μελοδραματικά στοιχεία, αλλά και επιχειρεί να εκσυγχρονίσει το ρετρό που κυριαρχεί στις μέρες μας και είναι πια απαραίτητο στοιχείο των πάντων.
No Man’s Land- The Drowning Desert (***)
Το άλμπουμ της ωριμότητας. Πέντε «περιπετειώδεις» συνθέσεις μακράς διαρκείας που ρέουν συνεχώς αλλάζοντας πρόσωπα, με την (ηθελημένη;) κυριαρχία της τρομπέτας να σημαδεύει το αποτέλεσμα.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
10°
Αυτά σκεφτόμουν καθώς η τελευταία βραδιά του «Πρώτου Ήχου» κυλούσε στον Ιανό. Η ATHENS VOICE εδώ και χρόνια στάθηκε εμπράκτως δίπλα σ’ αυτή τη νέα σκηνή, προβάλλοντας τα συγκροτήματα και τους δίσκους τους κι οργανώνοντας συναυλίες που τους έδιναν πρόσβαση σ’ ένα ευρύτερο κοινό. Ο χρόνος δικαίωσε τις πράξεις μας, τα περισσότερα γκρουπ που εμφανίστηκαν στις συναυλίες της ATHENS VOICE είχαν στη συνέχεια μια εξαιρετική πορεία και ευρύτερη αναγνώριση.
Smokey Bandits- Debut (***)
No Man’s Land- The Drowning Desert (***)
