Η μουσική είναι μαθηματικά, αλλά είναι και εικόνες. Εικόνες που δημιουργεί, εικόνες που συνοδεύει ή υπογραμμίζει, εικόνες που συμπλέκονται με τους ήχους. Τι θα ήταν ο κινηματογράφος, το θέατρο, ο χορός χωρίς σάουντρακ; Ακόμη και τα βιβλία –θα τολμούσα να πω– ή η ανθρώπινη φαντασία… Ο Brian Eno με το «Music for Films» δημιούργησε μουσική για ταινίες που δεν υπήρξαν, αλλά είναι σαν να έχουν γίνει επειδή υπήρξε η μουσική τους. Οι ήχοι έχουν εικόνες και οι εικόνες έχουν μουσική, όμως, επειδή το μάτι είναι αχόρταγο, αν το απασχολείς η μουσική «αποδυναμώνεται». Αν ακούς χωρίς να κοιτάς, χωρίς να βλέπεις, χωρίς να τροφοδοτείς το μυαλό με εικόνες πραγματικές, η φαντασία μπορεί να οργιάσει και οι ήχοι να δείξουν τη δύναμή τους. Εδώ έχουμε δίσκους από παραστάσεις και ταινίες που έγιναν, ή θα μπορούσαν να γίνουν, θέατρο της φαντασίας και της πραγματικότητας. Άκουσέ τους χωρίς να κοιτάς…
Jun Miyake - Lost Memory Theatre (act-1)
Ο «Guardian» γράφει πως είναι κάτι μεταξύ Gill Evans και Bart Bacharach, εγώ λέω πως είναι ταλαντούχος μουσικός κι πολύ ενδιαφέρων δημιουργός που έχει την ικανότητα να συνδυάζει τα πάντα χωρίς να τα μπερδεύει, να πηδάει από το ένα είδος στο άλλο χωρίς να τσαλαβουτάει. Δεν είναι τυχαίο ότι τον έχουν εμπιστευτεί (μεταξύ άλλων) η Pina Bausch, o Wim Wenders, o Robert Wilson και σ’ αυτό το άλμπουμ σπεύδουν να συνεργαστούν μαζί του από τον Arto Lindsay μέχρι τις Voices of Bulgaria και από τον David Byrne ως τη Nina Hagen. Εδώ δημιουργεί «το θέατρο των χαμένων αναμνήσεων» με 16 τραγούδια/μονόπρακτα που αξίζει να κλείσεις τα μάτια και να τα δεις, ακούγοντάς τα.
Opsis - Antigone / Persae
Οι τραγωδίες του Αισχύλου και του Σοφοκλή ως πηγή έμπνευσης μουσικής φανταστικών παραστάσεων. Υπάρχουν επειδή υπήρξε η μουσική τους, που δημιούργησε εδώ ο Βύρων Κατρίτσης (Neon, Byron’s Girlfriend). Ηλεκτρονικοί ήχοι που θυμίζουν «κουνημένες» και με κόκκο φωτογραφίες, αναφορές στα ambient του Brian Eno και μια αίσθηση ότι βλέπεις σε slow motion δυο παραστάσεις που διαρκώς θρυμματίζονται.
Η 11η κυκλοφορία της Καραΐνδρου για την ECM είναι η μουσική για τη «Μήδεια» του Αντώνη Αντύπα, που παίχτηκε το 2011 στην Επίδαυρο. Σπουδαίοι μουσικοί, πολυμελής χορός που «ψέλνει» το λόγο του Χειμωνά, ελληνική δημοτική παράδοση, η γνωστή ευκολία της στα απλά και «κολλητικά» θέματα (που για χρόνια μάς επιβεβαίωνε το μουσικό σήμα του 902), συγκροτούν ένα σεβαστικό και παλαιού τύπου αποτέλεσμα.
Κατερίνα Πολέμη - Μικρά Αγγλία
Το σάουντρακ της ταινίας του Παντελή Βούλγαρη δεν μπορεί (και δεν θέλει) να αποδράσει από την αισθητική της ταινίας και από το ιστορικό της πλαίσιο, αλλά παρά τα συγκεκριμένα δεδομένα η Κατερίνα Πολέμη δείχνει να έχει μελωδικό χάρισμα και μουσική επιμέλεια, και με μουσικά θέματα που τα ενώνει μια αόρατη κλωστή, με τον ήχο του πιάνου, της κιθάρας και των εγχόρδων, να δίνει επιπλέον γεύση κι όχι να κάνει απλώς τη δουλειά.
Με ένα ξεπερασμένο ροκ πλαίσιο που παραπέμπει συχνά στα 70s και στα 80s, με την κιθάρα να θυμίζει κάτι από Kansas, Journey, Bad Co ή να φλερτάρει με τα τετριμμένα μπλουζ ή και το πανκ, το σάουντρακ της ταινίας του Γιώργου Τσεμπερόπουλου δεν φαίνεται ικανό να γοητεύσει και να υπάρξει αυθύπαρκτο.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
10°
