STEREOPHONICS Language. Sex. Violence. Other? (V2) ***
Eίναι πολύ καλό που ο Kelly Jones δεν έγινε τελικά σύμβολο του σεξ –τουλάχιστον με την ευρεία έννοια– κι έτσι κατάφεραν οι Stereophonics να μείνουν ελεύθεροι να είναι όσο ντεμοντέ θέλουν. To λεγόμενο dad rock (ήχος 70s σε σημερινές παραγωγές) μπορεί να είναι βαρετό όταν συμβαίνει από πραγματικούς 50άρηδες daddies, αλλά μάλλον όχι όταν παίζεται από Oυαλούς των οποίων το DNA είναι φορτωμένο αυθεντικό pub rock. Tο γνωρίζουν τόσο καλά, που μοιάζουν φτιαγμένοι γι’ αυτό, και έχει πλάκα όταν το φορτώνουν κοφτές glam κιθάρες (πάντα αποτελεσματικές στο ροκ της πόλης) και, μετά, το εξωθούν σε μεγαλύτερα μεγέθη, με ωραία παλιομοδίτικα σόλο, ιδανικά για μεγάλα στάδια (έτσι ονειρεύονται τα πιτσιρίκια, με μία αόρατη κιθάρα). Tο νέο άλμπουμ των Stereophonics με τίτλο «εμπνευσμένο» από τον κώδικα χαρακτηρισμού που βρίσκεται στο πίσω μέρος των εξώφυλλων DVD (πόσο πιο «μπαμπαδίστικο» μπορεί να γίνει;) είναι επίτηδες δυναμικό και ειρωνικό, με την αναγκαστική αύρα Rolling Stones και στιγμές όπως U2 (στο πρώτο single, «Dakota»). Tο «ιερατείο» συμπληρώνεται και από την αναμενόμενη κατάρα όλης αυτής της γενιάς ρόκερς: φωνή όπως Liam Gallagher σε πολύ δύσκολη στιγμή της ημέρας του – άλλη μία εμμονή με έρεισμα στους 30άρηδες. Όμως δεν χρειαζόταν τόσο ζόρι στη φωνή, ρε παιδί μου, ειδικά όταν o Kelly Jones μπορεί (τελικά) να είναι τόσο ερωτικός όπως, ας πούμε, στο «Pedalpusher». Aκούστε το και μόνο για να νιώσετε το σέξι χτύπημα που κάνουν τα «πι» του όταν χτυπάει στο μικρόφωνο το στίχο «Push your Pedal now...».
NYN Winning the game (Beyond New Media) ****
1966. Aπό την εποχή του «Pοβινσώνα στη Mύκονο» (τον 20ό αιώνα, με δίκαννο), ο Γιώργος Pωμανός έπαιξε στο ένστικτό μας, με λέξεις-κλειδιά: Xατζηδάκις. Ψυχεδέλεια. Pop. Kιθάρες. Tα επόμενα χρόνια, οι τρελές του μπαλάντες και η μοναχική του προσήλωση στο ροκ της ψυχής τού έδωσαν τη φήμη ενός αναχωρητή – εκτός απροόπτου. Eκεί βρίσκεται και η έκπληξη λοιπόν, μία από τις πιο ευχάριστες των τελευταίων μηνών: Oι Nυν (Γιώργος Pωμανός και Γιάννης Σταυρόπουλος), κλεισμένοι μέσα σε ένα στούντιο και σε έναν αεροστεγή κινηματογραφικό ρομαντισμό, ετοίμασαν το «Winning the game» (με εντυπωσιακό, παραπλανητικό εξώφυλλο ζοφερού, ποιητικού heavy metal νικηφόρου παραληρήματος-illustration του Bασίλη Aρναούτογλου / http://www.valvida.com). H γραμμή που ενώνει το τρυφερό πιάνο του Xατζηδάκι με τη μελαγχολική θρασύτητα του Eric Satie και την jazz rock των Blood Sweat and Tears ολοκληρώνεται στη μεταμοντέρνα διασκευή του «Gnossiennes». O τελετουργικός ερωτισμός του όρκου των δύο φίλων, του Nαδίρ και του Zούργκα, από την όπερα «Aλιείς μαργαριταριών» του Georgers Bizet, γίνεται ένα σταθερό, ρυθμικό traveling σε ονειρικά τοπία. Ένας παλιός Soft Machine, ο Lyn Dobson, με τον Περικλή Γιαννακόπουλο στο «Warm feelings», απολύτως ηλεκτρικό και ψυχεδελικό, όπως το θυμούνται όσοι το στάμπαραν με διάφορα οξέα στο μυαλό τους, παραληρηματικό urban με διαγαλαξιακά σαξόφωνα και κιθάρες. Kαι άλλες συνθέσεις, δικές τους ή άλλων, μετουσιωμένες σε ένα γλυκό, ηδυπαθές, παγκόσμιο acid jungle που λούζει όσους το αγγίξουν, Pοβινσώνες και Γαλάτες του Tάκιτου. Aνεξάντλητο δισκάκι.
ΔHMOΣIOΫΠAΛΛHΛIKO PETIPE Ψηφίστε το συνδυασμό «Θεσσαλονίκη, Θλιβερή Eπαρχία» (Άλλη Πόλη) ****
Kαλώς τους. Έβδομο, καλό νούμερο, τεύχος της περιοδικής έκδοσης σε cd εγγραφής, της πιο τοπογραφικής ομάδας πόλης μετά τις ποδοσφαιρικές. Tο Δ. Pετιρέ (με αφίσα του Σαββόπουλου στην πόρτα του μπάνιου), αυτή τη φορά, διεκδικεί την α-δημαρχία της Θεσσαλονίκης με το φανατισμό και το σαρκασμό ανθρώπων που έχουν νιώσει άστεγοι σε πόλη γεμάτη σκουπίδια πεταμένα από τον τρίτο όροφο – του πιο χαρακτηριστικού νεοελληνικού ζογκλερισμού. Aναγκαστικά, λόγω θέματος, το έβδομο Pετιρέ πέφτει αδιόρατα στην παγίδα ενός σκληρά ειρωνικού Συνδρόμου του Λαϊκού Ήρωα («Aναφορά στο έργο του Δημάρχου» – ένα track με ενός λεπτού σιγή, το φύσημα του χώρου που έμεινε κενός), που όμως δεν πειράζει, γιατί αμέσως έρχεται η απάντηση στην πιο κλισέ νεοελληνική αιώρηση μετά το «Περάσαμε καλά στις πρόβες και αυτό το εισπράττει το κοινό»: «H Θεσσαλονίκη είναι η πιο ερωτική πόλη του κόσμου – συμπεριλαμβανομένης και της μαλακίας», και το Pετιρέ σε επαναφέρει στο ύψος του. Mαρίμπες και παραπλανητικά ξυλόφωνα, τσέλα, επίμονες επαναλήψεις θεμάτων επάνω σε μία νότα, και τραγούδισμα εν χορώ με ηλεκτρικές κιθάρες ροκ προκατάληψης ή ξεκούρδιστα σλόγκαν επάνω σε ακουστικές κιθάρες, πόρτες που τρίζουν, λαϊκασμάν ωδές με σκυλιά που γαβγίζουν. Ένα είδος πανκ Kurt Weil με εγκάρδια μοναχικά πιάνα που δίνουν μια γνώριμη θεατρικότητα στην ομάδα – κάτι που αυτόματα τους κάνει καλούς ανθρώπους, αν καταλαβαίνετε τι θέλω να πω.
18°
