The Slayerking: Η πιο σκοτεινή μπάντα της Αθήνας έχει νέο άλμπουμ

Επιστρέφουν δισκογραφικά με το νέο, δεύτερο, άλμπουμ «Tetragrammaton» και «ανασταίνουν» το metal χωρίς κλισέ και εύκολα τρικ. Δίνουν επιλεκτικά μυσταγωγικές συναυλίες με ατμόσφαιρα και ήχο που θερίζει. Και αδιαφορούν για τα views. Οι Slayerking έχουν νέες σκοτεινές ιστορίες και ο τραγουδιστής και μπασίστας του συγκροτήματος Ευθύμης Καραδήμας τις μοιράζεται στην ATHENS VOICE.

Tο ολλανδικό label με το οποίο συνεργάζεστε περιγράφει το νέο σας άλμπουμ ως «την πιο σκοτεινή κυκλοφορία της χρονιάς». Τι σημαίνει για σένα σκοτάδι και τι σε γοητεύει σε αυτό;
Το σκοτάδι είναι το πέπλο γαλήνης που αγκαλιάζει την ψυχή μετά από μία βροχή αντιαισθητικών χρωμάτων. Η καθέλκυση του μυαλού στα ήρεμα νερά των ονείρων. Αυτό είναι για εμένα το σκοτάδι.

Πού και πώς δημιουργήθηκε το νέο άλμπουμ σας; Τι σας οδήγησε στο να εμπιστευτείτε τον Marcus Jidell στη μίξη και την παραγωγή του «Tetragrammaton», ο οποίος btw επιμελείται και το νέο single των Candlemass;
Μας άκουσε σε μια κοινή εμφάνιση που είχαμε οι δύο μπάντες. Του αρέσαμε και μας το είπε. Ήταν πολύ ευγενικό από μέρους του γιατί δεν τον ρώτησε κανείς. Θα έμενε ένα απλό κοπλιμέντο, αν δεν τον καλούσαμε ένα χρόνο μετά να αναλάβει την παραγωγή του άλμπουμ. Ο λόγος ήταν οι γνώσεις του και η διάθεσή του. Η συμβολή του ήταν μεγάλη και θεωρώ το στοίχημα κερδισμένο.

Πώς καταλήξατε στον τίτλο «Tetragrammaton»;
Υπάρχει το σκοτάδι που περιέγραψα πιο πάνω, και υπάρχει και το σκοτάδι του τρόμου. Αυτό το δεύτερο θα έλεγε κανείς ότι φτιάχτηκε για να τιθασεύσει τα ανθρώπινα πάθη. Για να φοβίσει και να αποτρέψει. Αρχηγός αυτού κάποια άυλη οντότητα, κατασκεύασμα ανθρώπων. Όχι απαραίτητα κακών. Σίγουρα δογματικών, άκαμπτων και ενίοτε σκληρών. Σαν τους δασκάλους της δεκαετίας του ’70, ένα πράγμα. Η φράση Tetragrammaton, που είναι ελληνική, αναφέρεται στα 4 γράμματα του ονόματός του, που από φόβο κανείς δεν τολμούσε να προφέρει.

Οι στίχοι σου, για μένα τουλάχιστον, διαβάζονταν πάντα και σαν ποιήματα. Ποια σπέρματα γονιμοποίησαν τις σκέψεις σου αυτή τη φορά;
Είναι μικρές ερωτικές ιστορίες εκδίκησης. Παρουσιάζω τη σκοτεινή πλευρά της θρησκευτικής πίστης. Την ωφελιμιστική πίστη, αν μπορούμε να την ονομάσουμε έτσι, όπου υπάρχει αντάλλαγμα. Αυτό που πιστεύω πως θα μου προσφέρει αυτά που θέλω. Στο κέντρο αυτής είναι ο εγωισμός. Αυτός οδηγεί και στην εκδίκηση, που είναι μητέρα πολλών δεινών. Εμείς τραγουδάμε αυτά  τα δεινά για να τα ξορκίσουμε.

Ποιο τραγούδι σάς παίδεψε περισσότερο στο στούντιο και γιατί;
Δεν θυμάμαι κάτι συγκεκριμένο. Ήμασταν πάνω από χρόνο προβαρισμένοι και οι ηχογραφήσεις είχαν μεγάλη διάρκεια. Αυτό που μας παίδεψε, αν μπορείς να το πεις έτσι, ήταν το χτίσιμο του ήχου. Να δημιουργήσουμε μια ηχητική ταυτότητα πέρα από τη νόρμα της εποχής. Να ξεφύγουμε από το «ωραίο» που λένε όλοι και να βρούμε κάτι άλλο που θα αναδείξει την «ασχήμια» των στίχων. Δεν είμαστε ποπ για να κυνηγήσουμε τις μάζες. Με τη βοήθεια του Μάρκους προσπεράσαμε αυτό που λένε όλοι καλό και εμείς αδιάφορο, και σπρώξαμε τα όρια λίγο πιο πέρα να βρούμε άλλες ισορροπίες. Νομίζω τα καταφέραμε. Όλο το άλμπουμ ακούγεται λες και παίζουμε ζωντανά στο σαλόνι ενός παλιού αρχοντικού μέσα σε έναν ασφόδελο λειμώνα, εκεί πέρα από τους βάλτους.

Συνθέσεις μακριά από τη δομή ενός τυπικού metal hit, prog στοιχεία και διάθεση πειραματισμού πάνω στο doom, πανκ ξεσπάσματα, κλασικότροπα κιθαριστικά σόλο, απρόσμενες ενορχηστρώσεις κι ένα νεκρομεταλλικό old school εξώφυλλο από τον Ρουμάνο καλλιτέχνη Costin Chioreanu. Την ήθελες αυτή την αντίθεση και γιατί;
Το μόνο που δεν καταφέραμε είναι να κάνουμε το άλμπουμ να μυρίζει μούχλα. Όλα τα άλλα στοιχεία του κουρασμένου παρατηρητή που βυθίζεται αργά στο πένθος της φύσης είναι εκεί.

Στα τελευταία live σας με τους Batushka και Septicflesh ενισχύσατε τη θεατρικότητά σας, εντάσσοντας χορογραφίες επί σκηνής. Είναι κάτι που θα δούμε ξανά στις επόμενες ζωντανές εμφανίσεις σας;
Ναι, αυτό είναι το στοίχημα τώρα. Έχει ανεβασμένο κόστος σαν παραγωγή, αλλά είναι βασικό κομμάτι της εμπειρίας.

Αγχώνεσαι πριν βγεις στη σκηνή;
Υπάρχει πάντα το άγχος γιατί με νοιάζουν πολλά πράγματα. Αυτοσυγκεντρώνομαι όμως και μπαίνω στον ρόλο της φιγούρας. Το καπέλο βοηθά πολύ. Δεν έχω οπτική επαφή με κανέναν. Βυθίζομαι στο όνειρο.

«Όσο πιο ψηλά ανεβαίνει ο άνθρωπος τη σκάλα της γνώσης, τόσο βαρύτερο γίνεται το φορτίο της ζωής» έχεις δηλώσει παλιότερα. Πόσο βαρύ είναι το φορτίο για μια underground μπάντα όπως οι The Slayerking στην εποχή παντοδυναμίας των streaming υπηρεσιών;
Παλαιότερα ήταν η παντοδυναμία των μεγάλων εταιρειών και των κατά τόπους διανομέων. Ό,τι έφερναν αυτοί θα άκουγες. Με τις δικές τους επιλογές μεγαλώσαμε. Έχω την εντύπωση πως τώρα είναι καλύτερα. Γκρινιάζει ο κόσμος, δεν προλαβαίνει να τα ακούσει όλα, λέει, αλλά έχει επιλογές. Και αυτό είναι βασικό στοιχείο της ελευθερίας. Οι επιλογές.

Με ποιους δαίμονες πάλεψες τελευταία;
Μεγαλώνοντας παλεύω να κρατήσω τον ενθουσιασμό μου για πράγματα. Από ένα σημείο και μετά ξέρεις τη διαδρομή και ψάχνεις κρυμμένες εικόνες και νοήματα να πλουτίσεις τη ρουτίνα σου. 

Το «Holy Mountain» του Alexandro Jodorowsky είναι μια σημαίνουσα αναφορά στη σκηνική σας παρουσία. Τι σε άγγιξε σε αυτό το μεξικάνικο φιλμ του 1973;
Μου αρέσει η ματιά του. Είναι δηλητηριώδης. Αλλά από αυτό το δηλητήριο που σε σωστές δόσεις είναι φάρμακο.

Είστε ένα δεμένο αλλά ετερόκλητο τρίο με διαφορετικές μουσικές καταβολές. Αλήθεια, πώς τα «βρίσκετε» μουσικά;
Είμαστε αρκετά έμπειροι να αναδεικνύουμε αυτά που μας ενώνουν. Και είναι περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν. Η ιδιαιτερότητα του τρίο, πέραν της μουσικής, είναι ότι κανείς δεν κρύβεται πίσω από κάποιον. Κατά κάποιο τρόπο αυτό ίσως σε κάνει και πιο υπεύθυνο σαν μονάδα. Δεν περισσεύεις. Είσαι όσο χρήσιμος είναι και οι άλλοι.

Εθεάθης στην τελευταία συναυλία των Slayer στην Ελλάδα. Πώς σου φάνηκε;
Πολύ ωραία. Υπήρχαν κάποιοι καλλιτέχνες που λειτούργησαν σαν «πνευματικοί πατέρες» για μια μερίδα παιδιών με δύσκολη εφηβεία τη δεκαετία του ’80. Αυτοί ήταν από αυτούς. Ήταν οι δικοί μας ήρωες. Και όσο υπάρχουν, υπάρχει και η εφηβεία μας. Τώρα πρέπει να αντιμετωπίσουμε το δικό τους τέλος ηρωικά. 

Ποιο άλμπουμ παίζει στο αυτοκίνητό σου αυτή την περίοδο;
AC/DC, «Back in Black».