Είναι μια τάση; Είναι μια «σκηνή»; Είναι μια αύρα; Η μελοποίηση των ποιητών έχει επιστρέψει στην ελληνική δισκογραφία, με ένα διαφορετικό τρόπο απ’ ό,τι έγινε μετά τη μεταπολίτευση.
Τώρα έχουμε να κάνουμε με μουσικούς και συγκροτήματα που προέρχονται από τη ροκ/ποπ/ηλεκτρονική κουλτούρα τού σήμερα και οι ποιητές που επιλέγονται δεν είναι διάσημοι, νομπελίστες και «εθνικοί», αλλά καταραμένοι, περιθωριακοί, ελάσσονες και «εναλλακτικοί» και αυτοί που το επιχειρούν μένουν σεβαστικοί στο λόγο δημιουργώντας περισσότερο μουσικές ατμόσφαιρες που αναδεικνύουν την ποίηση.
Πέρασα τις γιορτές ακούγοντας δίσκους και ταυτόχρονα κάνοντας παρέα με τον Ρεμπό, τον Χριστιανόπουλο, τον Σαχτούρη, τον Λάσκαρη, τον Καριωτάκη, τον Καβάφη, τους μπιτ ποιητές, τον Ταρκόφσκι, τον Μπλέικ, τη Σύλβια Πλαθ, κι αναρωτιέμαι ποια ανάγκη στρέφει μια νεότερη γενιά μουσικών προς την ποίηση; Η βαθιά συγκίνηση που αισθάνθηκαν από τον ποιητικό λόγο και θέλησαν να αναμετρηθούν με αυτό το «τέρας» που ούτως ή άλλως έχει μουσική και –κατά μία έννοια– δεν χρειάζεται κι άλλη; Η αδυναμία τους να βρουν ή να δημιουργήσουν ένα λόγο αντίστοιχης έντασης και ουσίας; Η διάθεσή τους να πουν τη γνώμη τους για κάτι που τους σημάδεψε; Δεν με νοιάζει η απάντηση, υποθέτω ούτε τους ίδιους. Σημασία έχει πως μια ακατανίκητη ανάγκη, μια δύναμη, τους ωθεί να το κάνουν.
Καθώς η εποχή της σάχλας και της ρηχότητας υποχωρεί και μια νέα εποχή σκέψης επανέρχεται πάλι, η ανάγκη για στοχασμό και ενδοσκόπηση είναι επιτακτική, όπως και η ηθική καλαισθησία του ποιητικού λόγου. Η ανάγκη να βρούμε πάλι αισθητική αξιοπρέπεια, να αισθανθούμε το βάλσαμο ενός λόγου που ξεπερνάει τις 500 λέξεις της καθημερινής μας συνεννόησης, τα greeklish του διαδικτύου, τις συνθηματικές εκφράσεις του twitter, την λεκτική ένδεια και την εκφραστική αδυναμία του life style, τον ανούσιο και ψεύτικο πολιτικό λόγο της ατάκας, μας στρέφει όλους στην πηγή, μουσικούς και ακροατές, καλλιτέχνες και αναγνώστες. Ο εύκολος τίτλος εδώ θα μπορούσε να ήταν: «Η νέα γενιά ανακαλύπτει τον ποιητικό λόγο», αλλά προτιμώ να το αντιστρέψω για να το κάνω –κατά τη γνώμη μου– πιο εύστοχο: «Η νέα γενιά μάς ξαναθυμίζει την ποίηση». Να, λοιπόν, μια σειρά από ενδιαφέροντα άλμπουμ που κυκλοφόρησαν τα τελευταία χρόνια και αξίζουν την προσοχή σας...
Γιώργος Χριστιανάκης Αρθούρος Ρεμπό - Μια εποχή στην κόλαση (All Together Now)
May Roosevelt Μουσική σε ποίηση Ντίνου Χριστιανόπουλου (Ιανός)
Ο Μιχάλης Σιγανίδης και οι Φίλοι του Μίλτου Σαχτούρη (Λύρα)
Κώστας Λειβαδάς Γραμμένο με κόκκινο (ΕΜΙ)
Αδελφοί Κατσιμίχα Beat Poetry (Μετρονόμος)
Πέρα από τα άλμπουμ που είναι εξ ολοκλήρου αφιερωμένα στην ποίηση, υπάρχουν αρκετά ακόμη που εμπεριέχουν –μεταξύ άλλων– και μελοποιημένα ποιήματα. Ενδεικτικά αναφέρω τα: Θάνος Ανεστόπουλος: «Ως το τέλος», Νάνοι: «Five Boxes» και Χρήστος Αλεξόπουλος: «Mean Time». Και δεν είναι τα μόνα…
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
8°
