Μουσικη

Η τελευταία συνέντευξη του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα στην ATHENS VOICE

Ο καλλιτέχνης πέθανε σε ηλικία 63 ετών

Γιώργος Δημητρακόπουλος
4’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Πριν 9 μήνες ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας είχε μιλήσει στην ATHENS VOICE, με αφορμή την μουσική παράσταση «Τι έχει μείνει απ’ τη φωτιά» με τον Νίκο Πορτοκάλογλου

Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας είχε μιλήσει πριν εννέα μήνες στην ATHENS VOICE, με αφορμή την παράσταση «Τι έχει μείνει απ’ τη φωτιά», που παρουσίαζε στη σκηνή του Γυάλινου μαζί με τον Νίκο Πορτοκάλογλου. Ο καλλιτέχνης έφυγε από τη ζωή λίγο πριν κλείσει τα 63 του χρόνια και θυμόμαστε όλα όσα είχε περί πολιτικής, τις ιστορίες του από την δεκαετία του ’80, ποιες τηλεοπτικές σειρές παρακολουθούσε με πάθος και πώς είχε επιλέξει τα τραγούδια για την μουσική παράσταση.

ΠΕΡΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

«Το "χάσαμε, πάμε να φύγουμε", το ξέρεις; Έβλεπε έναν τύπο κάποιος στον ύπνο του, που έλεγε θα πας να ποντάρεις στο τρία. Αφού το έβλεπε κάθε βραδυ αποφάσισε να πάει. Ποντάρει στο τρία. Και ήρθε το είκοσι τρία. Και ακούει τη φωνή να λέει, χάσαμε, πάμε να φύγουμε. Αυτό είναι».

«Γιατί τότε δεν είχαμε δει πώς χάνεις ολοκληρωτικά. Ξέρεις τι γίνεται; Θα πούμε τώρα κάτι και αύριο θα έχουμε αυτοδιαψευθεί από τα γεγονότα, που τρέχουν με μεγάλη ταχύτητα».

«Πρέπει να τα βρούμε πρώτα με τον εαυτό μας και να προσπαθήσουμε να βγούμε έξω. Να κλείσουμε τις τηλεοράσεις και το ίντερνετ με μέτρο, όχι σε τόσο μανιώδη ρυθμό. Να συγχρονιστούμε με τους άλλους. ∆εν υπάρχει κάτι άλλο. Αν είμαστε όλοι έξω θα τα βρούμε. Αλλιώς θα είναι ο καθένας με την προέκταση του χεριού του, το τάμπλετ και το κινητό, σε μια μοναξιά ανάμεσα σε εκατομμύρια ανθρώπους, σε μια μοναξιά με επιθετικότητα. Γιατί τους βλέπεις ότι διαβάζει ο άλλος στην οθόνη και φορτώνει, τον ενοχλεί το ένα, τον ενοχλεί το άλλο, τα μισά είναι τρολιές, τα μ ισά είναι αληθινά. Μια εικονική πραγματικότητα που οδηγεί σε μια τρέλα. Kαι ζούμε σε μια χώρα που είναι η χώρα των ποιητών, η χώρα του ήλιου».

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΑ 8Os

«Ήταν πιο διακριτά τα πράγματα τότε για το τι είναι ροκ. Ξεκινήσαμε φιλοδοξώντας να κάνουμε ένα ροκ συγκρότημα. Με αυτή τη λογική. Σκεφτόμουν καριέρα στο εξωτερικό, να έρχονται ελικόπτερα να με παίρνουν. ∆εν ήθελα να κάνω τον καινούργιο Χατζιδάκι. ∆εν τα κατάφερα μέχρι τέλους, εντάξει. Αυτό που έγινα μια χαρά είναι. Ήταν η περίοδος που οι  Socrates τραγουδούσαν αγγλικά. Οι Sharp Ties είχαν κάνει τεράστια επιτυχία με το "Get That Beat"».

«O πρώτος μας δίσκος "Armageddon" ως P.L.J. Band  ήταν αγλλόφωνος. Μετά από τόσες δεκαετίες το άλμπουμ είναι στα charts της Κίνας και το βινύλιο κάνει 1.000 ευρώ».

«Hταν σε μια πεντάδα μαζί με Van der Graaf Generator του Peter Hammill και κάτι τέτοια, κάτι τρελά, πολύ abstract κόλπα. Παίζει να ήταν από τους πρώτους ροκ δίσκους με έθνικ επιρροές. Γιατί βυζαντινή μουσική ήταν. Ήμουν και πολύ επηρεασμένος από τον Vangelis και το άλμπουμ "666". Οι Aphrodite’s Child το διακωμωδούσαν το 666. Το "Armageddon" ήταν βασισμένο πάνω στην "Αποκάλυψη" κανονικά. Άκουγα τότε πολύ Genesis, Floyd, Yes. Με τραγούδια που διαρκούσαν 25 λεπτά. Αυτό θέλαμε να κάνουμε. Έτσι ξεκίνησε».

«Οφείλω πολλά στον Γιάννη Πετρίδη. Αυτός μας άνοιξε τις πόρτες τότε. Από τους ανθρώπους που μας έμαθαν μουσική. Εκείνη την περίοδο με ξένιζαν τα ελληνικά. Το πρώτο τραγούδι που έγραψα ήταν μια περίεργη μπαλάντα σε στίχους μυστήριους: «Θάλασσα ερωμένη μου». Όταν είδα τους στίχους λέω, κάτσε, έδω κάτι γίνεται. Του Μαρματάκη. Έκανα τα πρώτα μου τραγούδια. Άκουσα και τον δίσκο του Γερμανού "Τα μπαράκια", ο πρώτος στα ελληνικά και μου κίνησε το ενδιαφέρον. Είδα ένα φως. Είπα εδώ είμαστε. Καλύτερα πρώτοι στο χωριό παρά τελευταίοι στην πόλη. Έτσι ξεκίνησε η ιστορία. Θυμάμαι Φατμέ και "Χάνομαι γιατί ρεμβάζω"».

«Μια χαρά ήταν όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα τελικά. Μαζευόντουσαν τότε όλοι οι µουσικοί στον Πλάτανο, ένα καφενείο στους Αέρηδες. Στην Πλάκα. Έβλεπα τον Τζόνι με τους Vavoura και έλεγα ποιοι είναι αυτοί, οι Rolling Stones; Τον Τζιμάκο τον θυμάμαι, όταν ξεκίνησε. Όταν έκανα το "Armageddon" βγήκαν οι Μουσικές Ταξιαρχίες. Κάναμε πρόβες τότε μαζί με τους TVC, που ήταν πιο new wave και εμείς prog rock. Θυμάμαι μια συναυλία στον Λυκαβηττό που είχαν παίξει όλα αυτά τα συγκροτήματα και σουπερστάρ ήταν ο Νίκος Γκίνης και το Σύνδρομο. Είχαν έρθει με πουλμανάκια, οργανωμένοι, εμείς ανεβαίναμε με τα πόδια. Είχε γίνει πανικός. Παίξαμε το πρώτο τραγούδι και τους είχε κάνει εντύπωση. Ο πρώτος στίχος που ακούστηκε από τους Τερμίτες ήταν "Σταφύλι η Ελλάδα αιμορραγεί στην Αθήνα". Πού θα τους βρούμε όλους αυτούς να κάνουμε μια γιγαντιαία συναυλία. Τρελό ε;»

«Πριν από δέκα χρόνια πήγαινα να βρω την Τάνια (σ.σ. Τσανακλίδου) στο σπίτι της στις Μηλιές στον Βόλο, για τις συναυλίες στον Ζυγό. Παίρνω και ένα κρασί. Μπαίνω μέσα. Ο Μαχαιρίτσας είσαι, μου λέει. Λέω ναι. Πόσα χρόνια τραγουδάς, ρε παιδάκι μου. (Γέλια) Λες και ήμουν αιώνες. Εντάξει, δεν είμαι και ο Νταλάρας, μην κάνεις έτσι. Ακόμη τραγουδάς; Τρελάθηκα. Tώρα αν με δει θα μου πει, ζεις ακόμη;»

«Τότε το παιχνίδι κρινόταν στο live. Εκεί καταλάβαινες και τη δύναμη των τραγουδιών σου. Όταν κάναμε τη συναυλία στον Λυκαβηττό, ψάχναμε ένα τραγούδι για να κλείσουμε. Είχαμε κάνει ένα τραγούδι, το "Πόσο σε θέλω". Και είπαμε, δεν κλείνουμε με αυτό; Ο κόσμος μόνος του άρχισε να το τραγουδάει. Και έγινε έτσι. Πριν κυκλοφορήσει. Μετά το βγάλαμε και σε δίσκο. Κοίτα να δεις, ένα τραγούδι αν έχει δυναμική, δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτε. μάλιστα στη σκηνή τότε ήταν μαζί μας και η Βόσσου, το φιλαράκι μας. Φοβερό».

ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΕΣ ΣΕΙΡΕΣ

«Βλέπω τώρα μια σειρά, το "Counterpart". Στην αρχή μού λέει η γυναίκα μου δεν βλέπεται αυτό, είναι πολύ βαρετό. Μετά τα δύο επεισόδια όμως ήταν αποκάλυψη. Mε τον J. K. Simmons, ηθοποιάρα. Τρομερή σειρά. Όπως και το "The Handmaid’s Tale". ∆είτε το. Καλά, δεν λέω για αυτό που έχει δει όλος ο πλανήτης, "La Case de Papel". ∆εν το συζητάμε, είναι καλό».

Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΩΝ ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ ΓΙΑ ΤΟ «ΤΙ ΕΧΕΙ ΜΕΙΝΕΙ ΑΠ’ ΤΗ ΦΩΤΙΑ» ΚΑΙ ΠΟΙΟΙ ΘΑ ΕΜΦΑΝΙΣΤΟΥΝ ΕΚΕΙ

«Υπάρχουν 15-20 τραγούδια που δεν μπορούν να μην παιχτούν. Χωρίζεται σε μέρη το πρόγραμμα. Βγαίνουμε μαζί στην αρχή με γνωστά τραγούδια για εκκίνηση, όχι κατά ανάγκη από αυτά που τραγουδιούνται κι εύκολα από τον κόσμο. Παίρνει ο καθένας και από ένα μικρό μέρος για να πούμε πέντε πράγματα που θέλουμε τώρα. Που δεν είναι για να μοιραστείς. Και μετά είμαστε για δυόμισι ώρες μαζί συνέχεια. Παίζουμε για να ευχαριστηθούμε εμείς και ο κόσμος».

«Ο Πουλικάκος, που μας είπε θέλω να πω λαϊκά. Άνθρωποι που μας έχουν επηρεάσει που έχουμε ταξιδέψει μαζί τους».