Δεν έχω χειρότερο από το «παραδομένο» ροκ, αυτό που η ηλικία, η αστικοποίηση, ο συμβιβασμός, το καντήλι της έμπνευσης που σώθηκε, η σκονισμένη νεανικότητα, το εξαναγκάζει να υποδύεται την «καθώς πρέπει» μουσική, που είναι –και καλά– προϊόν ενηλικίωσης και μετά-ροκ ωριμότητας. Ένα είδος fm rock, ακίνδυνο και πλανισμένο σε κάθε του αιχμή, φτιαγμένο για να καταναλωθεί από πρώην ροκάδες στο πίσω μέρος του σπιτιού μαζί με μπίρες και μπάρμπεκιου ή να κάνει παρέα στον εγκλωβισμένο στην κίνηση οδηγό, που υποδύεται ότι δεν τα ’χει παρατήσει ακόμη και ακούει ροκ. Όμως είναι ένα ροκ τακτοποιημένο και ξεδοντιασμένο. Ακόμη και το «πανκ» σ’ αυτό το δίσκο είναι χλιαρό, λες και θα κάνεις ποδόλουτρο μετά από μια κοπιαστική μέρα.
Εκατοντάδες καλλιτέχνες από κάθε είδος τέχνης, από κάποια στιγμή και μετά, σέρνονται χωρίς έμπνευση, χωρίς φλόγα, χωρίς δημιουργικό οίστρο, χωρίς λόγο (καλλιτεχνικής) ύπαρξης και διασύρουν τον –όποιο– μύθο τους στο ασφαλές λιμάνι της χρυσής μετριότητας. Δυστυχώς το κάνουν και οι Pearl Jam, ένα συγκρότημα που όχι μόνο κατόρθωσε να ξεφύγει από τα περιοριστικά δεσμά του grunge, αλλά επέδειξε και μια εξαιρετικά συνεπή στάση, δίνοντας και πάλι στο ροκ κάτι από τη χαμένη του ιδεολογική αξιοπρέπεια.
Όλοι (για να μη βγάζω τον εαυτό μου απέξω και κάνω τον τιμητή της «ροκοσύνης») μεγαλώνουμε και παραδινόμαστε σε ένα είδος βολής και τακτοποίησης, η νεανική ορμή καταλαγιάζει, η «αστικοποίηση» διαβρώνει την ψυχή μας και τρώει σαν σαράκι τις αιχμές μας, όμως εύχεσαι, ελπίζεις και προσπαθείς να μη γίνεις σαν αυτά που κοροϊδεύεις. Πιστεύεις πως υπάρχουν γκρουπ και μουσικοί που δεν θα επιτρέψουν στον εαυτό τους να γίνουν «τύπου ροκ», να χρησιμοποιούν τη φόρμα χωρίς ψυχή, να κάνουν ότι ροκάρουν αλλά μ’ έναν τρόπο σαν να μη θέλουν να ενοχλήσουν τους γείτονες.
Η εντύπωση που δίνει αυτό το άλμπουμ των Pearl Jam είναι σαν να το έφτιαξαν κάτι τύποι, κάποτε σπουδαίοι μουσικοί, αλλά που τώρα κάνουν κάτι άλλο, που έχουν φράγκα και άνεση, έχουν στήσει ένα στούντιο και τα Σαββατοκύριακα κάνουν την πλάκα τους κι όταν τελειώσουν (μετά από 5-6 ώρες «σκληρής» δουλειάς) παίρνουν το υβριδικό Lexus και γυρνάνε σπίτι. Φτιάχνουν, με άψογη τεχνική, υψηλό επίπεδο παιξίματος, πολιτικά ορθή παραγωγή (πόσο βαρετός έχει καταντήσει πια αυτός ο Brendan O’ Brien) ένα άλμπουμ για να μας θυμίσει «περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις». Ακόμη και οι στίχοι έχουν αυτό το «ποιητικό τίποτα» και μιλάνε ακόμη και για σπερματέγχυση. Έλεος, Eddie…
Ως ευσεβής πιστός της μουσικής περί τα 40 χρόνια, προσεύχομαι κάθε βράδυ στους άγιους του ροκ, αυτούς που «μαρτύρησαν» νωρίς και γλίτωσαν τον εξευτελισμό, αυτούς που ήπιαν το κώνειο του περιθωρίου αδιαμαρτύρητα για να σώσουν την ψυχή τους, να μη με αξιώνουν να βλέπω τα ροκ συγκροτήματα να γίνονται χλιαρά φαντάσματα του εαυτού τους, να μην εξευτελίζονται ως «οργισμένοι γεροροκάδες» για την τελευταία αρπαχτή, να μην καταλήγουν στον ακίνδυνο ήχο του fm rock, να μην παίζουν ροκ χωρίς να είναι ροκ, να μην αφήνουν τη βαρεμάρα και τη βολή της μέσης ηλικίας να τους νικάει. Φαίνεται πως είμαι πολύ αμαρτωλός και οι προσευχές μου –ως επί το πλείστον– δεν εισακούονται.
14°
