Ο Λευτέρης Σαμψών είναι ένας πράος, σοβαρός άνθρωπος με διακριτικό χιούμορ και επιβλητική φωνή. Μιλάει για ουσιαστικά πράγματα, ίσως λίγο πιο αγχωμένος απ’όσο πρέπει αλλά, τι να γίνει, είναι και ένας πολυάσχολος επαγγελματίας και γονέας. Νομίζω ότι αυτό που κυριαρχεί στις μουσικές του είναι η συνέπεια που τον διακρίνει σαν άνθρωπο, ένα πεντακάθαρο ύφος που τονίζει καθαρά τα νοήματα, τις νότες και την παραγωγή των μουσικών του. Θέλω να πω, είναι πάντα ένα σαφές μήνυμα που σε ικανοποιεί με την αίσθηση ότι ακούς κάτι ολοκληρωμένο.
Σήμερα, με την αφορμή της Ημέρας της Γυναίκας (8/3), και μετά την επιτυχημένη του διασκευή στο τραγούδι του Θανάση Παπακωνσταντίνου «Άστρο του πρωινού», ο Λευτέρης Σαμψών εγκαινιάζει τo 2019 με το νέο του single «Black Blaze». Είναι ένα κομμάτι με υποβόσκουσα ένταση και κοντρολαρισμένα ξεσπάσματα, ένα ηλεκτρικό neo-soul όπως το χαρακτηρίζει ο ίδιος, με έγχορδα που συνοδεύουν και τις συναισθηματικές κορυφώσεις στη δομή του κομματιού.
Ο Λευτέρης ερμηνεύει τους στίχους με μία τρυφερή, αφηγηματική φωνή, είναι σαν να ακούς τον ποιητή να επικαλείται τη μούσα, να διηγείται την ιστορία σου.
Ένα κομμάτι για μία γυναίκα. Ή για όλες τις γυναίκες. Το «Black Blaze» είναι ένα κορίτσι που έχει φωνή, δύναμη, ταλέντο, θάρρος, αλλά όχι τις ίδιες ευκαιρίες με έναν άντρα. Έχει φτερά, αλλά όχι ουρανό για να πετάξει. Μόνο «ταβάνι», από την κοινωνία, αλλά πρωτίστως, από την ίδια της την οικογένεια. Ίσως να την έχεις δει τυχαία στο δρόμο ή να την έχεις συναντήσει σε κάποιον καθρέφτη. Αυτή η κοπέλα παίρνει σάρκα και οστά στο βίντεο του τραγουδιού, ο αφηγητής της χαρίζει τη φωνή του και ζει την προσπάθειά της να ακουστεί, να γίνει ορατή.
Και με μία ειρωνική πινελιά, στο τέλος του βίντεο, έρχεται η σειρά του δημιουργού, του ίδιου του Λευτέρη Σαμψών, να ζήσει τη δική του προσπάθεια να ακουστεί. Ίσως είναι ένας προάγγελος για το sequel.
Δείτε το βίντεο και διαβάστε τι μας είπαν ο Λευτέρης Σαμψών και ο σκηνοθέτης του βίντεο/ταινίας μικρού μήκους, Ανδρέας Χαλικιάς:
Ποιά είναι η ιδέα πίσω από το κομμάτι και από το βίντεο.
Το τραγούδι μιλάει σε όλες τις γυναίκες. Στα αγέννητα μωρά, στα κορίτσια, στις μαμάδες, στις γιαγιάδες. Ουσιαστικά, μιλά για την ισότητα των φύλων και περισσότερο για τις ευκαιρίες που δίνονται στις γυναίκες έναντι των αντρών, αλλά και τις προσδοκίες που έχει η κοινωνία από εκείνες. Ενώ δεν είναι πια κανόνας και ιδιαίτερα στον Δυτικό κόσμο τέτοιες αντιλήψεις ίσως να ανήκουν πια στο παρελθόν, νιώθω πως υπάρχουν ακόμη στεγανά, ιδίως σε ότι έχει να κάνει με τους «ρόλους» που καλούνται να παίξουν άντρες και γυναίκες (τα φύλα;) στην εργασία, στην οικογένεια κλπ. Το γεγονός ότι μια γυναίκα ίσως να γίνει μαμά, δεν αναιρεί τη δυνατότητα να κάνει καριέρα. Καταλαβαίνεις τι εννοώ. Κάθε γυναίκα (όπως και κάθε άντρας), πρέπει να έχει τις ίδιες ευκαιρίες για να πετύχει τους στόχους της, άσχετα από τα ποιοι είναι αυτοί και αν «ταιριάζουν» στο προφίλ που έχει ορίσει η κοινωνία ή ακόμα και η οικογένεια της.
Σε ότι αφορά το video, καλύτερα να αφήσω τον σκηνοθέτη Ανδρέα Χαλικιά να μιλήσει:
«Όταν ο Λευτέρης μου έδωσε τους πρώτους στίχους του Black Blaze και συζητήσαμε τι είχε στο μυαλό του γράφοντάς το, ήξερα πως ήταν ευκαιρία να γυρίσω μια εικόνα που είχα στο μυαλό μου από παλιότερα. Μια γυναίκα να ερμηνεύει με τον δικό της ιδιαίτερο τρόπο, τους στίχους άνδρα τραγουδιστή.
Σιγά-σιγά η ιδέα οριστικοποιήθηκε ώστε να πατήσει πάνω στο κομμάτι. Αυτό που ήθελα ήταν ένα λιτό κλιπ στο format ταινίας μικρού μήκους. Μια ιστορία γυρισμένη απλά, εστιασμένη στην πρωταγωνίστρια, που θα συνοδεύει την ερμηνεία της, χωρίς να προσπαθεί να την καπελώσει.
Για εμένα η ουσία του κλιπ έγκειται στο πρόσωπο της Ευθαλίας Παπακώστα και στην συναισθηματική της πορεία. Από την αβεβαιότητα στην σιγουριά καθώς βρίσκει τα πατήματά της, μέχρι το άδοξο τέλος. Ένα βίντεο που δεν ψάχνει να εντυπωσιάσει, αλλά να επικοινωνήσει μια μικρή αληθινή ιστορία.»
Ποιά ή ποιές είναι οι μούσες σου στη μουσική σου;
Θα ξεκινήσω από τη γιαγιά μου, γιατί οι πρώτες μου-και ίσως πιο καθοριστικές-μουσικές μνήμες μου, ξεκινούν από εκείνη. Υπάρχουν ένα σωρό ονόματα που μπορώ να σου αραδιάσω, αλλά νομίζω τελικά πως αυτό που κινεί να γράψω, είναι οι καθημερινές καταστάσεις, η ζωή όπως την αντιλαμβάνομαι. Άλλοτε ρεαλιστικά και άλλοτε υπερρεαλιστικά.
Τι άλλο έπεται του βίντεο και του κομματιού;
Όπως πολύ εύστοχα είπες, ένα sequel...Φέτος θα ολοκληρώσω τον δίσκο. Η καθημερινότητα που λέγαμε νωρίτερα, πολλές φορές ορίζει και τα deadlines, αλλά το “Antigravity Boots” θα κυκλοφορήσει μέσα στο 2019. Από εκεί και πέρα, θα παρουσιάσουμε μαζί με τους μουσικούς που με πλαισιώνουν το album με live εμφανίσεις.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
12°
