Τον Γενάρη του 2008, ο Αμερικανός φωτογράφος Μπλέικ Γουντ, γνώρισε την 24χρονη τότε Έιμι Γουαϊνχάουζ σε ένα σπίτι κοινής γνωστής και έκτοτε έμελλε να αλλάξει η ζωή και των δύο, αφού κόλλησαν ο ένας με τον άλλο και έγιναν αχώριστοι φίλοι. Ο Γουντ άρχισε να δοκιμάζει το μάτι και το χέρι του πάνω στην βρετανίδα σταρ, η οποία τον εκτίμησε από την πρώτη στιγμή ως φωτογράφο και τον άφησε να τη φωτογραφίζει σε προσωπικές τους στιγμές, σε φάσεις απόλυτης ανεμελιάς, αρκετά πριν η ίδια παραδοθεί στους δαίμονες του εαυτού της.
Ο φωτογράφος εξέδωσε φέτος το βιβλίο του με τίτλο «Amy Winehouse» και εξήγησε το πώς έφτασε να έχει αυτή τη σχέση με την εντυπωσιακή performer αλλά και τις ιστορίες πίσω από τον τρόπο που τραβήχτηκαν οι φωτογραφίες. Στο φωτοβιβλίο υπάρχουν περισσότερα από 100 πορτρέτα της ίδιας της Γουαϊνχάουζ και περιέχουν βραδιές της ιδιότροπης σταρ στο Σόχο, σε παμπ ή ακόμα κι από τις διακοπές της σε νησιά. Ο Γουντ θέλησε 7 χρόνια μετά το θάνατό της να δείξει ποια ήταν η πραγματική Έιμι.
Μια Έιμι που, όπως λέει ο ίδιος, ήταν απρόβλεπτη και εξαιρετικά ευθεία μαζί του από την πρώτη στιγμή που τον γνώρισε, αλλά και εξαιρετικά προσωπική και ιδιαίτερα αυθεντική. Μιλούσε μέσα από την καρδιά της, χωρίς να σκεφτεί το τι θα πει και πάντα έκανε τον Γουντ να γελά. Αυτή είναι η Έιμι που γνώρισε και απαθανάτισε. Ο Γουντ ισχυρίζεται ότι ήταν ίδιοι άνθρωποι με τη Γουαϊνχάουζ και αυτός ήταν και ο λόγος που ταίριαξαν. Ένας ντροπαλός και μετριόφρων φωτογράφος που μετατράπηκε σε έναν δυναμικό άντρα και επαγγελματία έτοιμο να καταπλήξει τον κόσμο.
Από την άλλη πλευρά, όταν έβλεπε την Έιμι στη σκηνή πίστευε ότι είναι άλλος άνθρωπος. Δεν μπορεί ο ίδιος ήσυχος άνθρωπος να μεταμορφωνόταν σε αυτή την performer που έκανε εκατομμύρια φίλων της να παραληρούν. Η μουσική την απελευθέρωνε και η δυνατότητα αυτή να ανεβοκατεβάζει τα ντεσιμπέλ ήταν αυτή που την έκανε να ξεχωρίσει και να λατρεύεται από το κοινό της. Στη συνέχεια αναλύει τις φωτογραφίες με τα ντραμς και με το άλογο...
«Ακούγαμε σπίτι τους "The Shirelles" και ξαφνικά άρχισε να παίζει ντραμς και να τραγουδά και η ίδια πάνω από τις φωνές της μπάντας. Ήταν φανταστική.
Στο πορτρέτο της πάνω στο άλογο βρισκόταν σε διακοπές στην Αγία Λουκία και ήταν το ιδανικό τοπίο για μένα. Ήμασταν εντελώς μόνοι. Ούτε σπίτια, ούτε κτίρια, ούτε τίποτα. Φτάσαμε ως το τέλος του δρόμου με τα άλογα και εκεί τη φωτογράφισα. Τα νερά ήταν τιρκουάζ και ο καιρός υπέροχος και αυτά αγαπούσε και η ίδια. Ήταν ένας απλός άνθρωπος. Μου δίδαξε τι είναι αγάπη, απώλεια και δημιουργικότητα. Το να βρίσκεσαι τόσο κοντά με κάποιον σαν την Έιμι στη δεύτερη δεκαετία της ζωής σου, μόνο παραγωγικό μπορεί να είναι. Σε μια εποχή που εγώ δεν ήξερα πού μπορώ να φτάσω, η Έιμι μού άνοιξε τα μάτια.
Αυτά και άλλα τόσα θέλω να δείξω με τις φωτογραφίες μου. Η συζήτηση γύρω από την Έιμι πρέπει να αλλάξει. Δεν ήταν ο άνθρωπος που παρουσιάζεται από τα μέσα. Τα προβλήματα που είχε ήταν προβλήματα υγείας. Αντιμετώπιζα πάντα τα παράπονα του κόσμου: «Την φωτογράφιζες αντί να την βοηθήσεις». Ήμουν περήφανος για την Έιμι και το ίδιο συνεχίζω να είμαι και τώρα. Πίστευα σε αυτήν παρά τα προβλήματά της και με τα πορτρέτα αυτά θέλω να ενώσω τον κόσμο να γιορτάσει για την Έιμι. Να ξανακούσει τους στίχους της, να σταματήσει να τη χλευάζει και να την κρίνει ακόμη και τώρα.
Και αυτό ακριβώς είναι και το γενικότερο θέμα των φωτογραφιών. Όλοι γνωρίζουμε κάποιον που έχει θέματα με ουσίες, είτε αυτός είναι φίλος είτε στην οικογένειά μας. Δεν πρέπει να ντρεπόμαστε για αυτούς, δεν βοηθάμε έτσι. Πλέον μπορώ να δω τη μεγαλύτερη εικόνα. Η Έιμι ήταν πολλά περισσότερα από τα προβλήματά της και πιστεύω ότι αυτές οι εικόνες το φανερώνουν».
Το βιβλίο κυκλοφορεί επίσημα στις 23 Ιουλίου. Μπορείτε να το αγοράσετε εδώ.
Η μετάφραση του τίτλου είναι τόσο κακή που παραλίγο να μην παρακολουθήσω μια από τις πιο δημοφιλείς σειρές του Netflix. Και το κυριότερο: θα έχανα τη μουσική της…
Καλλιτεχνική φιγούρα, με πλούσιο δισκογραφικό έργο, ζωή βασανισμένη, ένα μεγάλο ταλέντο στην τρομπέτα, μ' έναν μελαγχολικό τρόπο ερμηνείας στα τραγούδια
16°
