Μουσικη

«Αντήχηση»: το 8ο προσωπικό του άλμπουμ του Κ. Βήτα

Ο Κ. Βήτα δεν ήταν ένας μουσικός ηλεκτρονικής μουσικής, αλλά ένας φολκ τραγουδοποιός που χρησιμοποιεί κυρίως την ηλεκτρονική μουσική

Μάκης Μηλάτος
ΤΕΥΧΟΣ 442
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

O Κωνσταντίνος Βήτα είναι ένας πραγματικός καλλιτέχνης και ένας ικανός δημιουργός.

Κοιτάζεις πίσω για να φέρεις στο νου τη διαδρομή του κι αντικρίζεις ένα δρόμο 20+ χρόνια μακρύ, από την εποχή που ο Κωνσταντίνος Βήτα με τους Στέρεο Νόβα έδινε φωνή και διέξοδο σε μια γενιά, σε μια συνομοταξία νέων ανθρώπων που τους συνέδεε η κοινή αισθητική αφετηρία για την ηλεκτρονική ποπ και που ως τότε δεν είχαν κάτι να τους εκφράζει – όχι με τον ήχο του (γι’ αυτό υπήρχαν δεκάδες συγκροτήματα του εξωτερικού) αλλά με το λόγο. Ο Κ. Βήτα δεν τραγουδούσε απλώς στη γλώσσα τους, μετέτρεπε σε τραγούδια τη διαφορετική τους καθημερινότητα. Η γενιά της ηλεκτρονικής μελαγχολίας έβρισκε έναν ποιητή που τους χάιδευε το πρόσωπο κοιτώντας τους στα μάτια, έφτιαχνε σάουντρακ για τη μελαγχολική διάθεση, για τη μοναξιά ή τη μοναχικότητα, για τις όμορφες εικόνες μιας άσχημης πόλης που βίωναν και οι ίδιοι.

Όταν ξεκίνησε να κάνει δίσκους μόνος του έγινε πιο εύκολα και άμεσα κατανοητό ότι ο Κ. Βήτα δεν ήταν ένας μουσικός ηλεκτρονικής μουσικής, αλλά –στην ουσία– ένας φολκ τραγουδοποιός που χρησιμοποιεί κυρίως την ηλεκτρονική μουσική μαζί με ένα σωρό από μικρές δόσεις ακουστικών κυρίως οργάνων που δίνουν γεύση και χρώμα στα τραγούδια του (ίσως το νεόκοπο «folktronica» του ταιριάζει καλύτερα).

Όμως τα βασικά του συστατικά όλα αυτά τα χρόνια (η «Αντήχηση» είναι το 8ο(!) προσωπικό του άλμπουμ) νομίζω πως δεν είναι τόσο ηχητικά, όσο αισθητικά: είναι η απλότητα, ο λυρισμός, η μελαγχολία, ο ποιητικός λόγος και η συναισθηματική λειτουργία (που –κατά τη γνώμη μου– είναι και αυτό που προκαλεί περισσότερο το ενδιαφέρον του Δημήτρη Παπαϊωάννου, ο οποίος συχνά συνεργάζεται μαζί του βρίσκοντας στη μουσική του συναισθηματικό αντίβαρο για τις εγκεφαλικές του παραστάσεις. Σε αυτό το άλμπουμ, το τελευταίο κομμάτι του δίσκου «Πρωινό τραγούδι» γράφτηκε για την πρόσφατη παράστασή του «Μέσα»). Αν έπρεπε όλα τα παραπάνω να τα συνοψίσω σε δύο βασικά χαρακτηριστικά θα διάλεγα την απλότητα, αλλά και το λόγο που στέκει αυτόνομος, αυτοδύναμος και αυτόφωτος, όπως μπορεί κάποιος να διαπιστώσει ρίχνοντας μια ματιά στο βιβλίο «Θα διασχίσεις ένα πρωινό τον κόσμο», όπου έχουν συγκεντρωθεί όλοι του οι στίχοι.

n

Η «Αντήχηση» δεν ξεφεύγει από το γενικό αυτό πλαίσιο, διαφοροποιείται όμως αρκετά –με περισσότερα ηλεκτρονικά και street στοιχεία– από τη νεοκυματική «Χρυσαλίδα» που είχε κυκλοφορήσει πριν από ένα χρόνο περίπου. Χωρίς ο Κ. Βήτα να βρίσκεται στην καλύτερή του φόρμα κατορθώνει να δημιουργήσει ένα άλμπουμ που ακούγεται ολόκληρο, με απλές συνθέσεις και όμορφες μελωδίες, με λόγο που έχει ενδιαφέρον και άποψη, απλός κι αυτός και με ποιητική διάσταση, αποδεικνύοντας για μία ακόμη φορά ότι –όπως και να ’χει– είναι ένας πραγματικός καλλιτέχνης και ένας ικανός δημιουργός.