Τραγουδίστρια, ζωγράφος, μοντέλο, γκρούπι, ερωμένη του Νταλί, του Φέρι και του Μπόουι, πάρτι γκερλ της δεκαετίας του ’70. Μπορεί και να γεννήθηκε στις 18 Ιουνίου, μπορεί και στις 18 Νοεμβρίου. Ίσως γεννήθηκε το 1939, ίσως το 1946, ίσως το 1950. Ίσως να μοιάζει στη Στανίση και τη Χρονοπούλου, ίσως να φέρνει και στην Πάολα (καλέ, φτυστές είναι!). Πολλά ίσως, ένα μόνο σίγουρο: δεν είναι τραβεστί, και πάψε να διαδίδεις χαζά.
Μέχρι τα μέσα των 00s παρουσίαζε το κυριακάτικο σόου «Celebrity Dancing» στην ιταλική κρατική τηλεόραση. Σήμερα, βρίσκεται στο Παρίσι, όπου και ανακάλυψε τα νέα της ενδιαφέροντα και παίζει στο θέατρο. Πολύ πρόσφατα ολοκλήρωσε τις θεατρικές της εμφανίσεις ως «Divina» με τεράστια επιτυχία. Η ηθοποιία έχει μεταφυσικές και θεραπευτικές διαστάσεις για την Αμάντα. Το 2007, καθώς προετοιμαζόταν για τα γυρίσματα της ταινίας του Ρίκι Ροζέο «Oliviero Rising», όπου υποδυόταν την αδερφή του Βίνσεντ Γκάλο, δήλωνε: «Είναι μια καλή ευκαιρία να αποδείξω ότι μπορώ να τα καταφέρω και στην υποκριτική. Επίσης, έχω πολλά ψυχολογικά προβλήματα τελευταία, κατάθλιψη, σχιζοφρένεια, τα γνωστά. Επισκέπτομαι έναν ψυχίατρο, αλλά η ηθοποιία ποντάρω ότι θα με βοηθήσει να απαλλαγώ πιο γρήγορα από τις νευρώσεις μου».
Τα πινέλα και τα τελάρα στο σπίτι της δεν έχουν χρηστικό, αλλά διακοσμητικό χαρακτήρα. Υπεύθυνος για την παραίτησή της από τις εικαστικές τέχνες ήταν ο Σαλβαδόρ Νταλί, ένας από τους αμέτρητους διάσημους εραστές της. «Με αποθάρρυνε διαρκώς λέγοντάς μου πως το ταλέντο βρίσκεται στα αρχίδια και, αφού οι γυναίκες δεν έχουν αρχίδια, καλό θα είναι να τα παρατήσουν. Σκέφτομαι να ξαναρχίσω να ζωγραφίζω αυτό το διάστημα. Όταν είμαι αδρανής, ψωνίζω ασύδοτα, κάτι που βλάπτει τόσο εμένα όσο και την πιστωτική μου κάρτα».
Τη δεκαετία του ’70, η Αμάντα πλασαρίστηκε σαν το νέο φρούτο της disco era. Τα σκανδαλοθηρικά ταμπλόιντ οργίαζαν κάνοντας λόγο για τρανσέξουαλ αρτίστα. Αιτία του χαρακτηρισμού, η ολίγον τι αρρενωπή φωνή της. Η τραγουδιστική της καριέρα παραμένει ενεργή έως σήμερα. Το 2012 κυκλοφόρησε στο Παρίσι το τελευταίο της άλμπουμ «Don’t Like Disco», ενώ την ίδια χρονιά εμφανίστηκε στην πασαρέλα φορώντας δημιουργίες του Γκοτιέ. Διακαής της πόθος είναι η παραγωγή των δίσκων της να γίνει κάποτε από τους Kraftwerk ή τους Pet Shop Boys.
Σήμερα, συμφιλιωμένη με την ηλικία της και χορτασμένη από τη ζωή, η Αμάντα Λιρ δηλώνει ολιγαρκής. «Δεν έχω τη φιλοδοξία να γίνω βασίλισσα του κόσμου ή Μαντόνα. Φιλοδοξία μου είναι να έχω τα λεφτά να πληρώσω το νοίκι μου, να ζωγραφίζω, να τραγουδάω και να παίζω σε ταινίες. Άντε να επισκέπτομαι και το κατάστημα της Prada για να αγοράσω καμιά καινούρια τσάντα». Για κλάμπινγκ, cruising αλλά και άλλα επικίνδυνα σπορ, στα οποία ηδονοθηρικώς διέπρεψε τη δεκαετία του ’70, ούτε που το συζητάει: «Γέρασα, αγάπη μου, και δεν έχω καμία όρεξη να τραβιέμαι στα κλαμπ, όπου το πάρτι ξεκινάει μετά τις 3 το πρωί. Το κρεβάτι μου ταιριάζει περισσότερο».
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
15°
