● ● ● Την Παρασκευή το βράδυ χωθήκαμε στο γυαλιστερό Μέγαρο, έχοντας ήδη την πρώτη άνοιξη πάνω μας σαν γύρη στους ώμους μας, μπερδεμένη με τις μακρινές απογευματινές ψαλμωδίες των Δ΄ Χαιρετισμών. Καμπάνες από τη μικρή, παλιά εκκλησία των Αγίων Πάντων Ομολογητών, χωμένη μυστικά σχεδόν στην οδό Τσόχα, εκεί πίσω από την πλατεία Μαβίλη.
● ● ● Οι Άγιοι Πάντες ήταν όντως εκεί, περιμένοντας όλοι να δουν τον ισραηλινό αλλά ευρωπαίο resident (ζει στην Ιταλία, σε μια εξοχή της Τοσκάνης) και με αμερικάνικη μουσική καρδιά Asaf Avidan, στην τρίτη επίσκεψή του στην Ελλάδα, που δείχνει να αγαπάει τα πληγωμένα, έξυπνα παιδιά όπως αυτός.
● ● ● Στις συναυλίες πάντα ένα ευχάριστο μέρος της εμπειρίας είναι οι ένθερμες αγκαλιές χαμένων και αδέσποτων που βρίσκονται εκεί για τον ίδιο λόγο. Αυτός ο λόγος που μας ενώνει είναι το κοινό μυστικό, η γλώσσα που συνεννοούμαστε, η ίδια συγκίνηση που ακούμε στις ίδιες μουσικές, όπως συνέβαινε πάντα. Από μικροί αναγνωρίζαμε τη ράτσα μας από τους δίσκους που κρατούσε παραμάσχαλα, όταν πηγαίναμε «για ακρόαση».
● ● ● Ειδικά με τον Asaf Avidan υπάρχει μία έξτρα πληροφορία στο παιχνίδι: η εμπειρία της ζωντανής εμφάνισής του επάνω στη σκηνή. Μία κατάσταση επικοινωνίας και τέχνης που ο ίδιος την έχει εξελίξει και περιπλέξει απολαυστικά στις πολλές συναυλίες που δίνει ασταμάτητα και στην εγκάρδια, ολοκληρωτική του ερμηνεία κάθε φορά. Αυτοί που τον είχαν ήδη δει τις δύο προηγούμενες φορές, γνώριζαν. Άλλοι ένιωσαν να απογειώνονται απρόσμενα μαζί του, στη διάρκεια του live στην αίθουσα Τριάντη του Μεγάρου. Αυτές οι συνθήκες βοηθούν πολύ την αγάπη να βγει χαλαρά και απρόσκοπτα προς τα έξω.
● ● ● Κοινό του Μεγάρου, press, πεπειραμένοι ρόκερς της αμερικάνικης σχολής, urban ζευγάρια, χαρακτήρες της πόλης μυημένοι στα ιδιαίτερα μουσικά ρεύματα, αρκετοί ξένοι και κάπως λιγότεροι από τις μικρές ηλικίες γέμισαν μέχρι και το τελευταίο θεωρείο της αίθουσας, δίνοντας στον Asaf τη θέρμη και την ησυχία που θα ήθελε για το ακουστικό σετ – αυτό που περιοδεύει σόλο, χωρίς συγκρότημα, αυτή την περίοδο σε όλη την Ευρώπη και ιδιαίτερα στη Γαλλία που τον λατρεύει.
● ● ● Ησυχία και κατάνυξη τόση που, σε κάποιο ενδιάμεσο, ρυθμίζοντας την κιθάρα του, ο καλλιτέχνης είπε: «Κοιτάξτε, μπορείτε να μιλάτε ανάμεσα στα τραγούδια, είναι οκ». Χειροκρότημα και γέλια.
● ● ● Ξεκινώντας με κιθάρα και φυσαρμόνικα στο πρώτο μέρος του live, ο Avidan έδωσε το στίγμα του με λίστα τραγουδιών από τα παλιά («Δεν έχω πολλές επιτυχίες» – χειροκρότημα – σε αγαπάμε κι έτσι) αλλά και από το καινούργιο άλμπουμ «The Study of Falling», που κυκλοφόρησε τον περασμένο Νοέμβριο και είναι και ο τίτλος της περιοδείας του. Τρυφερός και αδύνατος σαν κλαράκι, με μία ανεπαίσθητη μοϊκάνα και ντένιμ εμφάνιση παντός καιρού, κάθισε ήρεμος μέσα στον προβολέα του και άρχισε νότα προς νότα ένα ταξίδι α λα americana. Μικρές, ανάλαφρες country folk νότες στην κιθάρα και ξαφνικά αυτή η φωνή που μοιάζει να βγαίνει από μια «άλλη» φυσιογνωμία, ένα πλάσμα που πονάει και φωνάζει, έναν σαμάνο, ιερέα, ένα ξωτικό της νύχτας. Κι εκεί αρχίζει ένα παράφορο μιξ από επιρροές και αλληγορίες, έμπνευση και αναφορές. Σαν ένας Leonard Cohen που έχει καταπιεί ήλιον, ένας ασίγαστος, τραυματισμένος Johnny Cash, τέταρτη γενιά απόγονος του Dylan, κι αργότερα, έτσι όπως κύλησε η βραδιά, ένας μικρός Robert Plant, «και λίγο Janis Joplin, ε;» όπως είπε η Ε. «Θα ήθελα να τον δω μαζί με τον Jack White» ήταν η απάντηση. «Μαζί, επάνω στην ίδια σκηνή».
● ● ● Ο Asaf όσο βαθαίνει στα τραγούδια αρχίζει να γίνεται εξομολογητικός και αστείος. «Χώρισα πάλι, τώρα πρόσφατα» είπε. «Οπότε, ελάτε μετά να με δείτε στο καμαρίνι». Ζεσταίνοντας ακόμα περισσότερο το κοινό, μίλησε για την Αθήνα: «Μου αρέσει η πόλη σας, έχει ένα ιδιαίτερο ύφος, μου θυμίζει αρκετά τη Χάιφα, την Ιερουσαλήμ και το Τελ Αβίβ. Είναι θαυμάσια. Τρίτη φορά έρχομαι, αρχίζει και γίνεται σταθερή η σχέση μας».
● ● ● Κάποιοι δίπλα μου αναρωτήθηκαν αν είναι gay αλλά, πραγματικά, αυτό δεν είχε καμία σημασία τελικά γιατί ο καλλιτέχνης ανέβηκε στο σύννεφό του, έγινε ένας πανσέξουαλ σταρ με ραγισμένη καρδιά. Εκεί μπροστά στα μάτια μας άρχισε να μεταμορφώνει το συναίσθημά του και τους εύστροφους, παιχνιδιάρικους στίχους του σε φυσική ενέργεια και κίνηση. Το σώμα του ήταν φορτισμένο με ένταση, έμοιαζε να προσπαθεί να το συγκρατήσει καθώς σηκωνόταν σχεδόν από το σκαμπό του σε μία στάση ροκ εν ρόλερ, η λεκάνη του έμοιαζε να θέλει να σπρώξει επάνω μας όλες τις νότες. Έδειχνε να απολαμβάνει ιδιαίτερα τις παύσεις του, το σταμάτημα και το μέτρημα (antici... ppppation!), την ξαφνική εκτόνωση της συλλαβής. Το σώμα του γινόταν ένα πολύσπαστο, ευλύγιστο, τα χέρια του είχαν τη δική τους χορογραφία, απλώνονταν θέλοντας να στείλουν τη φωνή πιο στριφογυριστή στον αέρα, να βγάλει το λυγμό στο τέλος και να πάει κατευθείαν στο ταβάνι της αντήχησης. Κι άλλες φορές, σε κάθε στροφή έδινε έναν λαρυγγισμό συναρπαστικό, παίζοντας, δημιουργώντας ένα φυσικό θέρεμιν, κι άλλοτε σαν να σε οδηγούσε στους βάλτους του νότου, έμοιαζε να παραμορφώνεται μέσα από ένα kazoo.
● ● ● Καθώς σκοτείνιαζε ο μοβ προβολέας του, μπήκε σε παθιασμένο σπιρίτσουαλ ύφος, βάρυναν τα μπλουζ, «το μωρό μου είναι σαν κουταβάκι» τραγουδούσε κι επαναλάμβανε ειρωνικά, «αλλά φέρεται σαν κανονική bitch!». Και μετά άρχισε να παίζει με ηλεκτρικούς ήχους, χτυπούσε το ηλεκτρονικό του pad δημιουργώντας ένα υψηλό περιβάλλον με λούπες από ρυθμούς, κι επάνω τους έχτιζε τη φωνή του, συλλαβές και φωνές, και τις απογείωνε σε απίθανους ύμνους, ακόμα και σαν ανατολίτικες προσευχές μουεζίνη από κάποιο τζαμί που φέρνει ο αέρας πέρα μακριά από την έρημο.
● ● ● Κάπως, ταίριαζε απόλυτα και με την αφρικανική σκόνη που είχαμε εισπνεύσει όλη την εβδομάδα.
● ● ● Το φινάλε ήταν σαν κάθαρση. «Αυτό που συμβαίνει» είπε, «είναι ότι αυτό που έχω μέσα μου και το εκφράζω, πέφτει επάνω σας, επάνω στη δική σας τοπογεωγραφία, και εσείς το δέχεστε. Και αυτό είναι η τέχνη. Διαφορετικά θα ήμουν ένας τρελός που κάνει περίεργα, μόνος του, επάνω σε μία σκηνή».
13°
