Μια νύχτα με τους Kraftwerk

● ● ●  Το πρώτο ανοιξιάτικο βράδυ του φετινού χειμώνα κατηφορίσαμε κι εμείς το ποτάμι από φώτα της Συγγρού που πάει προς Φάληρο, παρέα με όλους τους sushομανείς της Αθήνας που συνέρρεαν στα παραλιακά sushάδικα και όλους τους υπόλοιπους που έτρεχαν να τιγκάρουν το Τάε Κβον Ντο για να δούνε ζωντανά και τρισδιάστατα τους Kraftwerk με τη χορηγία του Athens Voice Radio 102.5, φόρο τιμής στο ηλεκτρικό μας παρελθόν.

● ● ●  Η Συγγρού είναι αισιόδοξη στο κατέβασμά της, ειδικά τη νύχτα. Κάθε δρόμος που οδηγεί σε θάλασσα είναι ανοιχτόκαρδος.

● ● ●  Στο Τάε Κβον Ντο είδαμε όλη τη γενιά των 80s, τσεκάραμε ονόματα και παρουσίες. Ο Σπήλιος, ο Μάκης, ο Φοβωρής, ο Πάντσος, εντάξει, είναι όλοι εδώ, η γη συνεχίζει να γυρίζει. Το καλό με αυτές τις συναυλίες – κάλεσμα είναι ότι συναντάς το δυναμικό της γενιάς σου, ησυχάζεις ότι είσαι ακόμα σώος και αβλαβής στο παρελθόν, ενώ, σαν ειρωνεία, ήρθες για τους Kraftwerk, αυτό που θεωρούσες ήχο του μέλλοντος.

● ● ●  Τώρα που είσαι στο μέλλον, έπρεπε να βρεις τρόπο να στερεώσεις τα 3-D γυαλιά της τρισδιάστατης συναυλίας, επάνω από τα γυαλιά για τον αστιγματισμό σου. Να βρεις κάπου να καθίσεις. Κάπου να ακουμπάς. Κάπου να χορέψεις. Κάτι να πιεις. Κάποιον να αγαπάς.

● ● ●  Τόσες πολλές ανάγκες, όχι και τόσο ρομποτικό.

● ● ●  Το άλλο καλό με τις συναυλίες είναι ότι, γενικά, είναι ερωτικές. Βρίσκεις εκεί συμπιεσμένη έξαψη, κορμιά ανάμεσα από άλλα κορμιά, φάτσες από αυτές που σου αρέσουν και σε συνδέει μαζί τους κάτι κοινό: αυτή η μουσική, εκείνη η χρονιά, αυτό το κομμάτι, εκείνο το κάψιμο. Είναι σαν να έχετε κοινές αναμνήσεις, ή σαν να πρόκειται να τους ξαναβλέπεις όλους αυτούς τους ερωτιδείς για πάντα, στο μέλλον, να στριμώχνεσαι μαζί τους μέσα στα ίδια τραγούδια μέχρι να σβήσει ο ήλιος. Είναι κάπως σαν τη Συγγρού – δρόμος με φώτα και μουσική που οδηγεί στη θάλασσα.

● ● ●  Η σχέση των Kraftwerk με το μέλλον είναι ότι τότε, μέσα στη δεκαετία του ’70, μέσα στο Kling Klang στούντιό τους στο Ντίσελντορφ, πήραν αυτό που ονομάζαμε «ηλεκτρονικό ροκ», ηλεκτρονικό γιατί έπαιζε με τα συνθεσάιζερς, ηλεκτρονικό γιατί είχε μία διαστημική αιώρηση, οι ταχύτητές του ήταν βαριές και ο ήχος του στεντόρειος σαν τη φωνή από το υπερπέραν, ήχος που ζωγράφιζε κάτι ambient τοπία τευτονικής αισθητικής… και έκαναν την τέλεια κίνηση: του πρόσθεσαν beat. Κατασκεύασαν ένα νέο drum kit με μεταλλικές πλακέτες, έβαλαν ρυθμό και σχημάτισαν την electro-pop, περνώντας την κατευθείαν στην επόμενη γενιά, εκείνους που έβρισκαν το kraut rock βαρύ σαν βιομηχανικό όνειρο.

● ● ●  Μαζί με το beat μπήκε στο παιχνίδι και η ιδέα της μηχανής – ήταν ακριβώς η εποχή που αρχίζαμε να σκεφτόμαστε τα ρομπότ σαν μία διασκεδαστική πιθανότητα και οι ηλεκτρικές συσκευές άρχιζαν να γίνονται μικρότερες, πιο εύχρηστες, πιο διασκεδαστικές, πιο pop. Ο νέος-μουσικός-μηχάνημα που ευαγγελίστηκαν οι Kraftwerk απέκτησε τη μορφή του animatron. Έγινε ένα μηχανικό gadget που δεν λέει ποτέ όχι και δεν σταματάει να λουπάρει το ρυθμό του μέχρι να του πατήσεις το off (και πάλι, ίσως, δεν σταματήσει). Έγινε ο μηχανικός άγγελος που τραγουδάει σαν να μιλάει, μία απλή μελωδική γραμμή με αλλοιωμένο, μεταλλικό ηχόχρωμα. Δύο ή τρεις λέξεις που επαναλαμβάνονται επάνω στον υπνωτικό, ακαταμάχητο ρυθμό σαν τις λευκές διακεκομμένες γραμμές που παρακολουθείς μαγεμένος να τις καταπίνει το αυτοκίνητο στους καινούργιους, ατέλειωτους εθνικούς highways, ταξιδεύοντας προς το μέλλον. Fun Fun Fun in the Autobahn. Και ξανά.

● ● ●  Παντού, στον κόσμο, οι μηχανές ακόμα και σήμερα μιλούν (ή μάλλον, τραγουδούν) σαν τους Kraftwerk: Οι ηχογραφημένες φωνές στα ασανσέρ επάνω στο lounge μουσικό χαλί τους. Οι αυτόματοι τηλεφωνητές. Η φωνητική μετάφραση στο Google translate. Η επίμονη, εξυπηρετική Siri. Τα vocoder. Οι μετασχηματιστές φωνής. Ο σωλήνας τραχειοστομίας. Το error message. Οι πιλότοι. Οι αστροναύτες. Οι εξωγήινοι. Παγωμένες συνθετικές φωνές που μπορεί να σου λένε, επίμονα και άψυχα, τα πάντα: από αλγόριθμους μέχρι λόγια αγάπης. 

● ● ●  Η «στρατιωτική», ρομποτική πειθαρχία του ήχου των Kraftwerk μαζί με το ακαταμάχητο beat της μηχανής που οδηγεί στην ακούσια σωματική κίνηση, έδωσε την politix of dance πλευρά του γκρουπ την οποία, αν τη συνδύαζες με τη γερμανική τους ταυτότητα, τότε ένα παγωμένο κύμα αέρα σου κοκάλωνε τη σπονδυλική στήλη – πράγμα χρήσιμο αν σου συμβεί την ώρα που χορεύεις. All the right moves.

● ● ●  Από μουσεία, γκαλερί, αεροδρόμια, εστιατόρια και κλαμπ, οι Kraftwerk βρέθηκαν στο μεταλλικό Τάε Κβον Ντο δίνοντας ένα σόου με μία εξαίσια σύνδεση της μουσικής τους με τη visual art πλευρά της συνθετικής pop. Ψηφιακές γραμματοσειρές και τεράστια glitch στην οθόνη, ντανταϊστικές νύξεις, εξαίσια γεωμετρικά σχέδια μαζί με ψηφιακά λάθη, εικόνες προεφηβικών γραφιστικών αναμνήσεων. Κολλημένοι στην οθόνη με τρισδιάστατα εφέ που, πάντως, έχουν ήδη ξεπεραστεί από το παρόν. Εικόνες ρομποτικής αθωότητας, ακόμα και ελαφρώς kitch (ο ιπτάμενος δίσκος που πετάει επάνω από την Ακρόπολη και προσγειώνεται έξω από το Τάε Κβον Ντο). Και οι τέσσερίς τους, ακίνητα ρομπότ μπροστά στις κιτ κονσόλες τους να παίζουν τη λούπα «Boom boom tschak, boom boom tschak» και μελωδίες σαν από παλιά video game. Οι δονήσεις τους μυρμήγκιαζαν στους κροτάφους μας, το deep beat ήταν τόσο χαμηλό όσο να μην παραμορφώνει και οι λέξεις τους να ακούγονται απίθανα διαυγείς, με συριστικά σίγμα, στριφογυριστά ολοκάθαρα ρο, ένα ηλεκτρονικό σκανάρισμα επάνω από κάθε εικόνα, νόημα, σκέψη, ήχο.

● ● ●  Οι φανς προσπαθούσαν να χορέψουν αλλά η αλήθεια είναι ότι πρώτον η αρένα ήταν ασφυκτικά γεμάτη και, δεύτερον, με τους Kraftwerk δεν θέλεις ακριβώς να χορέψεις. Θέλεις να κάνεις ποδήλατο.

● ● ●  Ήταν μία βραδιά απίθανης αρχιτεκτονικής, εσωτερικής διακόσμησης, γραφικών τεχνών, συναισθηματικής αποφόρτισης. Φύγαμε λίγο πριν το τέλος. Κάποια φωνή ακούστηκε να λέει ότι αντί για γυαλιά 3-D έπρεπε να μας δώσουν πρεσβυωπίας.   

➜ (panikoval500@gmail.com