Όταν έμαθα τα νέα για τον Mark E. Smith τηλεφώνησα αμέσως τον Thomas για να του ζητήσω να μοιραστεί τις εξωφρενικές ιστορίες που μου έλεγε κατά καιρούς για τη σχέση του με τον δημιουργό των Fall. Θυμάμαι και την κοινή μας αγωνία όταν στις αρχές του 2010 είχε βρει τελευταία στιγμή ένα κενό για μια τηλεφωνική συνέντευξη μαζί του για το αν θα ήταν ομιλητικός και αν όλα θα πήγαιναν καλά. Λογικό. Ο ιδιότροπος και εμμονικός Smith δημιουργούσε χωρίς συμβιβασμό το phantom thread των Fall αλλάζοντας συνεχώς τους μουσικούς του και σταματώντας ή μη αρχίζοντας ποτέ τις ζωντανές εμφανίσεις του.
Στα αλήθεια όμως πήρα τον Thomas τηλέφωνο γιατί ήθελα να μοιραστώ το ακούσιο μούδιασμα που αφήνει το ολοένα και συχνότερο πλέον άδειασμα των μουσικών ηρώων, αντιηρώων και μύθων της γενιάς μας σε σκοτεινούς καιρούς όπου αποθεώνονται οι ασημαντότητες.
All Fall Down.
Οι ιστορίες που μου έστειλε από την εποχή που έπαιζε μουσική στο Decadence μέχρι και τη διοργάνωση των συναυλιών τους στο Gagarin είναι ενδεικτικές του υπέροχου και τρομακτικού κόσμου των Fall. Τον ευχαριστώ.
«How I Wrote The Elastic Man», «Totally Wired», «The Man Whose Head Expanded», «C.R.E.E.P.» ήταν μερικά από τα πρώτα 7ιντσα που έπεσαν στα χέρια μου, γνωρίζοντάς μου τον υπέροχο και τρομακτικό κόσμο των Fall πριν καλά-καλά κλείσω τα 15. Κάποια χρόνια αργότερα, η γνωριμία μας έγινε ακόμα πιο «κοντινή».
Στο πρώτο μου DJ Set στο Decadence, κάπου στο 1990, επέλεξα να παίξω στη σειρά τρία από τα παραπάνω singles. Μία κερασμένη μπύρα από τη γωνία του μπαρ, η φράση «πολύ μου άρεσε αυτό το κρεσέντο των Fall» και κάπως έτσι ξεκίνησε η φιλία μου με τον Χρήστο Δασκαλόπουλο. Μέσα από τις εκπομπές του αγάπησα αυτή τη μπάντα και ομολογώ πως, στο άκουσμα της δυσάρεστης είδησης για τον χαμό του Mark E. Smith, είναι ο πρώτος άνθρωπος τον οποίο σκέφτηκα. «Gentlemen's Agreement»...
Περίπου δύο χρόνια μετά το συγκεκριμένο DJ Set, βρισκόμουν πάλι στην ίδια θέση. Έπαιζα μουσική στο Decadence αμέσως μετά από ένα live των Fall στο Ρόδον, αν θυμάμαι καλά. Ο Mark έπινε τη μπύρα του μπροστά μου και κάποια στιγμή έβαλα το λάθος κομμάτι. «The DJ should be shot», είπε, έχοντας το γνωστό ύφος στο πρόσωπό του. Είχε δίκιο, εδώ που τα λέμε.
Πολλά χρόνια αργότερα, έμελλε να βρεθώ στην πλευρά του διοργανωτή για κάποιες συναυλίες των Fall στην Αθήνα. Ως θεατής, θυμόμουν το χαλασμένο μικρόφωνο που εκσφενδονίστηκε με μανία προς το backstage, μια βραδιά στο Πεδίο του Άρεως, και την πλήρη απροθυμία του να τραγουδήσει - ή και να σταθεί στη σκηνή - σε μία άλλη βραδιά στο Club 22. Πάντα φοβόμουν το πως θα αντιμετωπίσει τους δημοσιογράφους στις προγραμματισμένες συνεντεύξεις, αλλά εκείνος ήταν ομιλητικός και, συνήθως, ευγενικός.
Κάπου στα μέσα των 00's, οι Fall θα έπαιζαν στο Gagarin. Όταν έφτασαν στον χώρο, ο Mark είπε πως δεν θέλουν να προετοιμαστούν στα καμαρίνια, αλλά προτιμούν τον χώρο των γραφείων, που τότε βρίσκονταν στο ακριβώς διπλανό κτίριο. Ο Νίκος (Τριανταφυλλίδης) παραχώρησε γελώντας το δικό του γραφείο (όσο νευρικοί ήμασταν οι υπόλοιποι, τόσο άνετος ήταν εκείνος με τον Mark) και κάποια στιγμή ήρθε η ώρα για να ξεκινήσει το live. Χτύπησα την πόρτα για να τους ειδοποιήσω και μετά από 3 λεπτά βγήκαν. Η μπάντα κατέβηκε προς τα κάτω, ο Mark έμεινε τελευταίος και τότε έπεσε το μάτι του σε ένα υπογεγραμμένο poster του Johnny Thunders, το οποίο είχε κρεμάσει ο Νίκος ακριβώς έξω από το γραφείο του.
Αυτό ήταν. Χωρίς να προλάβουμε καν να αντιδράσουμε, ο Mark άρχισε να χτυπάει με γροθιές το κάδρο, διαλύοντας το γυαλί και κόβοντας το δεξί του χέρι, αν θυμάμαι καλά. Προσπαθήσαμε να τον συγκρατήσουμε, αλλά εκείνος φώναζε "Johnny Thunders, you cunt, you fuckin' junkie" και χτύπαγε τον τοίχο. Με τα πολλά ηρέμησε, του δέσαμε το χέρι και το live ξεκίνησε - και ήταν και πολύ καλό.
Όταν τελείωσε, πάλι πάνω στα γραφεία, έπρεπε να υποδεχτεί κάποιους συγγενείς της Ελληνίδας γυναίκας του - και μέλους των Fall - Helen Poulos. Οι άνθρωποι είχαν έρθει να τον γνωρίσουν, προφανώς χωρίς να ξέρουν ποιος είναι ή τι σημαίνουν οι Fall για τη μουσική. O Mark τους χαιρετούσε, μάλλον απρόθυμα αλλά ευγενικά, μόνο που σε κάθε χειραψία το δεμένο χέρι του έσταζε και μερικές σταγόνες αίμα. Παρακολουθούσαμε το σκηνικό παρέα με τον Δασκαλόπουλο ο οποίος αργότερα προσπάθησε να μου εξηγήσει το όλο περιστατικό, λέγοντάς μου πως έσπασε το κάδρο διότι ο Thunders δεν κατάφερε να ξεφύγει και χάθηκε όπως χάθηκε, άδικα.
Δεν ήξερα για τα προβλήματα υγείας που είχε ο ίδιος. Σοκαρίστηκα από την είδηση του θανάτου του. Δεν χρειάζεται να πω τίποτα για την πορεία και την προσφορά του στο rock'n'roll. Απλά, ο M.E.S. ήταν ένας και μοναδικός.
ΑLWAYS DIFFERENT. ALWAYS THE SAME. Η ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ MARK E SMITH ME TON JOHN PEEL.
Ο ραδιοφωνικός παραγωγός John Peel είχε "ιερό" ράφι για τη δισκογραφία των Fall χωριστά από την αχανή δισκοθήκη του.
Στο σπίτι υπήρχε κορνιζαρισμένη photo του Mark E Smith και μία ακόμη στο δωμάτιο που άκουγε τους δίσκους.
Οι Fall είχαν τουλάχιστον ένα τραγούδι σε όλους τους ετήσιους απολογισμούς της ραδιοφωνικής εκπομπής του.
Είχε συμπεριλάβει το «Eat Y'self Fitter» στο προσωπικό του Desert Island Discs δίπλα στους Χαίντελ, Ραχμάνινοφ και Roy Orbison.
Δύο μήνες πριν το μοιραίο του ταξίδι στο Περού είχε μεταδώσει το τελευταίο session των Fall, τo 24o σε 26 χρόνια!
Είχε πει στα 60α του γενέθλια ότι δεν θα ήθελε να πεθάνει ακόμη γιατί σύντομα θα έβγαζαν νέο άλμπουμ οι Fall. Όπως γράφει στη βιογραφία του «Μargrave of the Marshes», John Peel και Mark E Smith ταίριαζαν γιατί ήταν και οι δύο τους always different but always the same...
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
8°
