Έναν χρόνο μετά την πρώτη παρουσίαση του δεύτερου άλμπουμ των The Man from Managra, τα νέα είναι υπέροχα και η χρονιά ξεκινά συναυλιακά με ένα πολύ ξεχωριστό live
Κάθε φορά η κουβέντα με τον Coti κυλάει τόσο αβίαστα, που το γεγονός ότι έχεις απέναντί σου έναν από τους σημαντικότερους παραγωγούς και μουσικούς της χώρας μας, των τελευταίων 30 χρόνων (μα πότε πέρασαν κιολας;) έρχεται σε δεύτερο επίπεδο. Άλλωστε ο ίδιος λέει: «Ζήσε το τώρα, κάν’ το όσο πιο καλό γινεται. Το παρελθόν έτσι κι αλλιώς υπάρχει παντού μέσα και γύρω μας, μην το κοιτάς, σε κοιτάζει αυτό».
Ακόμα κι αν το παρελθόν περιλαμβάνει ονόματα όπως οι Film Noir, Metro Decay, In Trance 95, RAW, Στέρεο Νόβα, Sigmatropic, Bocomolech αλλά και Tuxedomoon και Raining Pleasure και Διάφανα Κρίνα και Γ. Αγγελάκα και συνεργασίες για το θέατρο και τον κινηματογράφο με τον Δημήτρη Παπαιωάννου ή τον Γιώργο Λάνθιμο.
Mε τη σκέψη πως «όλες οι εποχές είναι καλύτερες και χειρότερες συγχρόνως» και με όλες τις δυνάμεις του στο - όπως πάντα πολυδιάστατο- παρόν, ο άνθρωπος από τη νήσο Μανάγκρα είναι εδώ και είναι γενναιόδωρος.
Ο ταχυδρόμος λοιπόν μας φέρνει νέα από το νησί Μanagra! Τι γράφει το γράμμα;
Tο γράμμα λέει ότι μετά από αρκετό καιρό τα αγόρια και τα κορίτσια από τη Μανάγκρα θα βρεθούνε στην Αγγλικανική Εκκλησία στις 20 Ιανουαρίου για μία συναυλία.
Έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος από την κυκλοφορία του 2ου άλμπουμ των The Man from Managra και το live της παρουσίασής του. Γιατί μεσολάβησε τόσος καιρός από τότε και μέχρι τη συναυλία στην Αγγλικανικη Εκκλησία που δεν είχαμε νέα σας;
Ο άνθρωπος από τη Μανάγκρα είναι δυστυχώς ή ευτυχώς ένα από τα διάφορα πράγματα που κάνω, κι έτσι περιμένει κι αυτός υπομονετικά τη σειρά του... Μέσα σε αυτόν τον χρόνο που μεσολάβησε, έγραψα ένα soundtrack (για την ταινία του Άγγελου Φραντζή με τιτλο "Virus"), έστησα ένα στούντιο (το Suono.gr) και έγραψα μουσική για διάφορες παραστάσεις (Blitz, Χ. Παπαδόπουλο κ.α.). Α! και κατάφερα να ετοιμάσω -θα έλεγα τον μισό- τρίτο δίσκο του Μανάγκρα... Πρέπει να βρω χρόνο να το σκάσω για την Τήνο για μερικές μέρες πάλι, να το συνεχίσω...
Γράφεις κυρίως στην Τήνο ή και στην Αθήνα; Και για να εστιάσουμε λίγο παραπάνω στην πόλη που αγαπάμε να μισούμε, τι σε κινητοποιεί σε αυτήν σήμερα, συνθετικά και στιχουργικά;
Κυρίως γράφω στην Τήνο για τον απλό λόγο ότι η Τήνος είναι το ησυχαστήριό μου, όπου μπορώ να πάω και να κοιμάμαι, να ξυπνάω, να τρώω, να περπατάω και να σκέφτομαι μόνο τη μουσική. Η Αθήνα είναι η πόλη στην οποία ζω, με τoυς χιλιάδες περισπασμούς και κάπως συνέχεια ξεχνιέμαι. Δεν ξέρω αν με ερεθίζει στιχουργικά η Αθήνα, ακόμα και όταν αναφέρονται στα τραγούδια μου συγκεκριμένα μέρη που βρίσκονται στην Αθήνα (για παράδειγμα, το Martha’s home είναι ένα υπαρκτό σπίτι). Δεν νομίζω πως «βλέπω» την Αθήνα στους στίχους, αλλά ούτε και στη μουσική. Όμως βλέπω πολύ την Ελλάδα, την αγαπώ βαθιά αυτήν τη χώρα, δύσκολα θα πήγαινα αλλού, αλλά προτιμάω τα νησιά της - τι τις θέλουμε τις πόλεις;
Πριν από λίγο καιρό, δεν θυμάμαι με ποια αφορμή, ανέσυρα από τη δισκοθήκη μου τη συλλογή Random Relations 1 (elfish) και η γραμμή, τουλάχιστον για μένα, δεν είχε πιάσει καθόλου σκόνη (Dusty Telephone Line, για όσους θυμούνται). Εσύ πώς ακούς σήμερα τον ήχο εκείνης της εποχής;
Μου φαίνεται (και είναι!) ένα πολύ μακρινό παρελθόν. Βασικά το παρελθόν μου δεν με ελκύει ιδιαίτερα, έγινε και έφυγε, εκτός από μερικά γεγονότα που με έχουν στιγματίσει, και καλώς ή κακώς, όλοι κουβαλάμε. Χαίρομαι που πέρασα από εκεί, αλλά πιο πολύ για το ότι συνέχισα. Το συγκεκριμένο κομμάτι μού το ζήτησε ένας φίλος για μια συλλογή που θα βγει σύντομα και δεν είχα να του το δώσω, κι έτσι τού έδωσα ένα άλλο κομμάτι! Δεν έχω τον δίσκο συλλογή Random Relations, αν ήξερα ότι το έχεις, θα σου το ζητούσα να το ψηφιοποιήσω…
Υπάρχει μια τάση νοσταλγίας και ωραιοποίησης του παρελθόντος και με τα 80s και με τα 90s. Έχοντάς τα ζήσει από μέσα, αν έπρεπε με λίγα λόγια να τα συστήσεις σε σύγχρονους μουσικούς, που γεννήθηκαν εκείνη την εποχή και δεν έχουν φυσικά τις ανάλογες μνήμες, τι θα τους έλεγες;
Ζήσε το τώρα, κάν’ το όσο πιο καλό γίνεται. Το παρελθόν έτσι κι αλλιώς υπάρχει παντού, μέσα και γύρω μας, μην το κοιτάς, σε κοιτάζει αυτό. Όλες οι εποχές είναι οι καλύτερες και οι χειρότερες συγχρόνως, τα 80s, για εμένα, ήτανε πολύ μοναχικά και θλιμμένα, για άλλους ήτανε ένα ξέφρενο κιτς ξεσάλωμα.
Τι έχουμε κερδίσει και τι έχουμε χάσει σε σχέση με τότε;
Έχουμε χάσει τα περισσότερα κύτταρά μας και έχουμε κερδίσει τα περισσότερά μας κύτταρα. Έχουμε χάσει τη συγκίνηση του να ακούς επιτέλους τον δίσκο που τόσο περίμενες να έρθει στα χέρια σου, αλλά έχουμε κερδίσει την άμεση πληροφόρηση…
Πώς βλέπεις τη νέα γενιά μουσικών στη χώρα μας;
Μου βάζεις δύσκολα… μιλώντας για την «εναλλακτική», indie σκηνή, θα έλεγα ότι είναι πιο καλοί τεχνικά από παλιά, εμείς πολλοί από τα 80s ήμασταν «καλαμπόρτζηδες» (που θα έλεγε και ο Κώστας Μάστορης από τους Metro Decay). Διακρίνω μια μικρή τάση προς την ομοιογένεια και την παρελθοντολογία. Εύχομαι να κάνω λάθος, ξέρεις εμένα μου αρέσουν τα λίγο άσχετα σχήματα, που δύσκολα τους εντάσσεις κάπου, γιατί σημαίνει ότι κάπου καινοτομούνε.
Από τη μεγάλη εμπειρία σου ως παραγωγός ποιες είναι οι συνεργασίες που κρατάς πιο έντονα στη μνήμη σου;
Έχω πολύ κακή μνήμη, η γυναίκα μου με φωνάζει fishbrain! Οπότε οι τελευταίες είναι πάντα οι πιο έντονες αναμνήσεις, οπότε θα σου πω την παραγωγή για τον δίσκο του Αγγελάκα και τους 100 Βαθμούς Κελσίου, μια πολύ όμορφη και γλυκιά διαδικασία, αλλά, οκ, θυμάμαι να γράφουμε τον πρώτο δίσκο των Στέρεο Νόβα, εκεί είχα έντονη την αίσθηση ότι γραφότανε ιστορία. Άλλη έντονη ανάμνηση είναι να ηχογραφούμε με τους Tuxedomoon σε ένα θέατρο του 16ου αιώνα στην Ιταλία… Αλλά και οι ηχογραφήσεις στην Τήνο με τους Mohammad, με απίστευτη χειμωνιάτικη θέα από κάτω... Οκ, σταματάω εδώ!
Τι παίζει το πικάπ/cd/iPod σου αυτήν την περίοδο;
Σπίτι παίζει μόνο πικάπ, όχι ότι είμαι κανένας βινυλιάκιας, απλά έτυχε, και το CD player μου ποτέ δεν αξιώθηκα να το συνδέσω… Πρέπει να θυμηθώ να φέρω ένα καλώδιο από το στούντιο… Α, και τι παίζει; Λιλιπούπολη για την κόρη μου! Νέα μουσική ακούω κυρίως online, σε χάλια ποιότητα βεβαίως! Ντροπή ε; Νομίζω το τελευταίο πράγμα που μου άρεσε είναι ο δίσκος των LCD Soundsystem. Μου αρέσει ο ιδιαίτερος συνδυασμός ηλεκτρονικής και τραγουδοποιίας τους.
Πώς έχετε στήσει τη συναυλία στην Αγγλικανική Εκκλησία; Τι διαφορετικό θα δούμε/ακούσουμε αυτήν τη φορά;
Δεν έχουμε ξαναπαίξει σε εκκλησία, και αυτό και μόνο θα το κάνει ιδιαίτερο πιστεύω. Ελπίζω να μας δώσει και την ευκαιρία να παίξουμε μερικά πιο «εσωτερικά» κομμάτια που συνήθως χρειάζονται μεγαλύτερη συγκέντρωση από πλευράς ακρόασης. Και βέβαια, αυτό που με ενθουσιάζει πάνω απ’ όλα είναι πως θα έχουμε τη χαρά να έχουμε και 2 πνευστά μαζί μας και να είμαστε 6 συνολικά.Ο Γιώργος (Αβραμίδης) και ο James( Whilie) είχανε παίξει σε 2 κομμάτι στο λάιβ μας στη Θεσσαλονίκη πέρσι, αλλά φέτος θα τους έχουμε στα μισά περίπου κομμάτια. Ανυπομονώ!
Το ερχόμενο Σάββατο 20 Ιανουαρίου,στις 21:00, oι Man from Managra θα μας περιμένουν στην Αγγλικανική Εκκλησία (Φιλελλήνων 27, Αθήνα), όπου μάλιστα θα είναι για πρώτη φορά σεξτέτο επί σκηνής: Coti K.: φωνή, μπάσο Πάνος Γαλάνης: τύμπανα Λαμπρινή Γρηγοριάδου: μπάσο, φωνητικά Ρένα Ρασούλη: φωνητικά, πλήκτρα Γιώργος Αβραμίδης: τρομπέτα James Wylie: σαξόφωνο Νίκος Κόλλιας: ήχος
Τιμή εισιτηρίου: 13€ προπώληση, 15€ στην είσοδο. Προπώληση: Ticket Services, Εκδοτήριο: Πανεπιστημίου 39, Τηλεφωνικά: 2107234567, Online: www.ticketservices.gr
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
14°
