Ο δίσκος “Inversed World” (***) των Dirty Granny Tales μπορεί να μην αποκαλύπτει όλη τους την αλήθεια, αλλά πείθει απολύτως για τις ικανότητές τους. Χρειάζεται να τους δει κανείς ζωντανά (όπως στη μουσικοχορευτική παράσταση που παρουσίασαν πρόσφατα στο θέατρο Ροές) για να το διαπιστώσει. O Tim Burton, οι Tiger Lillies, η Diamanda Galas, η gothic αισθητική του γιαπωνέζικου θεάτρου, οι μαριονέτες, η ζωή κι ο θάνατος, ο ήχος του μαντολίνου... Μ’ αυτά τα υλικά οι Dirty Granny Tales κάνουν σπουδαία δουλειά, κι αξίζει να τους ανακαλύψεις.
Κι αν η Αθήνα περηφανεύεται για τους Dirty Granny Tales, το ίδιο κάνει η Βιέννη για την Anja Plaschg, που «κρύβεται» πίσω απ’ το όνομα Soap and Skin. Σύμπαν δωματίου, ήχοι πιάνου, τσέλου, κοντραμπάσου κι ένα πλάσμα που τραγουδάει. Τι να είναι; Κορίτσι; Αγόρι; Φάντασμα απ’ το μουσικό παρελθόν της πόλης; Το άλμπουμ “Lovetune for Vacuum” (****), ένα σκοτεινό αριστούργημα, ένας ιστός αράχνης που σε αιχμαλωτίζει αμέσως, η Anja Plaschg το ηχογράφησε σπίτι της με κλειστά πατζούρια και λιτά μέσα. Κι όταν δεν έγραφε μουσική, ζωγράφιζε με την αδελφή της τις ζωγραφιές του εξωφύλλου ή έγραφε στίχους σαν κι αυτόν: “I fell in love with you/but I know that’s just a sky/I don’t know where I go”.
Νέα γυναίκα μόνη ψάχνει...
Η Madeleine Peyroux κάνει το αποφασιστικό βήμα... Ο ρόλος της καλής ερμηνεύτριας με το τζάζι ύφος και τις συγκρίσεις με τις σπουδαίες ερμηνεύτριες του παρελθόντος δεν της είναι αρκετός. Mε τη βοήθεια του Walter Baker, του Joe Henry και κυρίως του Larry Klein (γι’ αυτό σε κάποια σημεία του δίσκου σου ’ρχεται στο μυαλό η Joni Mithcell), η Peyroux ανοίγεται μουσικά στη φολκ/ποπ/τζαζ, μεταπηδώντας στον κόσμο του Leonard Cohen, του Bob Dylan, της Laura Nyro. Όλο το μουσικό σύμπαν των προηγούμενων άλμπουμ είναι εδώ, υπάρχει μια ρετρό αύρα με Hammond και Wurlitzer, αλλά τα τραγούδια του “Bare Bones” (**) είναι αδύναμα κι έτσι αυτό που απομένει είναι η ατμόσφαιρα, η ενδιαφέρουσα ερμηνεία, το ενήλικο ύφος, το περιτύλιγμα...
Χορεύετε;
Ομοίως, λίγο πριν έρθει στην Ελλάδα ο dj Parov Stelar (11/4), κυκλοφορεί η συλλογή “That Swing”, που συγκεντρώνει 17 δημιουργίες που μας υπενθυμίζουν ότι ο Αυστριακός μουσικός κάνει με το swing και τις ρετρό ηχογραφήσεις της δεκαετίας του ’20 αυτό που έκανε ο Moby με τα παλιά blues πριν από μερικά χρόνια. Για κάποιον λόγο όμως είναι ο νέος μας Tiesto, οπότε...
Λίγο πριν έρθουν στην Ελλάδα (10/4 στο Fuzz), οι Γιαπωνέζοι Mono μάς παρουσιάζουν το “Hymn to the Immortal Wind” (**), ένα ακόμη άλμπουμ «συμφωνικού» post-rock που δεν έχει να προσθέσει ή να αφαιρέσει οτιδήποτε σε όσα μας έχουν πει ήδη τα τελευταία 10 χρόνια με τους 4 προηγούμενους δίσκους τους. Ογκώδεις εκρήξεις συμφωνικού μεγαλείου (με τη βοήθεια 30μελούς ορχήστρας εγχόρδων και την παραγωγή του Steve Albini) συμπλέκονται με ονειρικά περάσματα και θορυβώδεις κιθάρες, αλλά δεν σε πάνε πουθενά.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
14°
