Η γενιά των 500 ευρώ, που βλέπει όλες τις «αξίες» γύρω της να καταρρέουν, απαντάει δημιουργώντας. Μπορεί να μην είναι σπουδαίο, αλλά είναι κάτι απέναντι στο τίποτα
Ένα καθαρόαιμο και ευδιάθετο ηλεκτρονικό άλμπουμ με δονήσεις ικανές να σε κινητοποιήσουν, με ήχους που έχουν μία αύρα από το digital παρελθόν και σινθεσάιζερ που κάτι θυμίζουν αλλά δεν σε νοιάζει γιατί δεν νοσταλγούν. Ο ήχος του θέρεμιν είναι φυσικά παρόν, η May Roosevelt μπορεί και δημιουργεί γοητευτικές ατμόσφαιρες με φωνητικά που είναι σαν όνειρα, ο δίσκος κυλάει ευχάριστα καθώς τα πίξελ αναβοσβήνουν μέσα στο μυαλό.
Ένας αποχαιρετισμός… Ο βραχύς βίος των Lower Cut ολοκληρώνεται με το δεύτερο άλμπουμ που στέκει αξιοπρεπώς σε αυτό το πολυδιάστατο αλλά και πολύπαθο σύμπαν της dream pop και του shoe gaze. Δεν ξέρω αν θα τους νοσταλγούμε μετά από χρόνια, όταν θα αναφερόμαστε στην αναβράζουσακαι πολυδιάστατη ελληνική μουσική του σήμερα, όμως σίγουρα θα τους θυμόμαστε.
Τη μέρα που άκουγα το δίσκο έξω είχε συννεφιά κι έβρεχε αλλά μέσα ήταν καλοκαίρι. Ο αθεράπευτος ποπίστας Monsieur Minimal έχει τον τρόπο του να σκαρώνει ευχάριστα, ευδιάθετα ποπ τραγούδια αλλά φτιαγμένα με καλά υλικά, με τίμια διάθεση και καλές προθέσεις. Αν στην ΕΡΤ τους έκοβε λίγο, θα έπρεπε να του ζητήσουν να πάει στη Eurovision.
Acid Baby Jesus - Lilac Days
Πιο σοβαροί, στοχαστικοί και έμπειροι από κάθε φορά δημιουργούν ένα πειστικό και καλά δουλεμένο στις λεπτομέρειες άλμπουμ που στέκεται με θάρρος σε αυτό το ψυχεδελικό/garage αναβιοτικό τσουνάμι που έχει συνεπάρει τα πάντα. Βέβαια όλα αυτά τα σχήματα και οι μουσικοί που στην ουσία αντιγράφουν μία ήδη υπάρχουσα και εν πολλοίς «εξαντλημένη» μουσική φόρμα και αισθητική δεν μπορούν να κριθούν απόλυτα σε δημιουργικό επίπεδο μιας και στην ουσία «αντιγράφουν». Έτσι απομένει περισσότερο το εκτελεστικό, μορφολογικό, καλλιγραφικό πεδίο στο οποίο οι Acid Baby Jesus τα καταφέρνουν αξιοπρεπώς.
FlokosH - Everlong 13str
Πλησιάζω τα 60 και γράφω για το δίσκο ενός 20άρη που έφυγε από την Ελλάδα και ζει στη Γερμανία, ίσως για να είναι πιο κοντά σε ένα περιβάλλον φιλόξενο για την τέχνη του. Μπορεί το ενδιαφέρον μου για την τρέχουσα μουσική πραγματικότητα αλλά και την τέχνη γενικότερα να κρατάει την ψυχή μου κάπως νέα, αλλά δεν παύει να μας χωρίζει και ένα αισθητικό/πολιτιστικό/κοινωνικό χάος 40 χρόνων. Κι όμως… Αν και δεν συγκινούμαι, καταλαβαίνω πως αυτός ο συγκοπτόμενος, δυστοπικός αλλά κατά βάθος ευαίσθητος και –ενίοτε– λυρικός μουσικός λόγος με ηλεκτρονικούς ήχους που ακούγεται σαν προσωπικό σάουντρακ στη ματιά του για τη ζωή και τις πόλεις, έχει πραγματικό ενδιαφέρον ως ντεμπούτο που έχει κάτι να μας υποσχεθεί.
Ο Jan Van De Angel και η παρέα του συνεχίζει να φλερτάρει με τον «ήχο της Ομόνοιας» που μας είχε συστήσει στο προηγούμενο θαυμάσιο άλμπουμ του, το οποίο βασίστηκε στους εξαιρετικούς στίχους του Ευθύμη Φιλίππου. Εδώ υπάρχουν κάποια σινγκλάκια, μερικά ρεμίξ τραγουδιών από αυτόν το δίσκο και κάποιες διασκευές λαϊκών τραγουδιών, όλα δημιουργικά πειραγμένα και ευχάριστα εκμοντερνισμένα με ηχητικό υλικό του σήμερα. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι και συμπλήρωμα του προηγούμενου δίσκου του σε μία πιθανή επανακυκλοφορία «συμπληρωμένη και επαυξημένη».
Δεσποινίς Τρίχρωμη - Όνομα Ζώο Πράγμα
Αν ζούσαμε σε μία άλλη εποχή θα μπορούσε να είναι ένα κορίτσι του «νέου κύματος». Τώρα είναι μiα ευαίσθητη τραγουδοποιός με προσωπικό στίγμα και με βασικά συστατικά πιάνο και φωνή. Τραγούδια δωματίου, ενδιαφέροντες στίχοι, lo-fi αισθητική, μελωδικές ικανότητες και ανάγκη για έκφραση που δεν είναι άσκοπη.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
10°
