Ήταν μία εποχή που η Θεσσαλονίκη ζούσε το μύθο της. Εκεί, ανάμεσα στα 70ς και στα ‘80ς. Η Προξένου Κορομηλά μύριζε δέρμα Περφέκτο καλογυαλισμένο από μακριά. Στο Snoopy και στην Ωραία δεν μπορούσες να μπεις από την κάπνα. Τα ραντεβού της πόλης: Berlin, Basement, Allez House, Λωτός. Όλοι νόμιζαν ότι οδηγούν κονβέρτιμπλ και δίπλα τους κάθεται μία ξανθιά που μασάει τσίχλα. Οκ, το δεύτερο μπορεί όντως να ίσχυε. Τα αγόρια κλωτσούσαν τενεκεδάκια μπύρα με τα Dr.Martins νομίζοντας ότι αλλάζουν τον ρου της ιστορίας. Πήγαιναν καμιά βόλτα προς τα δυτικά της πόλης και ένοιωθαν ότι βλέπουν μοναχικά μοτέλ μέσα στη νύχτα με μισοκαμένα νέον να παίζουν έναν περίεργο ρυθμό.
Λοιπόν, ο ρυθμός που ταρακουνούσε την πόλη τότε ήταν ο Αλέξανδρος Πέρρος και η παρέα του. Ένας άνθρωπος που αφοσιώθηκε τόσο πολύ σε αυτό που λέμε rock n’ roll που κανονικά θα έπρεπε να τον γράφουμε τελεσίδικα “Alexandros”. Οι Σαλονικιοί μουσικοί συντάκτες τον αποκαλούσαν «Το poster boy του ελληνικού rockabilly». Και είναι αλήθεια, ήτανε σέξι μούρη με ύφος και knack. Ακόμα και ότι κουβαλούσε τους ενισχυτές μαζί με τους άλλους της μπάντας, τον έκανε έναν σκληρό εργάτη του ροκ, ένα πρόσωπο για το οποίο η πόλη καμάρωνε.
Το πρώτο γκρουπ που φόρμαρε ο Αλέξανδρος Πέρρος ήταν οι Crazy Legs με παρθενική εμφάνιση στο 1981, στο μπαρ Berlin. Επόμενο γκρουπ ήταν οι West of Eden με μέλη από τους Flood και τους Flippers. Το γκρουπ συμμετείχε μάλιστα στη συλλογή Sounds and Noises of SKG, το 1982. Μαζί τους άλλα τρία ιστορικά συγκροτήματα. Οι Rodondo Rocks, οι International Comedy και οι Silent Moves. Ο δίσκος έχει πλέον συλλεκτική αξία.
Η συνέχεια είχε πολύ δρόμο και γκάζια: 1987 και ο Πέρρος σπινιάρει δίσκους σε ιστορικά μαγαζιά (House Mobil, Basement, No Sense, Μπουντρούμ, Amnesia, Acropol). Τότε είναι που φορμάρονται και οι Lone Stars. Πρώτος τους δίσκος το Rockabilly boogie. Τότε είναι που αρχίζει να τους αναζητά και η Αθήνα. Επιτυχία: Το 1990 υπογράφουν με την Polygram και αρχίζουν να οργώνουν την Ελλάδα με το Borderline. Φωτογραφήσεις, άρθρα, «ο Mike Bloomfield της Ελλάδας». Τον Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς κάνουν σαπόρτ στους Godfathers και στους Dr.Feelgood. Ο αρχηγός τους, ο μακαρίτης Lee Brilleaux δήλωνε: «Δεν περίμενα ποτέ να υπάρχει μια τόσο καλή μπάντα στην Ελλάδα κι ένας τόσο χαρισματικός frontman όπως ο Αλέξανδρος Πέρρος». Τα σαπόρτ συνεχίζονται: Chumbawamba, Stranglers, Robert Gordon και Chris Spedding.
Το 1992 έρχεται το Alligator Walk με πιο garage ήχο. Τα κορίτσια ουρλιάζουν, το γκρουπ παίζει στο Festival Europe D’Art στη γαλλική πόλη Niort και στην Κύπρο. Οι δίσκοι συνεχίζονται καθώς και τα τραγούδια-συμμετοχές σε συλλογές του εξωτερικού. Ο ήχος σκληραίνει, φλερτάρει με το punk. Απρίλιος 1996, και οι Lone Stars παίζουν στην πόλη των Σκοπίων, περνώντας το μήνυμα «η γλώσσα του rock n’ roll είναι μία για όλους». Ο ήχος τους γίνεται σκληρό blues, με επιρροές από garage και surf. Και μετά σιωπή. Ωριμότητα, αλλαγή εποχής, νέα μηνύματα, ο κόσμος σε άλλες ταχύτητες. Τότε έλεγε ο Πέρρος: «Το ροκ, φίλε μου, είναι σαν έναν άνθρωπο που μεγαλώνει. Μικρός είναι σκανδαλιάρης. Αργότερα, στην εφηβεία, αφήνει φράντζα για ν’αρέσει στα κοριτσάκια. Μετά αλητεύει, αφήνει μακριά μαλλιά, κάνει φασαρίες. Κι όταν μεγαλώνει γίνεται New Romantic κι αναπολεί τα περασμένα…»
Το 2006 κυκλοφορούν ένα άλμπουμ με σημαδιακό τίτλο: Cruisin’ Mean. Σκληρή ζωή, άγριος δρόμος, το αντέχω και συνεχίζω την περιπλάνηση.
Και ξαφνικά, έσκασε η είδηση: ο Αλέξανδρος Πέρρος και οι Lone Stars ανεβαίνουν και πάλι στη σκηνή. Μετά από 11 χρόνια.
Το live που μπορεί να δώσει στη Θεσσαλονίκη μία αύρα από την παλιά, χρυσή εποχή: Πέμπτη 2 Νοεμβρίου 2017, στις 22:30 στο κλαμπ Malt & Jazz (Προξένου Κορομηλά 1).
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
