Κάθε εβδομάδα ζητάμε από τον καλεσμένο μας να γυρίσει πίσω στη «μουσική ζωή του». Να θυμηθεί τι μουσική άκουγε στα 5, στα 10 κ.ο.κ. μέχρι σήμερα και να μας διηγηθεί μια σχετική ιστορία/ ανάμνηση.
Την ώρα που ποστάρονται αυτές τις γραμμές, ο Γιώργος Φακίνος είναι στη Σόφια έτοιμος να παίξει μουσική σε ένα χώρο 2500 ατόμων στη Σόφια. Δεν είναι η πρώτη φορά, άλλωστε, που το επιτυχημένο Fetish Ball βγαίνει εκδρομή στο εξωτερικό. Ο Γιώργος, από τους ελάχιστους επεαγγελματίες DJs της πόλης και καθιερωμένος πια ως αθηναίος “gothfather” είναι από εκείνους που μπορούν να διηγηθούν πολλές ιστορίες από την Ιστορία της αθηναϊκής νύχτας των τελευταίων 20 χρόνων.
Μέχρι να καταλήξει σήμερα στο Second Skin, στην πλατεία του Ψυρρή, έχει περάσει από διάφορα μαγαζιά, έχει στήσει βραδιές, έχει γνωρίσει την καλή και την κακή πλευρά των AM ωραρίων. Και βέβαια έχει παίξει ηγετικό ρόλο μια πολύ συγκεκριμένης subculture με συγκεκριμένους κανόνες και κώδικες. Μας τα είπε όλα σε πολύ προσωπικό τόνο, όταν τον ρωτήσαμε τι μουσική άκουγε…
Το άκουγαν οι γονείς μου συχνά στο σαλόνι. Ήταν από μια διπλή συλλογή που είχε και άλλα rock ‘n’ roll tracks. Λίγα χρόνια αργότερα, το Dual πικαπ θα μετακόμιζε από το σαλόνι στο δωμάτιό μου για πιο προσωπικές ακροάσεις.
Ήμουν στο σπίτι του Νίκου, ενός φίλου από την γειτονιά και από το κασετόφωνο έπαιξε αυτό το κομμάτι των Scorpions, το οποίο λάτρεψα με το που το άκουσα και τον έβαλα να το παίζει στο repeat μέχρι να φύγω από το σπίτι του. Παρ’ολα αυτά, οι πρώτες κασέτες που αγόρασα ήταν 2 χρόνια μετά (και μάλιστα την ίδια μέρα), το Synchronicity των Police και μία συλλογή που λέγεται Heavy Metal Wars, ένα μικρό εναρκτήριο παράδειγμα του μουσικού πλουραλισμού που θα ακολουθούσε στις επιλογές μου τα χρόνια που θα έρχονταν. Περιττό να πω πως (φυσικά) τις κασέτες που είχα αγοράσει τότε, τις έχω ακόμα σε μια φτηνή πλαστική θήκη και μάλιστα έχω γράψει κι αριθμούς στα πλάγια για να ξέρω με ποια σειρά έμπαιναν στην μικρή τότε συλλογή μου. Θα ακολουθούσαν τα βινύλια και τα cd, όπου κι εκεί χάθηκε το μέτρημα.
Στα 15
THE MISSION, Let Sleeping Dogs Die
Μέσα στην θολούρα της εφηβείας, οι Mission έγιναν το αγαπημένο μου soundtrack (και φυσικά εξακολουθώ να τους αγαπάω μέχρι και σήμερα). To ότι ακριβώς μετά, έβαζα να ακούσω Accept, μετά καπάκι Michael Jackson και μετά Watermelon Men ή Church, δεν αποτελούσε πρόβλημα. Το σχολείο, οι κανόνες και ο τρόπος που δίδασκαν οι καθηγητές δεν με αφορούσε, δεν διάβαζα και για αυτό έμενα μεταξεταστέος κάθε χρονιά (δύο φορές έκανα την 1η λυκείου, τι νόμιζες;). Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να ακούω μουσική με τις ώρες, να παίζω μπάλα, να πηγαίνω στη σκεπαστή να βλέπω την ΑΕΚ, να βρίσκομαι κοντά σε όποια γκομενάκια από το σχολείο γούσταραν να κάνουν σεξ, να παίζω μουσική στα πάρτι που έκαναν οι συμμαθητές μου και να ονειρεύομαι πως τελειώνω το σχολείο και κάνω τη μουσική επάγγελμα. Δύο χρόνια μετά, στα 17 μου (κι ενώ ήμουν ακόμα στο σχολείο) άρχισα να κάνω τα Σαββατοκύριακα τη μουσική επιμέλεια για τα Κακά Παιδιά του Λάμπη Ταγματάρχη και του Θανάση Λάλα στον 9,84. Ταυτόχρονα κάθε Παρασκευή βράδυ κάναμε την δική μας εκπομπή από έναν πειρατικό σταθμό. Στα 17, λοιπόν, θα έβλεπα τους Mission live για πρώτη φορά στο Ρόδον, σε μια συναυλία που πραγματικά μπορώ να περιγραψω -ακόμα και σήμερα - κάθε λεπτό και κάθε λεπτομέρειά της. Από την στιγμή που ήμουν έξω και περίμενα να ανοίξουν οι πόρτες, μέχρι τη στιγμή που βγήκα από το Ρόδον και δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη.
Στα 20
TEMPLE OF THE DOG, Times Of Trouble
Αν και σε συναισθηματικό επίπεδο το άλμπουμ που σημάδεψε τα 20 μου ήταν σίγουρα το Parallels των Fates Warning, διαλέγω Temple Of The Dog, γιατί τότε ήταν η εποχή που είχαμε πέσει με τα μούτρα στο grunge και ακούγαμε σχεδόν οτιδήποτε έβγαινε από το συγκεκριμένο είδος. Οι βόλτες στο δισκάδικο Happening εξακολουθούσαν να είναι πάρα πολύ συχνές, είχε γίνει κάτι σαν στέκι μου, ακριβώς επειδή εκεί δούλευαν οι κολλητοί μου. Έχω ήδη φάει τις πρώτες μου επαγγελματικές σφαλιάρες (θα έρθουν και μπουνιές αργότερα κάτω από τη μέση). Αρχίζω και κάνω σοβαρό clubbing και ταξιδεύω για πρώτη φορά στην Αγγλία με μία ασύλληπτη παρέα, σαν gang, βλέποντας festivals (η Σοφία πάντως λιποθύμησε όταν έπαιζαν οι Metallica) κι αγοράζοντας μεταχειρισμένους δίσκους. Τα ταξίδια στο Λονδίνο και στην Αγγλία γενικά θα συνεχίζονταν και τα επόμενα χρόνια και ακόμα και σήμερα θεωρώ το Λονδίνο τόσο οικείο, όσο το σπίτι μου. Γαμώτο, μήπως έπρεπε τελικά να διαλέξω κάτι από το Wings Of Joy των Cranes για εκείνη την χρονιά;
Στα 25 μου (και αφού στα χρόνια που μεσολάβησαν συνεργάστηκα με Μάκη Τριανταφυλλόπουλο στο ραδιόφωνο και Μάκη Ψωμιάδη στο club Μεταλλείο, όπου θα χρειαζόμουν πολύ χώρο για να μεταφέρω όλες αυτές τις υπέροχες και αστείες ιστορίες) βρίσκομαι τελικά στο Χοροστάσιο στην θέση του resident dj όπου και θα μείνω για τα υπόλοιπα 7 χρόνια... H πιο πετυχημένη εποχή ήταν σίγουρα μεταξύ 1996-2000 και ακόμα και σήμερα με βρίσκουν άνθρωποι και μου λένε πόσο ωραία είχαν περάσει με τις μουσικές μου. Δεν θα έλεγα πως αυτή η επιτυχία με έκανε να νιώθω άβολα, γιατί λατρεύω να παίζω σε όσο περισσότερο κόσμο γίνεται, να κάνω τον κόσμο να περνάει καλά και να θυμάται τις νύχτες που έτυχε να είναι εκεί. Δεν παίζω ποτέ για την πάρτη μου (μόνο) και δεν κάνω ποτέ επίδειξη γνώσεων (σε ένα κοινό, ας πούμε 500 ατόμων, αν και είναι πολύ εύκολο). Αυτό που μου φαινόταν περίεργο στα 25 μου, ήταν να έχει fans ένας dj. Μέχρι τότε, πίστευα πως μόνο οι μουσικοί ή η ηθοποιοί μπορούσαν να έχουν θαυμαστές. Το όποιο publicity, αν και ωραίο, δεν μου είπε κάτι, απλά μπορούσα να διαπραγματεύομαι και να παίρνω περισσότερα χρήματα σαν αμοιβή από τους ιδιοκτήτες (οι οποίοι βέβαια θα έβρισκαν ευκαιρία να μου φάνε λεφτά κάποια άλλη νύχτα). Αυτή η όποια δημοτικότητα, θα μου δημιουργούσε και προβλήματα, αλλά μη βιάζεσαι ακόμα, περιμενε να φτάσουμε στα 35 μου και στα 40 για να καταλάβεις.
Όσο για το “I Know”, είχα πάθει παράκρουση με το ντεμπούτο των Placebo και αρκετές φορές έκλεινα το set μου με αυτό το τραγούδι. Γενικά, εδώ και χρόνια, πιστέυω πως υπάρχει μία υποκρισία στο θεμα Placebo: Ακριβώς, λόγω της μεγάλης φήμης και της αποδοχής τους και από πιο μικρές ηλικίες, πολύς κόσμος τους απεχθάνεται. Πάω στοίχημα πως αν οι Placebo είχαν μείνει το underground συγκρότημα του 1996, που τους ηξεραν λίγοι και δεν είχαν γίνει επιτυχημένοι, πολλοί από όσους τους κράζουν σήμερα, θα τους εκθείαζαν, γιατί θα ήταν «το απόκτημα των λίγων και εκλεκτών». Η γνωστή υποκρισία δηλαδή που την συναντάμε συνέχεια (βλέπε και Arcade Fire σε διαφορετικό μουσικό επίπεδο).
Στα 30
MESH, Leave You Nothing
Είναι η χρονική στιγμή που για άλλη μια φορά μέσα στα χρόνια αποδεικνύεται πως οι σχέσεις δεν λειτουργούν και δεν είναι για μένα και είναι καλύτερα για όλους να μένω μακριά από τέτοιες καταστάσεις. Ταυτόχρονα νιώθω εγκλωβισμένος και δυσαρεστημένος από τα επαγγελματικά μου και νιώθω πως χρειάζεται μία αλλαγή. Εκείνη τη χρονιά φέρνω τον Brian Molko των Placebo (είχαν προηγηθεί κι άλλες μετακλήσεις καλλιτεχνών) στο Χοροστάσιο σε μία επική παραμονή πρωτοχρονιάς και ήταν η αρχή μιας αληθινής και πραγματικής φιλίας που κρατάει καλά μέχρι και σήμερα. Ήταν το τελευταίο μεγάλο event που έκανα τότε εκεί και κοιτώντας, με άλλο μάτι πια, εκείνη την εποχή, θα έπρεπε να είχα φύγει πολύ πιο πριν.
Στα 35
COMBICHRIST, This Shit Will Fuck You Up
Αν με εκνευρίζουν κάποιοι, πραγματικά, τότε αυτοί είναι οι «μετανοημένοι» πότες, οι «μετανοημένοι» clubbers, οι «μετανοημένοι» περιστασιακοί drug users, οι «μετανοημένοι» singles, οι μετανοημένοι γενικά. Όλοι αυτοί που ίσως έκαναν χειρότερα πράγματα από σένα, αλλά βγάζουν κήρυγμα εναντίον σου ή εναντίον όποιων συνηθειών είχαν, ξεχνώντας το δικό τους παρελθόν. Αυτοί που λένε πως το clubbing ήταν καλύτερο τότε (πότε; Τότε, που ήταν ακόμα 20κάτι και δεν είχαν οικογένεια και παιδιά). Και ταυτόχρονα προσπαθούν να σου πουν πως κάτι δεν πάει καλά με σένα, αν είσαι 35, κάνεις αυτή τη δουλειά και δεν είσαι παντρεμένος με παιδιά, όπως αυτοί. Αυτοί που νομίζουν πως μπορούν να κρίνουν τη ζωή σου επειδή νομίζουν πως σε ξέρουν. Αυτοί που ενοχλούνται από το δικό μου attitude και την ελευθερία στα επαγγελματικά και στα προσωπικά μου, δείχνοντας το κόμπλεξ τους από την φυλακή που έχουν φτιάξει για τον εαυτό τους. Και κάνουν ότι μπορούν για να με βλάψουν από την ασφάλεια που τους δίνει η ανωνυμία του πληκτρολόγιου. Είναι η αρχή της ιντερνετικής αλητείας. Ταυτόχρονα όμως, αυτό το κομμάτι μου θυμίζει τις ένδοξες μέρες του My Space όπου Djs, promoters, fans ήταν πολύ πιο εύκολο να έρθουν σε επαφή και έτσι βρέθηκα να παίζω στη Σλοβενία, στη Βαρκελώνη, στη Μόσχα, στο Λονδίνο, στη Βιέννη. Θα ακολουθούσαν και άλλα guest DJing σε μέρη που δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι θα με καλούσαν να παίξω. Είναι 2006 και μετά από μερικές πολύ κακές επιλογές που είχα κάνει τα προηγούμενα χρόνια, βρίσκομαι στο σωστό μέρος, στο σωστό timing: Club Underworld. Και το “This Shit Will Fuck You Up” σιγουράκι για το dancefloor, μέχρι και σήμερα...
Στα 40
MOGWAI, Dial: Revenge
Το κομμάτι μπορεί να είναι του 2001, αλλά ταίριαξε τέλεια 10 χρόνια μετά. Δεν έχει νόημα να αναφερθώ σε αυτά που μου έκαναν ή σε αυτά που προσπάθησαν να μου κάνουν. Και δεν είναι μόνο μαλακίες που θα διαβάσεις στο ίντερνετ, αλλά και πράγματα που έγιναν και συνεχίζουν να γίνονται ακόμη και έξω από την πόρτα του σπιτιού μου. Μία γνωστή μου μου είπε “απορώ πως μπορείς και ζεις έτσι... Με τέτοιο καθημερινό πόλεμο” . Η αλήθεια είναι πως συνηθίζεις μετά από κάποιο καιρό. Δεν σου κάνει εντύπωση τίποτα πια. Είσαι προετοιμασμένος για το χειρότερο. ‘Αλλωστε, οι haters έχουν τις γνωστές δικές τους εμμονές και δύσκολα αποκλίνουν από αυτές. Όλα αυτά τα χρόνια δεν διάβασα για παράδειγμα, κάτι που να έχει να κάνει με τη μουσική, με το djing, με το θέμα μας δηλαδη. Να πουν «δεν τον γουστάρω γιατί παίζει χάλια μουσική» ας πούμε. Με το μόνο που ασχολούνται είναι η προσωπική μου ζωή. Αλλά τους καταλαβαίνω γιατί ασχολούνται...
ΣΗΜΕΡΑ
SUUNS, Sunspot
Φτάνοντας στο σήμερα ( for the record, το σήμερα είναι ενάμιση χρόνος μακριά από τα 40) διαλέγω αυτό το τραγούδι από Suuns, καθώς είναι από τις καλύτερες κυκλοφορίες για το 2013, σε μία υποτονική - μέχρι στιγμής - χρονιά, αν κι έρχονται πολλές και ωραίες κυκλοφορίες.
‘Ήθελα επίσης να πω, πόσο δύσκολο μου φαινόταν αρχικά να διαλέξω ένα κομμάτι από την κάθε εποχή, καθώς όταν ακούς τόση πολύ και διαφορετική μουσική (ή είσαι εκτεθειμένος σε τόση μουσική) είναι δύσκολο να πεις πως είσαι μόνο «αυτό». Πηγαίνοντας όμως στην κάθε εποχή, το κάθε τραγούδι ήταν σαν να διαλέχθηκε και να μπήκε εδώ μόνο του, τόσο αυθόρμητα και φυσικά βγήκε.
Τέλος, από τότε μέχρι και σήμερα, δεν έχουν αλλάξει και πάρα πολλά στον τρόπο και στην ιεροτελεστία του να ακούω μουσική: Συνήθως, είναι εκεί, από τις 6 το απόγευμα μέχρι τις 9 το βράδυ. Κάθε μέρα. Όταν ακούω μουσική δεν κάνω κάτι άλλο. Τηλέφωνα δεν ακούω ή δεν τα σηκώνω. Ο καιρός η ή διάθεση μπορεί να με επηρεάσει και να μου υπαγορεύσει αυτό που θα βάλω να ακούσω. Το μόνο που έχει αλλάξει, είναι το σπίτι που μένω και αυτά τα υπέροχα, μοναδικά high end Klipsch ηχεία που έκανα δώρο στον εαυτό μου πριν 6 χρόνια.
Η έδρα του Γιώργου Φακίνου είναι το Second Skin. Μια φορά το μήνα κατεβαίνει στη Γλυφάδα για να βγάλει τον indie εαυτό του στο Mosaico. Επόμενη αποστολή εκτός έδρας; Στις 10/5 στο Das Bunker του LA. Κι επόμενοι υψηλοί του καλεσμένοι στην ΑΘήνα; Οι Philm του Dave Lombardo, 20 και 21/4 στην καρδιά του Ψυρρή.
23°
