Όταν το Rolling Stone ξεκίνησε να αξιολογεί τα «100 Καλύτερα Χέβι Μέταλ Άλμπουμ Όλων των Εποχών» ένας από τους πρώτους που συμβουλεύθηκε ήταν ο Λαρς Ούλριχ, ο ντάμερ των Metallica. Του Λαρς τού αρέσει να μιλάει – εδώ και τέσσερις δεκαετίες είναι ένας από τους πιο ομιλητικούς σταρ του μέταλ – του αρέσει να δίνει συνεντεύξεις.
Η λίστα που ετοίμασε για το Rolling Stone καλύπτει μια ευρύτατη γκάμα μουσικών στυλ που θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε «χέβι»: από τις περίτεχνες διασκευές των Iron Maiden έως το πανκ πνεύμα των Guns N' Roses.
«Αυτό που διάλεξα είναι ένας συνδυασμός του τι ένα άλμπουμ αντιπροσωπεύει από την πλευρά του καλλιτέχνη και του ποιας επίδρασης είχε πάνω μου» εξηγεί ο Ούλριχ. Και παρουσιάζει τα 15 αγαπημένα του.
Το «Let There Be Rock» (1977) είναι «ο πιο χέβι δίσκος, ο πιο πυκνός δίσκος, ο με τη μεγαλύτερη ενέργεια δίσκος των AC/DC» λέει.
Το «Dirt» (1992) των Alice in Chains είναι «απλά, ένας απίστευτα βαθύς, σκοτεινός δίσκος».
«Υπάρχει μια απλότητα σε κάποιους από τους προηγούμενους δίσκους, την οποία εκτιμώ, αλλά από πλευράς ήχου το "Sabotage" είναι ο δίσκος με τον καλύτερο ήχο» δηλώνει για το «Sabotage» (1975) των Black Sabbath.
Για το «On Your Feet or On Your Knees» (1975) των Blue Oyster Cult λέει ότι «αυτό είναι ένα από τα απόλυτα live άλμπουμ».
«Αλλά, μάλλον, δεν υπάρχει άλλο ροκ συγκρότημα στο οποίο η διαφορά μεταξύ της βερσιόν στούντιο και της βερσιόν live να είναι τόσο ριζική. Το «Made in Japan» (1972) είναι ο πρώτος δίσκος των Deep Purple που έπιασα στα χέρια μου, κι έμαθα όλα τα τραγούδια» εξομολογείται.
«Αν πρόκειται να πείτε "Πες μου έναν δίσκο που είναι το blueprint για τον ήχο των Metallica", τότε είναι αυτός. Το 'χω πει χίλιες φορές. Το 'χω πει 10.000 φορές» επαναλαμβάνει μ' αφορμή το «Lightning to the Nations» (1980) των Diamond Head.
«Τι μπορώ να πω για το "Appetite" που να μην έχει ήδη ειπωθεί; Είναι ένας από τους, μια φούχτα, σπουδαιότερους ροκ δίσκους που έχουν ποτέ ηχογραφηθεί» παραληρεί για το «Appetite» (1987) των Guns N' Roses.
«Για μένα, αυτό είναι οι Iron Maiden στην κορύφωσή τους. Έχει τα καλύτερα τραγούδια, την καλύτερη παραγωγή» υπογραμμίζει για το «The Number of the Beast» (1982).
Για το «Unleashed in the East» (1979) των Judas Priest έχει να πει ότι «αυτό είναι Judas Priest στα απολύτως καλύτερά τους σε κατάσταση live, πριν από τα σιγκλάκια που γίνανε χιτ».
«Έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση του ήχου των Metallica... Αυτό ήταν το πρώτο κατάδικό τους άλμπουμ. Ήταν μεγάλη, μεγάλη επιρροή για μεγάλο κομμάτι της επόμενης γενιάς συγκροτημάτων, όπως εμείς» λέει, μ' αφορμή το «Melissa» (1983) των Mercyful Fate.
Θυμάται ότι άκουσε για τους Motorhead, την άνοιξη του 1979. «Ποτέ δεν είχα ακούσει κάτι που ακουγόταν έτσι. Έκρηξη στο κεφάλι μου... Για μένα, το καθοριστικό άλμπουμ των Motorhead είναι το "Overkill" (1979)» δηλώνει.
«The Battle of Los Angeles απλά ακούγεται τόσο αυθεντικό, να με πάρει. Δεν υπάρχει φίλτρο. Το νιώθεις τόσο ενστικτώδες, τόσο παρορμητικό και τόσο από το στομάχι. Μέχρι τότε, πάρα πολλοί δίσκοι hard-rock μουσικής ήταν πολύ επεξεργασμένοι, συμπεριλαμβανομένων και των δικών μας» λέει για το «The Battle of Los Angeles» (1999) των Rage Against the Machine.
Για το «Toxicity» (2001) των System of a Down λέει πως «μου άρεσε πάρα πολύ όλο αυτό για το ότι τα τραγούδια ήταν τόσο σύντομα και ακριβώς στον στόχο – κι αυτό ήταν κάτι στο οποίο εμείς δεν σταθήκαμε τυχεροί – και, απλά, είναι ένας από τους σπουδαίους δίσκους όλων των εποχών.»
«Αυτό, σχεδόν είναι το καθοριστικό live άλμπουμ στη hard-rock» δηλώνει για το «Strangers in the Night» (1979) των UFO.
«Αν δεν έχετε ακούσει αυτόν τον δίσκο, σας προτρέπω να τον βρείτε και να τον πάρετε όσο το δυνατόν γρηγορότερα» είναι οι συστάσεις του για το «The Space Age Playboys» (1994) των Warrior Soul.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
10°
