Ένας κύκλος φαίνεται να ολοκληρώθηκε, ένας κόσμος καταρρέει, δεδομένα και βεβαιότητα γίνονται σμπαράλια, όλα έχουν τεθεί σε μία –σιωπηρή ως επί το πλείστον– αμφισβήτηση.
Σε αυτό το πλαίσιο η δισκογραφία βρίσκεται σε ένα σημείο που φαίνεται τόσο παλιό αλλά και τόσο καινούργιο, σαν να μην υπήρξε παρελθόν και να ξεκινάει τώρα. Έχει φτάσει –σχεδόν– στο σημείο της ανταλλακτικής οικονομίας ή της απευθείας πώλησης μεταξύ παραγωγού και καταναλωτή χωρίς μεσάζοντες. Φτάνουν διαρκώς στα χέρια μου δίσκοι από μικρές εταιρίες του ενός ή των δύο ατόμων ή άλμπουμ που έβγαλαν οι ίδιοι οι δημιουργοί τους, σχεδόν χειροποίητα, που πουλιούνται χέρι με χέρι στις συναυλίες τους ή σε μικρά δισκοπωλεία. Μία μικρή αλλά υπαρκτή αγορά έξω από την «πραγματική οικονομία», στο χώρο του αοράτου.
Ω-RAY - Ω-RAY
Το καινούργιο μουσικό όχημα του Γιώργου Καρανικόλα (Last Drive, Blackmail) μας πάει με την πρώτη μια θαυμάσια βόλτα εκεί που κυλάνε ρυάκια από acid rock, φαζαριστές κιθάρες, ψυχεδέλεια και ποιητικός λόγος (στα ελληνικά, παρακαλώ). Ένα πραγματικό μουσικό ταξίδι με τον ήχο της κιθάρας να υπνωτίζει και το λόγο να συμπληρώνει την αίσθηση της ροκ γοητείας. Ο nu-Καρανικόλας περπατάει ήδη σε ένα δρόμο με ενδιαφέρον και μακάρι να προχωρήσει αρκετά.
Η καλλιτεχνική του διαδρομή περιλαμβάνει μελοποιήσεις σπουδαίων ποιητών, αναφορές σε μεγάλους συγγραφείς που συνοδεύουν τα κείμενά του και τη ζωή του, όπως και ανατολίτικες φιλοσοφίες (Λάο Τσε), πολεμικές τέχνες και μια (χιουμοριστική;) αγάπη προς μία λόγια γλώσσα με την οποία εκφράζεται και σε αυτό το «δισκοβιβλίο», το οποίο έχει τη δομή μίας ραδιοφωνικής εκπομπής με τα τραγούδια να συνοδεύονται από κείμενα. Όλα αυτά θα μπορούσαν να δώσουν την εικόνα ενός κουλτουριάρη, αλλά ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει. Ο Δημήτρης Αποστολάκης δεν χάνει καθόλου την επαφή του με τη λαϊκότητα κι αυτός ο δίσκος το αποδεικνύει. Θαυμάσια τραγούδια στο καθιερωμένο πλαίσιο του λαϊκού μας τραγουδιού με στίχους που περιλαμβάνουν ενδιαφέροντα θυμοσοφικά συμπεράσματα και σύγχρονες αναφορές που ανανεώνουν το είδος. Μια εκπομπή που αξίζει να ακούσεις…
Ο τίτλος και το εξώφυλλο με έκαναν διστακτικό, όμως βρήκα σ’ αυτό το άλμπουμ μία αξιοπρεπή προσπάθεια σε αυτό το πολύ δύσκολο «παιχνίδι» με τις φωνές, όπου φωνητικά συγκροτήματα υψηλού επιπέδου και θεϊκές φωνάρες έχουν κάνει «παπάδες» κατά καιρούς. Κι εδώ όμως κρύβεται αγάπη, μεράκι, γνώση και ευαισθησία, μία μικρή διάθεση εκσυγχρονισμού, παραδοσιακά τραγούδια και μελωδικές γραμμές από διάφορα μέρη της Ελλάδας και της ευρύτερης περιοχής, κείμενα της Ζατέλη και του Πετζίκη, φωνητικά σύνολα και συμμετοχή της Σαβίνας Γιαννάτου και του Αργύρη Μπακιρτζή. Όσοι αγαπούν τις φωνές θα βρουν εδώ μία ενδιαφέρουσα προσπάθεια.
Polkar - Όλα αρχίζουν
Αντιθέτως, εδώ το εξώφυλλο υπόσχεται περισσότερα από ό,τι τελικά περιέχεται στο δίσκο. Όλες οι απόπειρες που έχουν γίνει κατά καιρούς για ένα είδος τραγουδιού που βασίζεται στιχουργικά στο «χιούμορ», στα «χαριτωμένα» συμπεράσματα επί των σχέσεων και στα «έξυπνα» σχόλια, αφήνουν τη μουσική σε ένα ρόλο συνοδευτικό, σαν ένα –σχεδόν προσχηματικό– ηχητικό πλαίσιο για τις στιχουργικές εξυπνάδες. Οι Θεσσαλονικείς Polkar δεν ξεφεύγουν από τον κανόνα κι απ’ ό,τι φαίνεται δεν έχουν και τη διάθεση.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
13°
