Πλανήτης Αθήνα

Η φτώχεια θέλει καλοπέραση και η μουσική big bands. Mετά τις υπερεπιτυχημένες «Πρεμιέρες» στο Γυάλινο o Φοίβος Δεληβοριάς προβάρει τα νέα του τραγούδια στο Μετρό στη μουσική παράσταση “Big Band”, με 30 μουσικά όργανα επί σκηνής που θα παίξουν οι εξής δύο: Σταμάτης Σταματάκης και  Γιώργος Κατσάνος. Παρέα με τη Ρένα Μόρφη θα τα παρουσιάσει σε λίγες μέρες, μαζί με τις ωραίες ιστορίες του. Στην ATHENS VOICE εξηγεί τις λεπτομέρειες.

 

Μέχρι πού θα φτάσει φέτος το Μετρό; Mέχρι το τέρμα, φυσικά. Θα εκτεθούμε, θα δώσουμε όρκους που δεν θα μπορούμε να τους πάρουμε πίσω, θα γίνουμε κομμάτια για ανθρώπους που ούτε καν το καταλαβαίνουν και στο τέλος, εγκαταλελειμένοι από εχθρούς και φίλους, θα δούμε πως το τέρμα αυτό δεν ήταν παρά η αφετηρία. Και η παράσταση θα αρχίσει!

Θα τους λες και “ξένα”;  Prince και Cohen, Βrassens και Tom Jones. Θα πω κι ένα Καζαντζίδη, που κάνει εμένα να νιώθω ξένος.

Πώς χωράει μια Βig Band μέσα σε κρίση; Όταν την αποτελούν μόνο δύο μουσικοί, μπορεί να είναι τρομερά σπάταλη χωρίς να το παίρνουν πρέφα οι κερδοσκόποι. Έχουμε 30 όργανα περίπου στη σκηνή – και δεν υπερβάλλω. Τα 25 μόνο τα παίζει ο Γιώργος Κατσάνος. Το μουσικό πριόνι και το θέρεμιν είναι τα πιο συνηθισμένα απ’ όσα χρησιμοποιεί.O μπασίστας Σταμάτης Σταματάκης κάνει γι’ άλλους 10 έτσι κι αλλιώς. Και πού ν’ ακούσετε τη Ρένα Μόρφη. Αν δεν υπήρχε κρίση, θα τη δημιουργούσε εκείνη σίγουρα!

Ποια «Πρεμιέρα» σού έμεινε από το Γυάλινο;

Όλες ήτανε σαν πρόβες που είδα κάποτε στον ύπνο μου. Θα τραγουδούσα, λέει, κάποτε Άκη Πάνου με τον Λουκιανό, Σέξπιρ με τον Μπακιρτζή, Τομ Γουέιτς με τον Παυλίδη. Ε, όλα αυτά έχουν ήδη γίνει. Κάποια στιγμή η Αρλέτα άφησε το μπαστουνάκι της και σηκώθηκε για να μας πλησιάσει.

Δώσε μας ένα στίχο και κάποια στοιχεία από το επόμενο άλμπουμ; Δύσκολο, γιατί σ’ αυτό το δίσκο δεν κρύβομαι πίσω απ’ το δάχτυλό μου, δηλ. τους στίχους. Είναι ο πιο μουσικός μου δίσκος και ο πιο απροστάτευτος. Θα δείτε τι εννοώ στο live. Κινδυνεύω!

Πώς φτάσαμε από την ευμάρεια και τη λάμψη του 2004 στην κρίση και την ανυποληψία του σήμερα; Μα ποια ευμάρεια; Απλώς οι ίδιοι ξενοφοβικοί διορισμένοι πήγαιναν λίγο πιο συχνά στα μπουζούκια, απ’ ό,τι σήμερα.

Eξομολογήσου μας μια ένοχή σου απόλαυση; Πάνε πια οι ένοχες απολαύσεις. Πας να ψελλίσεις το όνομα ενός trash παλιού ηθοποιού και βλέπεις 10 φόρουμ στο internet να ασχολούνται επιστημονικά με το «έργο» του. Ένοχος ήσουν –και το απολάμβανες–, όταν νόμιζες ότι είσαι μόνος σου.

Ποια η σχέση σου με την τηλεοπτική πραγματικότητα; Στην τηλεόραση μ’ αρέσουν δύο πράγματα. Η μασημένη τροφή και η εξαίρεση. Μου αρέσουν είτε κάτι επαναλήψεις πεθαμένων σίριαλ στις 5 το πρωί είτε αριστουργηματικές ξένες σειρές που θα ζήλευε και ο κινηματογράφος, όπως το “Mad Men”. Πλήττω, όμως, αφάνταστα με τις εκπομπές μεγάλης ακροαματικότητας. Όλοι να γελάνε την ίδια στιγμή με το ίδιο αστείο και την άλλη μέρα να το επαναλαμβάνουν στη δουλειά. Καταθλιπτικό.

Ποιο είναι το σημερινό soundtrack της Αθήνας; Το τυχαίο τραγούδι στο Ipod ή στο Musicovery. Κάτι όμορφο που θα σβήσει σ’ ένα λεπτό.