Θετικότητα, ειλικρίνεια, καλά beats, ταξιδιάρικα sample, υπνωτική ρίμα, όρεξη για πειραματισμό, ανοιχτά μυαλά, community spirit –δε θέλει πολλά για να φτιάξεις καίριο Hip Hop. Και αν μεγάλο μέρος της σύγχρονης σκηνής αναλώνεται παπαγαλίζοντας τραυλά κρωξίματα περί guns and bitches, μπορεί και να φταίει ο κορεσμός που χτυπά την πόρτα έπειτα από τέσσερις δεκαετίες εμπνευσμένων κυκλοφοριών. Τώρα όμως η εξέλιξη έρχεται και έχει φιδίσιο κορμί, μάτια από έβενο και δέρμα μελαψό. Καλώς ήρθατε στο μέλλον σας. Λέγεται Princess Nokia και έχει τη σωστή φόρμουλα για να δώσει νέα πνοή στο rap. Το «1992» της είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα αυτού που λέμε «τρομερό». Μουσική για το σώμα και την ψυχή.
Με τις πορτορικάνικες ρίζες και τη νεοϋορκέζικη καταγωγή της, η 25χρονη Destiny Frasqueri έρχεται από το Χάρλεμ και το Λόουερ Ιστ Σάιντ, από τα γκέτο και τις συνοικίες όπου το Hip Hop αποτελεί επίκεντρο όλων των παλαβών που τζαμάρουν και διασκεδάζουν σε πείσμα της γενικευμένης φτώχειας και της χρόνιας υποβάθμισής τους, και οι οποίοι πιστεύουν ότι η μουσική θα έπρεπε να χορεύεται ακόμη και την ώρα του εκκλησιασμού. Για ανθρώπους ανάλογου background, το rap είναι η αναζήτηση μιας προσωπικής θρησκείας στα μέτρα τους, δεδομένης της δικαιολογημένης δυσπιστίας προς τις τυπικές αξίες του american dream. Είναι προφανές ότι μια τέτοια δημογραφία δεν πιάνει πρώτο στασίδι στις πικετοφορίες του Τραμπ.
Στο βιογραφικό της Destiny, το ένα πυρετικό πλάνο διαδέχεται το άλλο σαν καταδίωξη χωρίς τερματισμό. Η μηχανή του χρόνου τη βρίσκει να χάνει τη μητέρα της από AIDS. Να μετακινείται ανάμεσα σε ανάδοχες οικογένειες. Να μεγαλώνει από τα 11 της στους κόλπους των queer κοινοτήτων, όπου αφιερώνει σημαντικό μέρος του υλικού της και προς τις οποίες δεν παύει να εκφράζει την υποστήριξή της. Να αποτυγχάνει στο σχολείο, να ταυτίζεται με τη μενταλιτέ του «σάπιου μήλου» και να καταφεύγει σε φαντασιακές αποδράσεις στα κόμικς της Marvel, που αντικατόπτριζαν τη μοναξιά της και δεν υποβίβαζαν τη γυναικεία της ταυτότητα. Να τρώει ξύλο, να κρύβει τα αποφάγια της, να περνάει τις τάξεις με το στανιό και να χάνεται με τις ώρες στο Σέντραλ Παρκ, στο δικό της «New York mood». Όλα αυτά δεν είναι απόκρυφα credits μιας ακόμη αμερικανίδας σλάκερ. Είναι τα στιχάκια από τα παραφουσκωμένα της τετράδια και η φωνητική επένδυση των σαμανικών της beat, που κάνουν πολύ κόσμο να ταυτίζεται και να χορεύει στις πίστες της οικουμένης. Παρά τα αμελητέα εφόδιά της, η Princess Nokia έφτασε μακριά. Το νέο της άλμπουμ τιτλοφορείται «1992» και μπορείς να το κατεβάσεις δωρεάν.
Το βίντεο που τρέχει με χίλια στη λεωφόρο του YouTube είναι το σκληροπυρηνικό, βάναυσο «Kitana», ένα βαρύ ταξίδι στην καρδιά της άφρο-nuyorica που βυθίζει τη ματωμένη οδοντοστοιχία του στη σάρκα σου και κρατά τις βαθύτερες αλήθειες του γκέτο ζωντανές. Στρατευμένο, οπαδικό groove, το είδος που θα ήθελες να σε συνοδεύει βγαίνοντας από τα αποδυτήρια για να αντιμετωπίσεις τον πιο μισητό σου εχθρό υπό τους αλαλαγμούς του πλήθους.
Σε άλλα σημεία, το «Tomboy» είναι ακόμη ένα χάρντκορ χαρμάνι με ξέσαλα τσίου – πίου και δίχως την παραμικρή ρυθμική ραχοκοκαλιά, το οποίο σε κερδίζει με την πανκ ειλικρίνεια των εξομολογήσεών για τα lil’ titties και τη fat belly της δημιουργού του.
Στο οπτικοακουστικό ταξίδι ωστόσο αυτής της σπουδαίας κουρσάρου, είναι τα πιο ομιχλώδη, υποδόρια tracks εκείνα που κερδίζουν το ενδιαφέρον. Το μελαγχολικό νουάρ του «Bart Simpson», με τα blaxploitation πνευστά που ανακαλούν τον GZA του «Liquid Swords», η σαολίν ενορχήστρωση του «Saggy Denim» και οι mellow δονήσεις του «Green Line», που έρχονται να τοποθετήσουν τη Destiny στο μεγάλο ερμηνευτικό κάδρο του γυναικείου Hip Hop, πλάι σε τοτεμικές φωνές σαν την Lauryn Hill και την Jean Grae. Η Princess Nokia φτιάχνει το καλύτερο ηχητικό γκραφίτι της Ανατολικής Ακτής. «1992» και καράμπα μέχρι τα βάθη της ψυχής!
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
9°
