Μάρλον Τζέιμς - Η σύντομη ιστορία επτά φόνων (εκδ. Αίολος)
Με διαρκές σάουντρακ τους ήχους της Τζαμάικα, με τον Bob Marley παρόντα και ας μην ονοματίζεται ποτέ, με ένα οπιούχο γράψιμο που σε τραβάει διαρκώς να επιστρέψεις στο βιβλίο και με μία συγκροτημένη τρέλα που τόσο λείπει πλέον από τη συγγραφή, ο Μάρλον Τζέιμς φτιάχνει μία τοιχογραφία του νησιού με πολιτική, πράκτορες, επεμβάσεις μεγάλων χωρών, ρασταφαρισμό, ρέγκε και σκα («το σκα μετανάστευσε με αεροπλάνο για να δείξει στους λευκούς ότι είναι κάτι σαν το τουίστ»), με διαρκείς αναφορές σε στίχους τραγουδιών της ντόπιας μουσικής και με την περιγραφή μίας πραγματικότητας που δεν είναι καθόλου «εξωτική» και καθόλου δίκαιη.
Γιώργος - Ίκαρος Μπαμπασάκης - Το φαινόμενο Bob Dylan (εκδ. Μεταίχμιο)
Μανιώδης «ντιλανικός» από χρόνια ο Μπαμπασάκης, ανοίγει το συρτάρι του μυαλού του όπου αποθηκεύει το πάθος του γι’ αυτόν και 170 σελίδες πλημμυρίζουν πληροφορίες, σκέψεις και απόψεις για το «φαινόμενο» Bob Dylan. Γράφει απνευστί, παραθέτει πληροφορίες για τη σχέση του Dylan με τους ποιητές, μεταφέρει τις σκέψεις του ίδιου αλλά και άλλων καλλιτεχνών γι’ αυτόν, θυμάται την ελληνική πραγματικότητα για το σπουδαίο μουσικό και ποιητή από την εποχή που ζούσαν ακόμη ο Φαληρέας και ο Βακαλόπουλος ή το πρώτο βιβλίο γι’ αυτόν από τον Γιάννη Τζώρτζη, μιλάει με τις λέξεις των τραγουδιών του με ένα ρυθμό πυρετώδη και με τον ενθουσιασμό νεοφώτιστου κι ας έχουν περάσει τόσα χρόνια που ασχολείται μαζί του.
Βύρωνας Κριτζάς - Bob Dylan, 100 τραγούδια (εκδ. Πατάκη)
Ο συγγραφέας διαλέγει 100 τραγούδια από τη μεγάλη δισκογραφία του Dylan που θεωρεί σημαντικά και μας ξεναγεί σε αυτά με ενδιαφέρουσες πληροφορίες και σχόλια για την καλλιτεχνική τους υπόσταση. Ένας χρήσιμος κι ευχάριστος «ξεναγός» στην τραγουδοποιία του Dylan στον οποίο περιγράφουν την δική τους προσωπική ιστορία –για ένα αγαπημένο τους τραγούδι– και κάποιοι καλλιτέχνες ή μουσικοί δημοσιογράφοι (Σαββόπουλος, Αγγελάκας, Δεληβοριάς, Π. Κατσιμίχας, Πετρίδης, Ζήλος κ.ά.). Αν διαβάζεις ακούγοντας, γίνεται ακόμη καλύτερο.
Ο «δικαιούται διά να ομιλεί» Γιάννης Κολοβός συγκεντρώνει σε έναν τόμο που ξεπερνάει τις 600 σελίδες την «ιστορία της πανκ σκηνής στην Αθήνα 1979-2015» (όπως είναι και ο υπότιτλος). Μέλος πανκ συγκροτήματος ο ίδιος, εκδότης ενός από τα πιο γνωστά φανζίν της εποχής (Β-23) αλλά και με την επιστημονική επάρκεια ενός πτυχιούχου ιστορικού, καταγράφει όσα συνέβησαν και δίνει επαρκείς εξηγήσεις για την πολιτική, κοινωνική και ιστορική υπόσταση του ελληνικού πανκ. Το βιβλίο δεν είναι καινούργιο, εκδόθηκε στα τέλη του 2015, αλλά το ότι φτάνει στη 2η έκδοσή του φανερώνει την αξία του, το ενδιαφέρον των νεότερων για μια εποχή που τότε παραήταν περιθωριακή αλλά τώρα αναγνωρίζεται η αξία της. Μαζί με την έκδοση της Athens Voice για το «Αθηναϊκό underground 1964-1983» του Θανάση Μουτσόπουλου, αποτελούν 2 πολύ χρήσιμες εκδόσεις που καταγράφουν ουσιαστικά κάτι που έδρασε περιθωριακά αλλά έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην αισθητική των επόμενων γενεών.
Χίλντα Παπαδημητρίου – Η συχνότητα του θανάτου (εκδ. Μεταίχμιο)
Ο αστυνόμος Χάρης Νικολόπουλος φτάνει στο 3ο του βιβλίο κι αυτό σημαίνει πως η Χίλντα Παπαδημητρίου -χαλαρή και κυρίαρχη της πλοκής πλέον- τον οδηγεί σωστά στις αθηναϊκές του υποθέσεις που έχουν πάντα ενδιαφέρον σάουντρακ, πολλές μουσικές αναφορές, αποσπάσματα στίχων από rock & roll τραγούδια, όπως έγινε άλλωστε και στα 2 προηγούμενα: «Για μια χούφτα βινύλια» και «Έχουνε όλοι κακούς σκοπούς». Όμως το ενδιαφέρον σάουντρακ δεν είναι ο μόνος λόγος για να το διαβάσεις.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
15°
