Το Δημήτρη Μυστακίδη τον γνωρίσαμε πλάι στον μεγάλο Νίκο Παπάζογλου και τον ακούσαμε αργότερα στο πλευρό του Θανάση Παπακωνσταντίνου, άλλοτε να παίζει λαούτο και άλλοτε κιθάρα με το δικό του μοναδικό τρόπο.
Σήμερα, έχουμε την ευκαιρία να τον απολαμβάνουμε στη σκηνή να ερμηνεύει αγαπημένα λαϊκά και ρεμπέτικα τραγούδια και να μας μεταφέρει τη μαγεία και τις αξίες μιας άλλης εποχής. Μιας εποχής, που πάντα θα κουβαλάμε μέσα μας με νοσταλγία. Μιας εποχής, η οποία γέννησε ένα νέο είδος τραγουδιού, μέσα από τα στόματα και τα μπουζούκια λαϊκών ανθρώπων, αυθεντικών.
Λαϊκά και ρεμπέτικα. Για να θυμόμαστε οι παλιοί και να μαθαίνουν οι καινούριοι.
«Λαϊκά», γιατί «όλοι μας συναντιόμαστε στο λαϊκό τραγούδι».
Λαϊκά όπως ο δίσκος που κυκλοφόρησε το Νοέμβριο του 2015, με τίτλο Esperanto. Esperanto, είναι η κοινή γλώσσα όλων των λαών. Esperanto, ο δίσκος γιατί περιέχει λαϊκά. Και το λαϊκό είναι η κοινή γλώσσα όλων μας.
Και «Ρεμπέτικα», γιατί «έτσι θα μπορούσαν να αποκαλούνται τα μπλουζ της Αμερικής. Όχι δεν είναι το ρεμπέτικο, το μπλουζ της Ελλάδας».
Μαζί με το Δημήτρη Μυστακίδη και τους μαθητές του Γιώργο Τσαλαμπούνη και Δημήτρη Παππά στη φωνή και την κιθάρα, αλλά και με την εξαιρετική ερμηνεία της Έλσας Μουρατίδου, ερωτευτήκαμε το «κουκλί της Κοκκινιάς», όσο ήμασταν «ο πασατέμπος του για να περνάει η ώρα», ψάξαμε «γυναίκα να της μοιάζει», ως «την μαγεμένη Αραπιά», καθώς καπνίζαμε τσιγάρα από εκείνη τη γνώριμη «ταμπακέρα».
Κι έπειτα ακούσαμε τις διασκευές του Δημήτρη Μυστακίδη, μέσα από την κιθάρα του και την ηλεκτρική κιθάρα του Δημήτρη Λάππα. Το μπλουζ να παντρεύεται με το ρεμπέτικο, τονEric Clapton να συναντά τον Τσιτσάνη, σε ένα αποτέλεσμα που μας παρουσίασε για πρώτη φορά, όπως μας είπε.
Από μία τέτοια βραδιά, αφιερωμένη στο ρεμπέτικο, το κατεξοχήν τραγούδι των διωγμένων, των κατατρεγμένων και της εργατικής τάξης, δε θα μπορούσε να λείπει η αναφορά στους πρόσφυγες. Όπως έχει πει σε προηγούμενη εμφάνισή του ο Δημήτρης Μυστακίδης, όντας από το Ωραιόκαστρο, δε θα μπορούσε να μην εκφράσει την αντίθεσή του με τα όσα διαδραματίζονται από τους Συλλόγους Γονέων που στερούν την εκπαίδευση από τα προσφυγόπουλα. «Μόνο εάν όλοι μαζί συνυπάρξουμε θα καταφέρουμε να πάμε μπροστά. Μόνο μέσα από την συνύπαρξη, θα καταφέρουμε να βελτιωθούμε», θα πει και θα αφιερώσει στους πρόσφυγες «Το παιδί του δρόμου» του Βαγγέλη Παπάζογλου, του αγαπημένου συνθέτη του, που το 1922 ήρθε πρόσφυγας στην Ελλάδα, μετά την καταστροφή της Σμύρνης.
Μέσα από αυτό το μουσικό ταξίδι, διασκεδάσαμε, σιγοτραγουδήσαμε, μα πολύ περισσότερο νιώσαμε. Το ρεμπέτικο όπως θα πει και ο Δημήτρης Μυστακίδης έχει διαφορετική σημασία για τον καθένα από εμάς. Για πολλούς είναι απλά ένα είδος διασκέδασης, για όσους ξέρουν όμως, είναι πολλά περισσότερα.
Η παράσταση του Δημήτρη Μυστακίδη στο «Σταυρό του Νότου plus», που παίζεται από την προηγούμενη εβδομάδα, θα επαναληφθεί και την Παρασκευή 11 Νοεμβρίου.
