Με αφορμή την έκδοση της βιογραφίας του τραγουδιστή του «Born in the USA», το γαλλικό περιοδικό L’Obs που κυκλοφόρησε εχθές του ετοίμασε ένα αφιέρωμα. Εκτός από μία μεγάλη αποκλειστική συνέντευξη του Springsteen, το αφιέρωμα περιέχει και κείμενα των Richard Ford, Don Winslow, Russell Banks, Thierry Frémaux και Sean Penn. Ο τελευταίος περιγράφει τη γνωριμία τους αλλά και πώς ένα τραγούδι του Boss τον ενέπνευσε για το πρώτο το έργο. Το είχε ξανακάνει το 2008 για τους Times που του ζητήθηκε να γράψει για τον Boss, αλλά αυτή τη φορά το κείμενό του είναι πολύ πιο προσωπικό και γεμάτο μικρές, δικές τους αναμνήσεις.
«Ήμουν 22 χρονών όταν γνώρισα από πρώτο χέρι τη γενναιοδωρία του Bruce Springsteen. Εκείνη την εποχή έβγαινα με τη μικρή του αδερφή, την Pam. Οι δυο μας ήμασταν στην Καλιφόρνια, ήταν μεσάνυχτα και ακούγαμε σε κασέτα το “Nebraska”, το τελευταίο άλμπουμ του μεγάλου της αδερφού, που ακόμα δεν είχε κυκλοφορήσει τότε. Τραγούδι με τραγούδι, άρχισε να εμφανίζεται στο κεφάλι μου μία κινηματογραφική σεκάνς της καρδιάς της Αμερικής. Μίας καρδιάς μεγάλης, αλλά και μία καρδιάς ραγισμένης.
Μερικά μπουκάλια Heineken αργότερα, άκουσα το “Highway Patrolman”». Μία συγκινητική μπαλάντα που μιλάει για την αδελφική αγάπη, το πένθος, τη βία και τη λύτρωση. Ρώτησα την Pam αν μπορούσε να με φέρει σε επαφή με τον αδερφό της. Ήταν 3 τη νύχτα στο Νιου Τζέρσεϊ όταν μου έδωσε το ακουστικό και άκουσα τη βραχνή φωνή του Bruce στο τηλέφωνο. Δεν γνωριζόμασταν καθόλου τότε αλλά ακόμα θυμάμαι τη ζεστασιά με την οποία με χαιρέτισε «Γεια σου Sean, πώς πάει;».
Δεν ήξερα και ακριβώς τι να του πω, οπότε μπήκα κατευθείαν στο ζουμί και τον ρώτησα αν θα με άφηνε να βασιστώ στο συγκεκριμένο τραγούδι του για να κάνω μία ταινία. Δε νομίζω ότι ανησύχησε και πολύ. Δεν είχε και τίποτα να φοβηθεί από έναν καλιφορνέζο πιτσιρικά 22 χρονών που είχε πιει πολλές μπίρες και ήθελε να πειραματιστεί με τη μουσική του. Η απάντησή του σαφής και σύντομη: «Κανένα πρόβλημα Sean, προχώρα το».
Δεν ξαναμιλήσαμε παρά οκτώ χρόνια αργότερα, όταν τελείωσα το σενάριο με τίτλο «The Indian Runner». Τηλεφώνησα στον Bruce για να του θυμίσω την πρώτη μας εκείνη συνομιλία και ξέσπασε σε γέλια. Μπορεί να γέλασε πολύ αλλά κράτησε την υπόσχεσή του και μου έδωσε την άδεια να κάνω αυτήν την ταινία, που ουσιαστικά ξαναπιάνει την ιστορία που περιγράφει το τραγούδι του. Επειδή όλη αυτή η ιστορία διαδραματίζεται το 1968, πριν ο Springsteen καταγραφεί σαν αυτός που είναι τελικά, δεν έβαλα το “Highway Patrolman” στην ταινία, παρόλο που αυτό ήταν η βίβλος μου για να την φτιάξω. Όταν όμως έπρεπε να επιλέξω τραγούδι για τους τίτλους του τέλους, θυμήθηκα τον Bruce και το δώρο που μου είχε κάνει.
Είναι μία επανεκτέλεση του “I Shall Be Released” του Bob Dylan από τους The Band που κλείνει την ταινία. Και αυτό όχι μόνο επειδή αντικατοπτρίζει την ψυχή των προσώπων αλλά και επειδή μου φάνηκε σαν ένας τρόπος να τιμήσω τον Bruce. Η δική του σχέση με τη μουσική κάπως έτσι ήταν: τον έσωσε και τον απελευθέρωσε. Δεν είναι τυχαίο που τα πλήθη που πηγαίνουν στις συναυλίες του Bruce Springsteen εκφράζουν εξίσου θέρμη και αναγνώριση. Δίνει, προσφέρει απίστευτα. Είναι αναμφισβήτητα ένας ποιητής, που μιλάει για αυτό που στοιχειώνει τις καρδιές των ανθρώπων και που τους τρέφει την επιθυμία ή για το ελεύθερο και δυνατό πνεύμα που εξορκίζει τους δαίμονες από τη λύτρωση του rock’n’roll. Ο Bruce Springsteen είναι γενναιόδωρος, μας απελευθερώνει όλους».
15°
