Όπως λέει και ο Γιώργης Ξυλούρης: «Ο Jim από την Αυστραλία, ο Ψαραντώνης από την Κρήτη, ο Bonnie “Prince” Billy από το Kentucky, ο Guy Picciotto από την Washington κι εγώ από την Κρήτη είναι που μας δίνει την έμπνευση του ορίζοντα».
Τίποτα δεν φαίνεται «φυσιολογικό» σε αυτή την «ανορθόδοξη» συνεργασία, άσε που οι «πιουρίστες» του εναλλακτικού ροκ μπορεί και να αισθανθούν άβολα με αυτή την «ανίερη» συμμαχία.
Πού κολλάει η αισθητική των Fugazi ή του Bonnie «Prince» Billy με την κρητική παράδοση; Τι βρίσκει ο Nick Cave στον Ψαραντώνη και τον θαυμάζει; Γιατί ο Jack White αποφάσισε να κυκλοφορήσει με την ετικέτα του μια –εντελώς άσχετη με το υπόλοιπο ρεπερτόριο– συλλογή με ελληνικά δημοτικά όπως η «Why Mountains Are Black», παρομοιάζοντας μάλιστα το περιεχόμενο με free jazz και doom folk; Μη κοιτάς που πολλοί ακροατές του «εναλλακτικού» ροκ όχι μόνο δεν είναι αντίστοιχα ανοιχτόμυαλοι «όπως θα όφειλαν», αλλά είναι τόσο «κολλημένοι» όσο ένα σκουριασμένο παξιμάδι με μια βίδα.
Για τους ανοιχτόμυαλους μουσικούς χωρίς παρωπίδες, για τους πραγματικούς καλλιτέχνες χωρίς στεγανά και αποκλεισμούς, οι μουσικές του κόσμου ήταν, είναι και θα είναι ένας υπέροχος ανεξερεύνητος τόπος, ένας θησαυρός, ένα ταξίδι για το «άγιο δισκοπότηρο».
Ήχοι συνδεδεμένοι με αρχαίους πολιτισμούς, με παγανιστικές τελετές, με εκστατικές διαδικασίες και πνευματικές αναζητήσεις, με την τρέλα του αυτοδίδακτου μουσικού που δεν υπόκειται σε κανόνες, σπουδές, μαθηματικά, νότες και ημιτόνια. Είναι τόσο ελεύθερος όσο και ο ορίζοντάς του που του δίνει την έμπνευση και ταυτόχρονα είναι τόσο ροκ όσο ελάχιστοι από τους υποτιθέμενους ροκ μουσικούς.
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που τόσο πολλοί καλλιτέχνες της ποπ κουλτούρας και του ροκ (με την ευρεία έννοια) στρέφονται προς τις μουσικές του κόσμου (ή προς την τζαζ), όταν θέλουν να διευρύνουν τον ορίζοντα. Ο David Bowie στράφηκε στην τζαζ για το κύκνειο άσμα του, ο Ginger Baker εγκατέλειψε το ροκ για να συναντηθεί με το afrobeat και ο Ry Cooder δεν επέστρεψε ποτέ σε αυτό από τη στιγμή που συναντήθηκε με τις μουσικές του κόσμου. Τα παραδείγματα είναι εκατοντάδες…
Για δεύτερη φορά ο Γιώργης Ξυλούρης (από μια φαμίλια με την κρητική μουσική παράδοση στο dna της) και ο Jim White (των Αυστραλών Dirty Three) συναντιούνται στα βουνά της Κρήτης, εκεί όπου οι «Κατσίκες» του πρώτου τους δίσκου, που τους χάρισε παγκόσμια καταξίωση, «μπορεί να μην ξέρουν το δρόμο αλλά προχωρούν με σιγουριά».
Σκαρφαλωμένοι τώρα στο «Black Peak» μπορούν να κοιτάζουν τον κόσμο ολόκληρο και να διευρύνουν τον ορίζοντα, δημιουργώντας ένα άλμπουμ σαφώς πιο ενδιαφέρον και ολοκληρωμένο από το «The Goats». Η πιο έντονη παρουσία με τα κρουστά του Jim White φέρνει ένα rock attitude που παρασύρει και το λαούτο του Ξυλούρη, η έμφαση στα τραγούδια (με το στιλ του Ψαραντώνη να κυριαρχεί) και όχι στα οργανικά κομμάτια λειτουργεί συνεκτικά, όπου υπάρχουν χαμηλοί τόνοι είναι σαν να ιερουργούν σε μισογκρεμισμένο ορεινό ξωκκλήσι, η παρουσία του «Ερωτόκριτου» δίνει χρονικό βάθος και ορισμοί όπως κρητικό post rock ή world free jazz αποκτούν εδώ πραγματικό νόημα.
12°
