● ● ● Πριν λίγες εβδομάδες, ο Νικήτας Κλιντ είχε μιλήσει στον Γιώργο Δημητρακόπουλο για το νέο του άλμπουμ με τις Ρόδες United – και πάλι όλους μαζί. Μάλιστα είχε δώσει και δύο κομμάτια από αυτό για να παίζονται αποκλειστικά από το athensvoice.gr. Σε εκείνη την κουβέντα είχε πει ότι το (άστεγο τότε) άλμπουμ με τον τίτλο «Internet» το οποίο ετοιμαζόταν τρία χρόνια, είναι «ένας θαλασσινός δίσκος που συνδέει την Καραϊβική και το Αιγαίο, την Ασία, την Αφρική, το rap, το ragga, το τραγούδι, τον Όμηρο και την Bass κουλτούρα, ζωντανή jazz και παράξενα ηχοτοπία με την συνοδεία έξτρα ήχων και μουσικών, beatbox και DJ. Ένας δίσκος σφυρηλατημένος στο αμόνι της Αθήνας, την Ελλάδα, το σταυροδρόμι των πολιτισμών σε άχρονο χρόνο. Μόνο για τα αυτιά σας».
● ● ● Οι νέες Ρόδες, μετά τις σόλο δουλειές του Κλιντ, έχουν σήμερα νέα σύνθεση με τους Ν. Βασιούλα, Ν. Σολ, Β. Νιτσάκη, Δ. Στεργίου, Γ. Καπή, Θ. Αλεξανδρή, Ν. Χριστοφίδη και τον Κλιντ. Ο δίσκος γράφτηκε με ιδρώτα και ισορροπίες που έπαιζαν μέχρι να δέσει η νέα μπάντα. Τα τραγούδια παίζονταν σε πρόβες και τσεκάρονταν στις ζωντανές εμφανίσεις. Η τελική ηχογράφηση έγινε ζωντανά, όπως πρέπει, στο Antart Studio το δεύτερο εξάμηνο του 2015, και η μίξη έγινε από τους Ν. Κλιντ, Fleck, DjAlx, Dj Ramiro, Boem, Ηero, Digital Monk και Βαγγέλη Καραπέτρο. Στο σπίτι μετά μπήκαν οι φωνές, οι μίξεις, τα εφέ. Το άλμπουμ είναι μια γενναία σύμπραξη, δείχνει ολοκάθαρα την ομάδα, είναι γεμάτο δύναμη, ορμή και ψυχή. Αυτό όμως πάντα το εμπνέει ο Κλιντ, έστω κι αν δείχνει ένα τέρας νηφαλιότητας.
● ● ● Το Πανικοβάλ τον αγαπάει γιατί πάντα τον σκέφτεται και με τη δεύτερη ιδιότητά του, σαν καλλιτέχνη ζωγράφο, σαν άνθρωπο που κάπου επάνω του κρύβει ένα μολύβι και όπου βρει λευκό χώρο σκιτσάρει στα γρήγορα δράκους και φιγούρες της πόλης ή της φαντασίας του. Ρόδα που κυλάει. Μια μέρα ήρθε στο γραφείο και μου έδωσε ένα στικάκι – «πάρε να τα ακούσεις και πες μου». Και τα άκουσα με χαρά, διαπιστώνοντας ότι η εξαίρετη σχέση του Κλιντ με το ρυθμό και τα κλασικά μουσικά είδη παραμένει τόσο ζωντανή όσο και τα νέα κομμάτια του με τις Ρόδες. Βήμα-βήμα...
Γκιουλαράπ
● ● ● Διπλός Τσιτσάνης. Η Γκιουλμπαχάρ και το Αράπικο λουλούδι ενωμένα σε ένα σφιχτό ορχηστρικό με γρήγορα τύμπανα για χορό ή για πανικό. Το «γιαβάς γιαβάς» των αόρατων στίχων γίνεται surf ποδοβολητό ενώ το «γιαχαβάχ αράπ χαβάς» γίνεται ένα λιγωμένο βιολί. Από πίσω έρχεται απειλητικό το επόμενο μεγάλο κύμα. Ή θα σε καταπιεί στη μεθυσμένη γλύκα του ή θα σε ξυπνήσει πετώντας σε στα βράχια – δηλαδή στο επόμενο track.
● ● ● Ένα βαθύ εκκλησιαστικό όργανο παίζει τις πρώτες νότες από την «Μπαλάντα του Μακ του Μαχαιροβγάλτη» από την Όπερα της Πεντάρας, ενώ η φωνή του συγγραφέα Ντέρεκ Γουόλκοτ μιλώντας για τον Όμηρο φέρνει έναν τόνο Αρχιπελάγους και Καραϊβικής στη σκληρή, βερολινέζικη μελωδία του Kurt Weill. Και μετά μπαίνουν οι, παραποιημένοι διά χειρός Κλιντ, στίχοι του Bertolt Brecht που εκφέρονται σαν να τους εκφωνεί ένας είρων κονφερασιέ σε παραθαλάσσιο λούνα-παρκ. Οι λέξεις έχουν echo, περιστρέφουνε τα -ρο σαν ροκάνες, δημιουργούνε ήχους βγαλμένους από καρτούνς. Μπόινγκ, πλοπ, σβιν, τρένα, ένα καρουσέλ που περιστρέφεται σαν τρελό και γέλια-κονσέρβα, κοινού καλοκαιριάτικης νύχτας σε υπαίθριο αναψυκτήριο. Κορυφώνεται με τη φυγόκεντρο σε ένα γιορταστικό ξεχαρβάλωμα – και μετά ήρεμες χαβάγιες κι ένα ποίημα, αφήγηση για λιμάνια και ναυτικούς όρους επάνω σε θαλασσινό φλοίσβο.
Kung Fu Blues
● ● ● «Άλλη μια καλοκαιριάτικη βραδιά. Χριστούγεννα και κολυμπώ, αναμνήσεις από Μόλυβο…» Σαν τραγούδι καλοκαιρινής εκδίκησης, ένα μάμπο που μπαίνει με ποδοβολητό και μετά απλώνεται σε ένα κομψό, lounge-y κομμάτι με ωραία, απότομα κοψίματα ιδανικά για χορό. Η άμμος νομίζεις ότι τρίζει επάνω στα πιατίνια.
● ● ● Νοσταλγικό μπλουζ επάνω σε γλυκές κιθάρες και στακάτο ρυθμό, κάτι ανάμεσα σε ερωτική επιστολή προς τις Ρόδες United –τους συντρόφους και την παιδική παρέα– και προς αυτά που φεύγουν και αυτά που μένουν και τα βλέπεις όλα σαν κινηματογραφική ταινία. Ραπάρουν οι Ρόδες και μέχρι το τέλος του κομματιού δεν έχεις καταλάβει πόσο νωχελικά και υποδόρια οι φωνές τους μετατράπηκαν σε παιδική χορωδία.
Δάκρυα
● ● ● Γλυκιά σαν σοκολάτα και αλμυρή σαν θάλασσα (ή δάκρυα), μία νωχελική cumbia με λόγια ανάμεικτα, au-lait, σε κολομπιάνικη προφορά και ολοστρρρρρόγγυλα -ρο που μοιάζουν να σκάβουν στο μυαλό σου – και μόλις βρούνε να αναβλύζουν «δάκρυα», η φωνή στη λέξη αυτή γίνεται τρυφερή, με λίγο πόνο. Kiss me goodbye.
Κεμάλ
● ● ● Ο γνωστός «Κεμάλ» του Μάνου Χατζηδάκι με τους στίχους του Νίκου Γκάτσου, ένα τραγούδι που γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη και ολοκληρώθηκε στην Αθήνα και τραγουδήθηκε από πολλούς έγκριτους ερμηνευτές της χατζηδακικής σχολής, τόσο σημαδεμένο από την τρυφερότητά του και τη μελαγχολία του, παραμένει παραμύθι και στα χέρια του Κλιντ. Σαν αφήγηση παιδιού μέσα σε φωνές και θόρυβο σχολικού περίγυρου, με ένα μουεζίνη να μπλέκει την προσευχή του με το μοναχικό, παραθαλάσσιο ξυλόφωνο και το βιολί, ξεδιπλώνονται οι στίχοι – και σε στιγμές νομίζεις ότι σπάει η φωνή του Νικήτα. Ο «Κεμάλ» τελικά δεν θα υπάρχει στο δίσκο μια και δεν δόθηκε άδεια για τη χρήση του. Θα παραμείνει ένα παραμύθι που, ποιος ξέρει, μπορεί σε 32 χιλιάδες χρόνια να έρθει στο φως.
Φανκ φαινόμενο
● ● ● Είναι ένα «φλεγόμενο ταξίδι στο μινόρε της αυγής» που ξεκινάει με ένα σέξι, βαρύ μπάσο, μπαίνει η ξερή, μουτρωμένη κιθάρα και μετά οι φωνές, όλες μαζί, βασανισμένες, ένα ρεμπέτ-ασκέρ που ψέλνει τα μπλουζ επάνω σε ραπ. Το ραπάρισμα έρχεται αμέσως μετά για να τα βάλει με «το δαίμονα του εγχώριου χιπ-χοπ». Αυτοαναφορικό σαν επιθετικό γκράφιτι, μετράει τις ρίμες του με νέα δεδομένα πια. Ο Κλιντ έγινε μπαμπάς, ωρίμασε και «αν σου δίνω μερικές ρίμες το χρόνο είναι γιατί έχω παιδί που μεγαλώνω». Φτάνοντας στο τέλος, το Φαινόμενο έχει γίνει ένα κομμάτι ιδανικό για cool cats που ακόμα αλητεύουν ψάχνοντας ένα χαμόγελο.
Μάγος γιατρός
● ● ● Γι’ αυτό το είπε «Internet» το άλμπουμ. Τσαλαβουτώντας στα νερά και στους παραποτάμους του, ψάρεψε λόγια και θρύμματα φράσεων, αφηγήσεις παραμυθιών με μάγους, ατάκες από τον Καραγκιόζη κι ελληνικές ταινίες για γιατρούς, κι έβαλε τις Ρόδες United να περάσουν από πάνω τους, να τις πατήσουν και να τις κάνουν ένα εξωτικό χαρμάνι. Μέσα σ’ αυτό τραγουδάει ο Κλιντ και ξεχύνονται οι λέξεις για τα ερωτικά ξόρκια, για την πεταλούδα της νύχτας, για δηλητήρια και σωματικούς χυμούς. Μερικές απειλητικές δοξαριές και μια σκοτεινιά που πέφτει στο κομμάτι λίγο πριν το τέλος, με τύμπανα και ψιθύρους, το κάνουν ένα ωραίο calypso για χαμένες ψυχές: μάγους που γιατρεύουν τα πάντα εκτός από τον δικό τους σεβντά.
● ● ● Κι αν ο Django Reinhardt κρατούσε μπαγλαμαδάκι; Κι αν από τσιγγάνικο σουίνγκ σε ταβέρνα της Σύρου ξεσπάσει ένα γλέντι με μπάντα zydeco και μετά πλακώσουν rancheros και σερφάδες με μαγιώ και σαγιονάρα διχάλα; Νόστιμο κοκτέιλ για ανθρώπους που ταξιδεύουν και τους αρέσει ο θόρυβος των λιμανιών. Η μοναδική φωνή που ακούγεται στο κομμάτι είναι ένας βήχας για φινάλε. Ε, μα.
Βαλσάκι νεκρών
● ● ● Ονειρικό κάλεσμα δυνάμεων, προσκλητήριο νεκρών και πάρτι όλων των ζωντανών του χιπ-χοπ με έναν ξαφνικό, σαββοπουλικό αέρα στις στροφές του βαλς. Ξεχαρβαλωμένες καντρίλιες, ένα μηχανικό πιάνο σε μια παραλία, μοναχικές φωνές που φέρνει ο αέρας, ξύλα που τρίζουν, σχοινιά που χτυπάνε σε λαμαρίνες. Από τα πιο όμορφα mix του άλμπουμ.
Καμπανούλα (La Campanella)
● ● ● Η γνωστή μελωδία του Niccolο Paganini, με ελληνικό στίχο. Το χειροκίνητο καμπανάκι έγινε ηλεκτρικό, το πιάνο ρέει και στάζει σταγόνες, μία μία μικρές στον ωκεανό, το βιολί φέρνει τις φωνές κι αυτές είναι κάπως απειλητικές, διηγούνται μια ιστορία που κάπου κρύβει ένα δράκο. «Τι ’ν’ αυτό; Τραγουδάκι με υφάκι τρελό».
Γρηγόρη Λαμπράκη & Φύσσα γωνία
● ● ● Οι Ρόδες United στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή. Κλασικός Κλιντ.
Ευ ζειν (demo mix)
● ● ● Το εγχειρίδιο της επιβίωσης μέσα στον πολτό της ποπ κουλτούρας, αργό και σκοτεινό, με φθαρμένες φωνητικά, παραμορφωμένα μέσα από φτηνή ντουντούκα αλλά με εύστροφους ελιγμούς και δελεαστικό ρυθμό. Στα όρια λίγο πριν το παραλήρημα, έρχεται ένα αεράκι και παίρνει μακριά τις σειρήνες της «καλής ζωής».
Homosapiens love (demo mix)
● ● ● Ένα σέξι, βρωμιάρικο ροκ εν ρολ με γδαρσίματα από τα 60s που μοιάζει να έρχεται κατευθείαν από το «Cheap Science» του 2009 του Κλιντ και είναι καλό για τα νεύρα, την ψυχή και καθόλου καλό για όσους μένουν στον από κάτω όροφο.
Πολιτική και άλλα σκατά
● ● ● Στο ξεκίνημα ατάκες από ελληνική ταινία των 80s –«δεν θέλεις κάπου να ανήκεις;»– και ένα αποδομημένο αρχοντορεμπέτικο που ξεκινάει κι επάνω του χτίζουν με στέρεα γενναιότητα και θυμό τις ρίμες τους οι Ρόδες. «Χώνουμε ρίμες, δίνουμε πόνο, τα σπάμε μεταφορικά, δεκάξι μπάρες δεν σημαίνει ότι σερβίρουμε και ποτά… Χειμερινές χοροεσπερίδες με κορασίδες όλο χαρά χαρίζουν χαχανητά, χαμόγελα χρωματιστά δίχως συστήματα νοικιασμένα, να τα λέμε κι αυτά, καμένα κύτταρα, κοίτα έτσι είναι τα ναρκωτικά. Το χαρτζιλίκι μας επιχείρηση το κάναμε χαλαρά, χύμα για χρόνια το κάναμε, χάναμε και λεφτά». Ο τρόπος που τραγουδάνε τα -χι τους στις λέξεις είναι σαν να εκστομίζουν φωτιά – για να συνεχίσουν με τις παρηχήσεις του -ζήτα, του -δέλτα, του -ξι, του -ψι, όλα πυροβολισμοί μέχρι να πέσει και ο τελευταίος κάτω.
Νύχια και μαλλιά
● ● ● Ωραία φανκ κιθάρα με ηλεκτρικές μύγες και ουρλιαχτά λύκων στο βάθος, τέλειο σκηνικό για να μπει ζεστή και έμπειρη η Sugahspank! επάνω σε τριπάτο, χορευτικό χοπ και να ανοίξει το δρόμο για το επόμενο θυμωμένο ραπ με λέξεις βγαλμένες από τους τίτλους και τα ουρλιαχτά του Internet. Από τον Μέσι μέχρι την Γκάγκα, Μπουρνάζι και Γκάζι, όλα μέσα απνευστί.
Τι θα γίνει αν πεθάνεις
● ● ● Συμμετέχει ο Ευθύμης. Ένα πολύ χαρούμενο κομμάτι, μιλάει για το θάνατο. «Τι θα γίνει αν πεθάνεις; Αν δεν το πουν στις ειδήσεις πώς θα το μάθεις;… Αν σε πατήσει αμάξι και δεν έρθει η τροχαία να το γράψει;». Ίσως το πιο mainstream από τα κομμάτια του «Internet», με αναρωτήσεις «λες να επιστρέφω στο διάστημα;» και ήχο που «μαυρίζει» ενώ από τη μέση και μετά γίνεται ένα πανέμορφο, βαρύ σόλο κηδείας που αργοπεθαίνει σαν να έχασες μόλις το wifi σου.
19°
