Φιλόζωοι και εκπαιδευτές έχουν στην τσέπη μια λιχουδιά για το ζώο τους που θα κάνει αυτό που του ζητάνε. Η δική μου λιχουδιά είναι κάθε καινούργιος δίσκος. Όποιος και να μου την προσφέρει, η ουρά μου κουνιέται σαν να είναι η πρώτη φορά. Άλλωστε είναι η μόνη λιχουδιά που αλλάζει διαρκώς γεύσεις, έχει τόσο μεγάλη ποικιλία και βρίσκεται μέσα σε τόσο ωραία, πολύχρωμα και διαφορετικά περιτυλίγματα. Ένα παιχνίδι που δεν βαριέμαι ποτέ, μετά από 50 χρόνια, όπως ο σκύλος δεν βαριέται ποτέ να φέρει την μπάλα που θα του πετάξεις.
Οι δίσκοι είναι τα παραμύθια μου, τα βιβλία μου, τα ταξίδια μου, τα όνειρα και οι σκέψεις μου. Είναι οι πιο πιστοί μου φίλοι που περιμένουν –μπορεί και για χρόνια– στα ράφια να τους μιλήσω, να τους ακούσω, να τους χρησιμοποιήσω, να τους πάρω μαζί μου μια βόλτα σε ένα ραδιοφωνικό στούντιο, σε ένα dj set, σε ένα πάρτι. Ποτέ δεν παραπονέθηκαν για τίποτα, γερνάνε μαζί μου σιωπηλά, στα αυλάκια τους σχηματίζονται ρυτίδες όπως στο πρόσωπό μου.
Οι καινούργιοι δίσκοι με ήχο που μου θυμίζει τα νεανικά μου χρόνια πάντα με συγκινούν, με ηρεμούν σαν παιδικό παραμύθι, γλυκαίνουν τη μέρα μου, εμπεριέχουν την εσωτερική ευχαρίστηση που αισθάνεται κανείς όταν βλέπει έναν παλιό φίλο, ένα συμμαθητή που έχει να δει από τότε. Είναι δίσκοι που δεν χρειάζομαι κώδικα για να τους ακούσω, το password το ξέρω από καιρό κι ακόμη κι όταν δεν είναι σπουδαίοι για μένα έχουν μια άλλη συναισθηματική αξία που δεν περιμένω και κυρίως δεν προτείνω ως «κριτικός» να συμμεριστεί ο αναγνώστης/ακροατής.
Με στοιχειώνει η φωνή του Iggy Pop στο «Post Pop Depression», το σκαμμένο του πρόσωπο στη φωτογραφία θέλω να το κάνω αφίσα, η παρέα με τον Joshua Homme, τον Dean Fertina και τον Matt Helders για το κύκνειο άσμα του, όπως φωτογραφίζονται στην έρημο σε ένα ανοιχτό αυτοκίνητο, είναι rock standard. Ο δίσκος είναι ok χωρίς να είναι κάτι ιδιαίτερο, αν αναλογιστείς τι έχουμε ακούσει απ’ αυτά τα άτομα, είναι λιτός, χωρίς φτιασίδια, χωρίς κόλπα και χωρίς πολλή έμπνευση, όπως είναι και η –μετά από χρόνια– συνάντηση του Ben Harper με το παλιό του γκρουπ, τους The Innocent. Το «Call It What It Is» είναι φτιαγμένο με τα υλικά που ξέρει να χειρίζεται καλά: blues, rock, λίγο reggae, λίγο folk, αλλά χωρίς κάτι καλύτερο απ’ ό,τι έχει ήδη πει.
Το πομπώδες –σχεδόν progressive– ύφος των Mogwai στη μουσική που έγραψαν για το φιλμ «Atomic» μπορεί να ταιριάζει με τον εφιάλτη της ατομικής ενέργειας αλλά, όταν το ακούς μόνο του, σχεδόν δεν καταλαβαίνεις πως πρόκειται γι’ αυτό το κομψό, μινιμαλιστικό, δημιουργικό και εμπνευσμένο γκρουπ. Μπορεί οι The Last Shadow Puppets να μην έρχονται από το παρελθόν μου, έρχεται όμως ο ήχος τους στο «Everything You’ve Come To Expect». Οι επιδράσεις από το «wall of sound» του Phil Spector και από τις νεανικές orchestral pop μελωδίες του Scott Walker, γίνονται εδώ ένα εγκεφαλικό κατασκεύασμα αποτελεσματικής εκτέλεσης αλλά μικρής συναισθηματικής αξίας.
12°
Με στοιχειώνει η φωνή του Iggy Pop στο «Post Pop Depression», το σκαμμένο του πρόσωπο στη φωτογραφία θέλω να το κάνω αφίσα, η παρέα με τον Joshua Homme, τον Dean Fertina και τον Matt Helders για το κύκνειο άσμα του, όπως φωτογραφίζονται στην έρημο σε ένα ανοιχτό αυτοκίνητο, είναι rock standard. Ο δίσκος είναι ok χωρίς να είναι κάτι ιδιαίτερο, αν αναλογιστείς τι έχουμε ακούσει απ’ αυτά τα άτομα, είναι λιτός, χωρίς φτιασίδια, χωρίς κόλπα και χωρίς πολλή έμπνευση, όπως είναι και η –μετά από χρόνια– συνάντηση του Ben Harper με το 
παλιό του γκρουπ, τους The Innocent. Το «Call It What It Is» είναι φτιαγμένο με τα υλικά που ξέρει να χειρίζεται καλά: blues, rock, λίγο reggae, λίγο folk, αλλά χωρίς κάτι καλύτερο απ’ ό,τι έχει ήδη πει.
Το πομπώδες –σχεδόν progressive– ύφος των Mogwai στη μουσική που έγραψαν για το φιλμ «Atomic» μπορεί να ταιριάζει με τον εφιάλτη της ατομικής ενέργειας αλλά, όταν το ακούς μόνο του, σχεδόν δεν καταλαβαίνεις πως πρόκειται γι’ αυτό το κομψό, μινιμαλιστικό, δημιουργικό και εμπνευσμένο γκρουπ. Μπορεί οι The Last Shadow Puppets να μην έρχονται από το παρελθόν μου, έρχεται όμως ο ήχος τους στο «Everything You’ve Come To Expect». Οι επιδράσεις από το «wall of sound» του Phil Spector και από τις νεανικές orchestral pop μελωδίες του Scott Walker, γίνονται εδώ ένα εγκεφαλικό κατασκεύασμα αποτελεσματικής εκτέλεσης αλλά μικρής συναισθηματικής αξίας.
