Old Fashion 409

Bob Dylan - Tempest  (***)

Τι νόημα έχει να ακούσεις τον 35ο δίσκο ενός 70άρη; Σε τι «χρησιμεύουν» σ’ έναν κόσμο που τρέχει με χίλια, ο Dylan, o Cohen, o Neil Young, o Bobby Womack ή ο Dr. John;  Είναι αυτή η αίσθηση της σταθερής αξίας που ο χρόνος μπορεί να την παλιώνει, αλλά δεν μπορεί να την αλλοιώσει.  Στο παλιομοδίτικο και κάπως κουρασμένο «Tempest» ο Dylan μάς επιβεβαιώνει ότι το ’χει (ξαναβρεί τα τελευταία χρόνια). Έξυπνοι, σαρκαστικοί, εύστοχοι στίχοι, στάνταρ αναφορές (blues, country, tex-mex, rock & roll) και απλές, λειτουργικές μελωδίες μάς κάνουν να αισθανόμαστε πως ακόμη ο κόσμος είναι στη θέση του.  

Mark Knopfler - Privateering  (***)

Η παλιά Fender Stratocaster έχει γλυκάνει κι άλλο στα χέρια του. Η παρέα στο στούντιο είναι μεγάλη και καλή.  Δεν απαρνείται τα «αλά Dire Straits» σόλο του, αλλά δεν τα βάζει και παντού, και πατάει πάνω στις διαδρομές που περπάτησαν πριν απ’ αυτόν ο J J Cale ή ο Eric Clapton. Με πρώτη ύλη τα blues, την country, τη folk, τις κέλτικες μελωδίες και με σημεία αναφοράς τη συγκρατημένη μελαγχολία και την καθησυχαστική φωνή του κάνει ένα διπλό άλμπουμ τίμιων προθέσεων και καλής παρέας.

Sendelica - The pavillion of Magic and the Trials of the Seven Surviving Elohim (**)

Το psycho-space συγκρότημα από την Ουαλία αναφέρει ως επιδράσεις του τους πρώιμους Pink Floyd και τους Hawkwind, αλλά ούτε με τα κυάλια δεν μπορεί να τους δει. Το ταξίδι τους είναι γεμάτο αναταράξεις και κενά αέρος, επικρατεί ένταση και εκνευρισμός, με μια φλύαρη κιθάρα να κυριαρχεί. Όντας και οι ίδιοι «θύματα» της μυθολογίας του είδους, καταφεύγουν σε μια σχηματική αναπαραγωγή της space/psycho φόρμας... αλλά μέχρι εκεί.

Wonky Doll and the Echo - Pleasan  Thoughts(***)

Με βασικό «άλλοθι» το απολύτως πειστικό –για την περίσταση– ηχόχρωμα της φωνής του αρχηγού και τραγουδιστή, οι Wonky Doll and the Echo βασίζουν το ντεμπούτο τους στην «αναπαράσταση» της αισθητικής από την electropop των 80s, στην ευρωπαϊκή pop μελαγχολία κι όλ’ αυτά φυσικά κάτω από το πρίσμα τού σήμερα με μια πιο σύγχρονη post-punk αντίληψη (που θυμίζει Interpol). Με τόσα σημεία αναφοράς είναι δύσκολο να εντοπίσεις τη δική τους φωνή.