Έλειψε το παμψηφεί νο. 1. Εκείνο που θα είχε μια θέση στις end of year lists ανάλογη με τους Animal Collective πρόπερσι ή τους Arcade Fire πέρσι. Στο συγκεντρωτικό poll του Metacritic ξεχώρισε το concept album της PJ Harvey ‘Let England Shake’, εμπνευσμένο από τη εκστρατεία της Καλλίπολης και τα βρετανικά θύματα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αλλά, από την «υπόθεση» καταλαβαίνει κανείς ότι είναι πολύ ιδιαίτερο για να αποτελεί ορόσημο. Θα ξαναϋπάρξει άραγε ποτέ τέτοιο στην εποχή του mediafire;
- Η (ολοκληρωτική) επιστροφή του βινιλίου.
Φυσικά, το ακούς εδώ και σχεδόν μια δεκαετία. Όμως το 2011 ίσως περισσότερο από ποτέ, απουσίασε η «μεσαία τάξη», αφού όλο και περισσότερο οδηγούμαστε προς ακροατές δύο ταχυτήτων. Εκείνων που αντιλαμβάνονται τη μουσική απόλυτα ως πληροφορία, γεμίζοντας ασφυκτικά σκληρούς δίσκους με τραγούδια που δε θα ακούσουν ποτέ κι αγοράζοντας ringtones. Και των αθεράπευτων φετιχιστών που την αντιλαμβάνονται ως πολυτέλεια παραγγέλνοντας σωρηδόν βινίλια 180 γραμμαρίων. Αποχαιρετά λοιπόν το CD που χάνεται, καλωσόρισε το FLAC που γίνεται μαζικό.
Δεν υπάρχουν πολλά λεφτά. Κι εκείνα που υπάρχουν βγαίνουν στον δρόμο. Επομένως, ακόμα και καταξιωμένες μπάντες δεν έχουν την πολυτέλεια να περνάνε πολλές ώρες το στούντιο. To extended play συνήθως επιτρέπει στους παλιούς να πειραματιστούν βλ. το φετινό σερί των Flaming Lips, ενώ χτίζει το μύθο των νέων βλ. Nicolas Jaar, James Blake.
- Η επιστροφή του goth.
Θες η παγκόσμια συγκυρία της κρίσης και η δυστοπική ατμόσφαιρα που δημιουργεί; Θες η αέναη μουσική ανακύκλωση που «όλα τα σφάζει, όλα τα αναβιώνει»; Θες η ρετρομανία που έκανε στάση φέτος στους Cocteau Twins; Πάντως το 2011 θα μείνει στην ιστορία ως το έτος που οι This Mortal Coil έκαναν ίσως το reissue της χρονιάς και ονόματα όπως οι Chelsea Wolfe, Tropic Of Cancer, Soft Kill, HTRK, Austra και Soft Metals αναπαύτηκαν πίσω από το reverb κι ανακάλεσαν την early ‘80s synth pop.
Έτσι όπως εκφράστηκε από μπάντες σαν τους Wooden Shjips, Moon Duo, Psychic Ills, Fleet Foxes, Ringo Deathstarr. Καθόλου βλάχοι, είτε νεοψυχεδελίζοντες είτε ανθυπο-BeachBoys-ικοι έσωσαν την παρτίδα του κιθαριστικού ήχου σε μια χρονιά που το indie πνίγηκε σε μια ‘90s κουταλιά νερό.
- Τα εκατοντάδες mixtapes των hip hop/R'n'B παραγωγών.
Εντάξει ούτε αυτό είναι κάτι καινούριο, εδώ και δεκαετίες γίνεται. Όμως πια, ξανά ελλείψει χρημάτων κι ελέω δισκογραφικής κρίσης, ο ασφαλέστερος δρόμος για την απόκτηση συμβολαίου για κάθε παραγωγό είναι να σαμπλάρει αυτά που θέλει στην κρεβατοκάμαρά του, να τα ανεβάζει ως mixtape σε ένα tumblr, να κερδίζει το διαδικτυάκό buzz και στην συνέχεια να έρχονται οι κουστουμάτοι executives να καθαρίσουν τα δικαιώματα με σάλια που τρέχουν από τις καλές κριτικές του P4K. Κάπως έτσι το έκαναν ο Weeknd, o Clams Casino και οι τρομεροί Death Grips.
- H hip επέλαση του black metal.
Όχι και πολύ άσχετο με το γοτθικό comeback που λέγαμε πριν, αλλά πόσοι φανταζόμαστε την πρωτοχρονιά του 2010 ότι οι hipsters θα άκουγαν Liturgy την αυγή του 2012; Το λες και μεταμοντέρνο κενό. Όταν όλα σου φάινονται ότι έχουν ειπωθεί, αναζητάς την αλήθεια σε γκρουπ που ακούνε στο όνομα Necros Christos ή Acherontas…
Όπως εκφράστηκε από το hype που απόλαυσε ο James Blake (που κατ’ ευφημισμό θεωρείται ότι προέρχεται από εκεί), από τον πάντα αλλού Zomby και τους Kryptic Minds που κράτησαν ζεστή τη γωνιά του Burial.
- H θεωρία του house
Στο κομμάτι της dance δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το house υπερίσχυσε με crossover act τους καταπληκτικούς Art Department και μια νέα συμμορία – αυτή των Visionquest – να βγάζει από το καπέλο της τα πιο επίκαιρα tracks/remixes/sets της χρονιάς.
- Η ελληνική εξωστρέφεια
Για την ελληνική σκηνή, η χρονιά παρά την απουσία ρευστού ήταν και πάλι υψηλού επιπέδου. Οι Baby Guru άξιζαν το hype, η May Roosevelt έβγαλε τον πιο ενδιαφέροντα δίσκο της χρονιάς, οι Monovine ίδρωσαν στη σκηνή μέχρι τελευταίας ρανίδας την κληρονομιά των Nirvana, ο Boy έβγαλε 3 (ναι τρία!) εξαιρετικά άλμπουμ, οι gravity_says_i πήραν το καλλιτεχνικό όσκαρ, η Inner Ear παίζει σχεδόν πια μόνη της μπάλα έχοντας υποδεχτεί στο ρόστερ της Φοίβο Δεληβοριά, Θανάση Παπακωνσταντίνου και προσεχώς Κωνσταντίνο Βήτα. Αλλά, η είδηση ήταν οι περιοδείες σε Αμερική κι Ευρώπη των Keep Shelly In Athens, Acid Baby Jesus και Bazooka. Παλιά το λέγαμε «διεθνή καριέρα»…
15°
