Money Jungle - Duke Ellington (piano), Max Roach (drums), Charles Mingus (bass) / Blue Note, 1963, Jazz (****)
Το μεγαλείο της απλότητας. Πιάνο, μπάσο, drums, δηλαδή το απλούστερο και από κάποιες απόψεις πληρέστερο jazz trio, με τρεις θρύλους στην καλύτερη εποχή τους. Με εξαίρεση το «Caravan» και το «Solitude», που είναι κλασικά jazz standards, τα υπόλοιπα κομμάτια γράφτηκαν γι’ αυτόν το δίσκο και καθένα αναδεικνύει ευρηματικά παιξίματα, χωρίς κανένα ίχνος αυτοπροβολής ή εντυπωσιασμού από πλευράς των τριών ιερών τεράτων. Απόλυτη χαλαρότητα και μετρημένο παίξιμο δηλαδή, σκέτη πώρωση, για να μην πούμε τίποτα άλλο και το κόψει η λογοκρισία. Θα έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία υποχρεωτικά.
16 Pεμπέτικα με κιθάρα - Δημήτρης Μυστακίδης (κιθάρα, τραγούδι)/ Music Corner, 2003, Ρεμπέτικο (***)
Ο περισσότερος κόσμος συνδέει το ρεμπέτικο με το μπουζούκι. Υπάρχει όμως και μια (αρκετά σπάνια) τεχνική παιξίματος στην οποία το κύριο όργανο που παίζει τη μελωδία είναι η ακουστική κιθάρα. Χωρίς καμία υπερβολή στο παίξιμο, ο Δημήτρης Μυστακίδης προσαρμόζει 16 ρεμπέτικα τραγούδια σε αυτή την τεχνική, χρησιμοποιώντας μόνο δύο κανάλια κιθάρας και φωνητικών. Μια ανθολογία που ακούγεται πολύ πρωτότυπη και ουσιαστική, εν μέσω καταιγισμού συλλογών και επανεκδόσεων με ρεμπέτικα χωρίς κανένα λόγο ύπαρξης εκτός της αρπακτής.
Gui Boratto - Take my breath away /Kompakt, 2009, tech house, minimal (***)
Όταν βλέπεις Kompakt και σ’ αρέσει έστω και λίγο η ηλεκτρονική μουσική, ψωνίζεις χωρίς φόβο. Minimal techno, που δεν είναι όμως και τόσο minimal, δηλαδή έχει και τη μελωδία της πού και πού και με προσοχή, γιατί οι πιστοί του είδους δεν συγχωρούν τέτοιους συναισθηματισμούς. Αλλά εμάς εδώ κάτω, στο Ελλάντα, μάλλον μας ταιριάζει πιο πολύ, καθότι δεν έχουμε μεγαλώσει, βρε παιδί μου, στα clubs της Γερμανίας, το Bios και το Six Dogs έχουμε να φέρνουν μερικούς dj, τώρα μαθαίνουμε, οπότε καλή είναι και λίγη μελωδία να σου ευφράνει την ψυχούλα. Τουλάχιστον εμένα μου άρεσε αυτή η ισορροπία του ψυχρού soundscape της minimal techno με μερικά σημεία πιο ανεβαστικο-μελωδικο-συναισθηματικά, που φέρνουν πιο πολύ σε house. Δοκιμάστε και κρίνετε.
Rome - Danger Mouse and Daniuelle Luppo (Featuring Norah Jones & Jack White) /Parlophone, Lex, EMI, 2011 (****)
Danger Mouse = παραγωγός του «Grey Album», συνιδρυτής και παραγωγός των Gnarls Barkley, παραγωγός των Gorillaz και U2, πήρε και το Grammy για producer of the year φέτος. Danielle Luppi = Ιταλός συνθέτης κινηματογραφικής μουσικής (ως επί το πλείστον). Και μόνο ο συνδυασμός σού εξάπτει την περιέργεια. Ένα album εμπνευσμένο από μουσική για spaghetti western, βλ. Ennio Morricone «Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος» και τα συναφή. Φοβερή παραγωγή (προφανώς) με χρώμα παλιάς ηχογράφησης, σκοτεινό και ατμοσφαιρικό, νοσταλγικά απολαυστικό. Και τραγουδάει και η Norah Jones, τι άλλο θες δηλαδή να σου πούμε για να το ακούσεις.
Φρέσκο πράμα, και εγχώριας παραγωγής. To προσωπικό (αγγλόφωνο) project του Δημήτρη Αρώνη (μέλος των Modrec). 10 κομμάτια τόσο ιδιαίτερα, που φοβάμαι να τα εντάξω σε κάποια κατηγορία. Σα να παίρνεις τη συγκίνηση των Radiohead, τη γλυκιά μελαγχολία των Belle and Sebastian και τη νοσταλγικότητα του Leonard Cohen και να τα βάζεις όλα σε μια indie παραγωγή ευρωπαϊκών προδιαγραφών. Δίσκος που, αν είχε βγει στην Αγγλία, θα είχε ήδη βουίξει το Pitchfork. Ειλικρινά, δεν νομίζω να έχω ακούσει κάτι άλλο τόσο αξιόλογο τα τελευταία χρόνια από Έλληνα μουσικό.
Ένα πραγματικό διαμάντι της underground east coast σκηνής, από τα μέσα των 90s, της χρυσής δεκαετίας του hip hop. Για όσους θέλουν να το ψάξουν και λίγο παραπάνω, η Duck Down Records τη συγκεκριμένη περίοδο έβγαζε εξαιρετικά album από mcs που δεν έγιναν ποτέ τεράστια ονόματα, όπως οι Heltah Skeltah, οι Black Moon και οι Boot Camp Click, αλλά έχουν αφήσει κομμάτια που πλέον θεωρούνται κλασικά.
M83 - Hurry Up, We’re Dreaming (2011) (***)
To «Hurry Up, We’re Dreaming» είναι το αποτέλεσμα τριών χρόνων δουλειάς του Anthony Gonzalez, και η προσήλωσή του φαίνεται σε κάθε δευτερόλεπτο του δίσκου. Πρόκειται για ένα εξαιρετικό και ολοκληρωμένο album.
* Οι Imam Baildi κυκλοφόρησαν φέτος το δεύτερο άλμπουμ τους «The Imam Baildi Cookbook» και από τις 24 Νοεμβρίου θα εμφανίζονται κάθε Πέμπτη στο Club του Σταυρού του Νότου μαζί με τους Word of Mouth.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
8°
