Baby guru: Συνέντευξη με το συγκρότημα για τη μουσική τους, την εμφάνισή τους στο Six D.O.G.S. και τον επερχόμενο δίσκο τους από την cast-a-blast
Μπορεί ένα καινούργιο γκρουπ να νικήσει τη ζέστη και την αποπνικτική ατμόσφαιρα; Αν μπορεί, ίσως και να σημαίνει κάτι. Βράδυ με καύσωνα στην Αθήνα, έπαιζαν ήδη όταν έφτασα κι όσο έπαιζαν τόσο ο κόσμος έμπαινε. Αυτό που ακούγονταν δεν μπορούσες να το προσπεράσεις εύκολα. Οι δονήσεις των baby guru έφταναν μέχρι έξω, όλοι συντονίζονταν και το Six D.O.G.S. γέμιζε ασφυκτικά. Οι baby guru ανακάτευαν funk, rock, αφρικάνικους ρυθμούς, electropop, krautrock, ούτε θυμάμαι... Θυμάμαι όμως ότι μ’ άρεσε, ότι έχουν γκάζια, ότι βασίζονται στο ένστικτό τους, ότι έχουν να πουν κάτι. Όπου να ’ναι κυκλοφορεί ο δίσκος τους από την cast-a-blast κι εδώ μας αποκαλύπτονται(;)...
Τι «κρύβεται» πίσω από το όνομα baby guru; Ποια είναι η «σημειολογία» του ονόματος;
Τις περισσότερες φορές στη ζωής μας συμπεριφερόμαστε σαν μωρά και κάποιες ελάχιστες σαν gurus. Αυτός ο διχασμός πιστεύουμε ότι δικαιολογεί επαρκώς το όνομα του σχήματος.
Με εμφανείς τις πολλές και διαφορετικές επιρροές στον ήχο του γκρουπ, ποια είναι η κοινή συνισταμένη σας; Τι είναι αυτό που συνδέει (μουσικά) τα μέλη του συγκροτήματος;
Όταν ξεκινήσαμε πριν 8 μήνες, αποφασίσαμε να κάνουμε κάτι βασιζόμενοι στο ένστικτό μας, δίχως πολλές προετοιμασίες και ξεψείρισμα. Γι’ αυτό και δεν υπάρχει σαφής διαχωρισμός μεταξύ πρόβας, ηχογράφησης και σύνθεσης, προκειμένου να καταλήγουμε σε κάτι πιο αυθόρμητο.
Πιστεύετε ότι υπάρχει (νέα) ελληνική σκηνή με ενδιαφέρον σ’ αυτόν το χώρο που έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε “alternative”;
Σίγουρα υπάρχουν πολλά ενδιαφέροντα σχήματα στην πιάτσα. Όταν συνταξιοδοτηθούν οι μπλουζ ροκ καραφλοχαίτουλες και οι μπουζουκοροκάδες τα πράγματα θα είναι ακόμα πιο ευοίωνα.
Με δεδομένη την ελληνική πραγματικότητα, που δεν δίνει και πολλές δυνατότητες επιβίωσης σε συγκροτήματα σαν κι εσάς, ο προσανατολισμός σας είναι να την ψάξετε στο εξωτερικό ή θα «πέσετε ηρωϊκά» παλεύοντας εδώ;
Είναι πολύ νωρίς ακόμα για σχέδια, CAN-ουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε και ό,τι θέλει ας προκύψει.
Η σημερινή μουσική πραγματικότητα (διεθνώς) σας φαίνεται καλή ή όχι;
Πάντα θα βγαίνουν αξιόλογες δουλειές, απλά η εύκολη, πλέον, πρόσβαση στη μουσική ίσως να σε κάνει να προσπερνάς άλμπουμ που αξίζουν. Από την άλλη, το γεγονός ότι η δισκογραφία έχει περάσει από τα χέρια των εταιρειών στα χέρια των ακροατών είναι κάτι που το εκλαμβάνουμε ως θετικό.
Τι ακούσατε τελευταία που σας έκανε εντύπωση;
Το “Desertshore” της Nico, “The Black Saint & The Sinner Lady” του Charles Mingus και το demo των Bad Timing.
Γράψτε μου ένα δίσκο, μια ταινία κι ένα βιβλίο που δίνουν το στίγμα των baby guru.
Art Blakey “Orgy in Rhythm”, “The Men who Stare at Goats” του Grant Heslov και η αυτοβιογραφία του Charles Mingus “Beneath the Underdog”.
18°
