Χαίρομαι πολύ που κατάφερα να βρω μία στιγμή στη διάρκεια της περιοδείας μας για να γράψω για σας! Συγχαρητήρια λοιπόν για τα 7 χρόνια της ATHENS VOICE και χαιρετίσματα σε όλους τους αναγνώστες και τους φίλους μας στην Ελλάδα από εμένα και τον Paul! Ας δούμε τώρα τι έχει να πει η φωνή των OMD μέσα από τη Φωνή της Αθήνας :)
“The Past (Of all the things we ’ve made)”
Ίσως οι OMD να μην έχουμε την αναγνώριση που θα μας άξιζε, αν σκεφτεί κανείς αυτά που κάναμε στα 80s. Εμείς ποτέ δεν προσπαθούσαμε να γίνουμε pop stars ούτε μας ενδιέφερε ιδιαίτερα να δείχνουμε sexy ή πολύχρωμοι, γι’ αυτό και όταν όλοι σκέφτονται τα 80s, πολύ συχνά εμάς μας ξεχνάνε. Εμείς κάναμε μόνο μουσική.
Το επικίνδυνο όμως είναι όταν το κοινό μας θυμάται, το “Architecture & Morality” να θεωρείται «ένα εικονογραφικό έργο ιδιοφυΐας», το “Dazzle Ships” να είναι το «ιδιαίτερό μας αριστούργημα»… κι εμείς να κάνουμε τη μαλακία, να κυκλοφορούμε νέο άλμπουμ και να βάζουμε πάλι το κεφάλι μας στην καρμανιόλα. Έτσι λοιπόν, τώρα, ή έχουμε κάνει ένα καταστροφικό λάθος ή έχουμε φτιάξει ένα καλό άλμπουμ.
Το ότι είμαστε οι πρωτοπόροι του synth rock και ότι παίξαμε σημαντικό και επιδραστικό ρόλο το λένε οι άλλοι για εμάς. Τα πρώτα χρόνια νιώθαμε σαν ήμαστε σε καμιά διαμάχη εναντίον των συντηρητικών μουσικών δημοσιογράφων, για τους οποίους η μουσική electro δεν ήταν ούτε αρκετά rock and roll, ούτε «αρρενωπή», ούτε «ιδρωμένη», ούτε γνήσια, ούτε κιθαριστική… και ξαφνικά όλα γύρισαν ανάποδα και τώρα, στα 51 μου, φαίνεται να έχω περισσότερο γαμω-σεβασμό και αξιοπιστία απ’ ό,τι είχα στα 21 μου. Δεν παραπονιέμαι γι’ αυτό. Απλώς όμως λέω ότι ήταν μεγάλη και επίπονη η μάχη μέχρι εδώ!
Εμείς ξεκινήσαμε σε μία ανεξάρτητη εταιρεία, τη Factory records, όπου κυκλοφορήσαμε το “Electricity” και κάναμε περιοδείες με τους Joy Division και άλλα συγκροτήματα της Factory και, κατά κάποιον τρόπο, αυτό το αίσθημα ανεξαρτησίας που είχαμε ήταν ακριβώς το πνεύμα που κυριαρχούσε στη Factory εκείνα τα πρώτα χρόνια.
“The Present (The history of modern)”
Η Ιστορία του Μοντέρνου. Ο τίτλος του νέου άλμπουμ “History of Modern” φαίνεται να είναι απόλυτα σωστός. Τι άλλο κάνει μία παρέα από μοντερνιστές/φουτουριστές από τα τέλη της δεκαετίας του ’70 βγάζοντας έναν καινούργιο δίσκο; Είναι ο πιο κατάλληλος τίτλος, ένα ρετρο-φουτουριστικό άλμπουμ, η προσωπική μας ιστορία. Γράψαμε μάλιστα όχι ένα αλλά δύο τραγούδια με αυτό τον τίτλο!!
Σε αυτό το άλμπουμ λέμε, επιτέλους, και ένα ευχαριστώ στους Kraftwerk: “I loved you when I found you/ I loved you like a son”. Είχαν τεράστια επιρροή επάνω μας. Άλλωστε το “Electricity” ήταν αφιερωμένο σε αυτούς, με το δικό του τρόπο.
Αυτό που ανέκαθεν χαρακτήριζε τους OMD ήταν η σχέση ανάμεσα στην τεχνολογία και τον άνθρωπο, η ένταση ανάμεσα σε αυτά τα δύο στοιχεία… Έτσι και με τους Kraftwerk, όλοι έλεγαν ότι ήταν ψυχροί αλλά δεν ήταν. Είχαν μία υπέροχη, βαθιά μελαγχολία σε άλμπουμ όπως τα “Radio Activity” and “Trans Europe Express”.
Ο εαυτός μου, ο 21χρονος Andy τού τότε, θα φρίκαρε αν ήξερε ότι ο 51χρονος Andy McCluskey τού σήμερα κάνει ακόμα δίσκους. Ο νεαρός Andy θα πίστευε ότι ο ώριμος Andy είναι ένα σκουπίδι, ένα anathema, ξέρετε τι εννοώ, σαν ένας καμικάζι πιλότος που παίρνει παράσημο ανδρείας για τα χρόνια της προσφοράς του! Είναι λάθος! Θα ήθελα, ο ώριμος Andy, να πάω πίσω στο χρόνο και να πω στον μικρό: «Άκου, μικρέ, αυτό που ζεις είναι η πρώτη σου φορά. Δεν πρόκειται να το ξαναζήσεις τόσο συναρπαστικά. Απόλαυσε το κάθε λεπτό. Γιατί όταν θα μεγαλώσεις, θα εύχεσαι να το είχες απολαύσει περισσότερο». Και ο μικρός Andy δεν θα άκουγα.
Και ποιος θα άκουγε εδώ που τα λέμε; Εκείνο το αλγεινό, αυτάρεσκα σχολαστικό κωλόπαιδο με το πομπώδες ύφος που ήμουν –και ακόμα είμαι– δεν θα ήθελε να έχει καμία σχέση με μένα, όπως είμαι τώρα. Ένα από τα αγαπημένα μας αστεία είναι ότι αν συνεργάζονταν ο μικρός Paul και ο μεγάλος Paul δεν θα είχαν καταφέρει να τελειώσουν ούτε μία δουλειά, ενώ αν συνεργάζονταν οι δύο Andys θα κατέληγαν να στραγγαλίσουν ο ένας τον άλλο μετά από μία εβδομάδα!
Είναι αστείο πάντως, αν το δει κανείς από την πλευρά της μόδας κυριολεκτικά, το look των αντρών τα τελευταία χρόνια, έτσι όπως το διαμορφώνουν οι μεγάλοι οίκοι μόδας –λεπτές γραβάτες, επωμίδες κ.λπ.–, είναι πολύ OMD της περιόδου 1983. Κόντεψα να πέσω από την καρέκλα μου όταν είδα τους Franz Ferdinand πριν μερικά χρόνια. Έλεγα «τι είναι αυτό που βλέπω; Οι δικές μας φωτογραφίες από το άλμπουμ “Dazzle Ships”; Τι διάλο!».
“Forever After (Pretending to see the future / Experiments in vertical take off)”
Όσο για την περιοδεία, ξέρουμε ότι υπάρχουν πάρα πολλοί εκεί έξω που περιμένουν από εμάς να παίξουμε τις μεγάλες μας επιτυχίες “Enola Gay”, “Electricity” κ.λπ. Και φυσικά θα τα παίξουμε. Η αλήθεια για τα live είναι ότι βαδίζουμε πάνω σε ένα τεντωμένο σκοινί: από τη μία πλευρά είναι εκείνο το 10-20% του κοινού που ξέρουν τους δίσκους μας και θα ήθελαν να ακούσουν το νέο άλμπουμ, περίεργα άλλα κομμάτια, b-sides κ.λπ. Από την άλλη, υπάρχει εκείνο του 80% του κόσμου που ξέρουν μόνο το “Best Of” μας, αλλά έχουμε υποχρέωση απέναντι και σε αυτούς. Τους κοστίζουμε £ 30 για να μας δουν. Γι’ αυτό κι εμείς προσπαθούμε να διατηρήσουμε αυτή την ισορροπία. Στην περιοδεία μας θα παίζουμε περίπου πέντε ή έξι νέα τραγούδια. Θα υπάρχει τουλάχιστον ένα «παράξενο» παλιό από το πρώτο άλμπουμ, που δεν το έχουμε παίξει για 28 χρόνια, το “Bunker Soldiers”, και τέλος θα υπάρχουν 15 hit singles. Γιατί τα έχουμε και μπορούμε να τα παίζουμε!
Ξέρουμε ότι οι φαν προτιμούν τη διανοουμενίστικη πλευρά των OMD, ακόμα και αν τα κομμάτια είναι δυνατά, και πάλι δεν τους είναι αρκετό. Θέλουν το στιλ και τη σκέψη που υπάρχουν από πίσω. Όταν κάναμε το “Dazzle Ships”, ο μοντέρνος τεχνολογικός ήχος τότε ήταν τα ραδιοκύματα και υπήρχε ακόμα η ένταση του ψυχρού πολέμου. Τώρα είναι η εποχή του internet. Σαν εξερευνητής του ήχου που είμαι, αναρωτιέμαι: ποιος είναι ο ήχος του internet;
Θέλουμε οπωσδήποτε να ξανάρθουμε στην Ελλάδα και να παίξουμε live και να πάμε με τον Alex και τον George σε αυτή την καταπληκτική ταβέρνα με το καλύτερο φαγητό που έχουμε φάει (Manolis)! Θέλω να ευχηθώ στην εφημερίδα σας πολλά ακόμα δημιουργικά χρόνια και ελπίζω η Φωνή της Αθήνας να ακούγεται πάντα δυνατά!
Love, Andy McCluskey από τους Orchestral Manoeuvres In The Dark
Oι OMD μόλις κυκλοφόρησαν το νέο τους άλμπουμ “History of Modern” και βρίσκονται σε περιοδεία, με το κλασικό σχήμα της πρώτης εποχής τους: Andy McCluskey, Paul Humphreys, Martin Cooper και Malcolm Holmes
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
17°
