Cavo Paradiso: Τα 30 χρόνια του ιστορικού club της Μυκόνου στο ντοκιμαντέρ του Αντώνη Θεοχάρη Κιούκα

Πολλές διαφορετικές γενιές, πολλές διαφορετικές στιγμές. Αν έχεις βρεθεί έστω και μία νύχτα, αν σε έχει βρει έστω και ένα ξημέρωμα στο Cavo Paradiso, ξέρεις, και δεν χρειάζονται πολλές λέξεις. Ο «ναός» ελευθεριότητας, ο βράχος που έγινε το κορυφαίο booth για τους μεγαλύτερους DJs της ηλεκτρονικής μουσικής σε όλες τις εκφάνσεις της, το Cavo Paradiso, γιορτάζει τα τριάντα και πλέον χρόνια ύπαρξής του και η ιδέα να αποτυπωθεί η ιστορία του σε ένα ντοκιμαντέρ έγινε πραγματικότητα.

Την Παρασκευή 22 Αυγούστου, στον θερινό κινηματογράφο «Cine Manto», στη Μύκονο, θα πραγματοποιηθεί η παγκόσμια πρεμιέρα του ντοκιμαντέρ «Cavo Paradiso – 30 Years Of History» που σκηνοθέτησε ο βραβευμένος κινηματογραφιστής Αντώνης Θεοχάρης Κιούκας, ένας Μυκονιάτης που οι εικόνες του ταξιδεύουν εδώ και δεκαετίες σε όλο τον κόσμο.

Οι ιδιοκτήτες, οι διοργανωτές, οι συνεργάτες και οι διεθνείς super star DJs αφηγήθηκαν την ιστορία του και τις ιστορίες τους στις κάμερες. Το ντοκιμαντέρ, που χρειάστηκε δύο χρόνια για να ολοκληρωθεί, εμβαθύνει στην ιστορία του club, από το ταπεινό του ξεκίνημα μέχρι τη σημερινή παγκόσμια αποδοχή του ως super club.

Βαθιά αναπνοή, για τα ονόματα που εμφανίζονται στο ντοκιμαντέρ: David Morales, Steve Angello, Benny Benassi, Alesso, Adam Beyer, Nina Kraviz, Deborah De Luca, Dj Snake Snake, Timmy Trumpet, Claptone, Camelphat, Mathame, Afrojack, Nicky Romero, Richie Hawtin, Steve Aoki, Gioli & Assia, Meduza, Sebastian Ingrosso, Ilario Alicante, Dubfire, Joseph Capriati, Armin Van Buuren, John Digweed, Eric Morillo, George Siras, Dj Freespirit, Agent Greg, Heavy G, Fused, Konstantin John (Dino Mfu), Antonis Dimitriadis (Ad-1), Cj Jeff, Mikee, Mark Code, Mapet, Junior Pappa.

O σκηνοθέτης Αντώνης Θεοχάρης Κιούκας και οι δημιουργοί του Cavo Paradiso, Νίκος Δακτυλίδης και Μαργαρίτη Αντωνίνη, ανέτρεξαν στο πλούσιο υλικό τους και μοιράζονται λίγο πριν την προβολή του ντοκιμαντέρ «Cavo Paradiso – 30 Years Of History» αναμνήσεις και γεγονότα από τη ζωή του χώρου που έγινε παγκόσμιο σύμβολο του clubbing.

Αντώνης Θεοχάρης Κιούκας: Αφέθηκα στο Cavo Paradiso

Προσπαθώ να θυμηθώ την τελευταία ανατολή που βρέθηκα στο Cavo Paradiso και ρωτώ τον Αντώνη Θεοχάρη Κιούκα αν τράβηξε πολλά γυρίσματα στις μεγάλες πρωινές ώρες. Γελάει ακατάπαυστα και ρωτάει: «έχεις έρθει σίγουρα στο Cavo;». «Cavo χωρίς ανατολή δεν νοείται, δεν υπάρχει. Πάντα μας έβρισκε η ανατολή όταν γυρίζαμε. Και πάντα θα μας βρίσκει η ανατολή όταν θα ‘μαστε στο Cavo» εξηγεί και ξεκινάμε τη συζήτησή μας.

Τι ήταν αυτό που σας έκανε να πείτε «πρέπει να πούμε την ιστορία του Cavo Paradiso»;

Δεν ήταν δική μου ιδέα. Το 2023, όταν το Cavo Paradiso θα γιόρταζε τα 30 χρόνια του, με πήρε τηλέφωνο ο δημιουργός και ιδιοκτήτης του club Νίκος Δακτυλίδης, με τον οποίο γνωριζόμαστε πάρα πολλά χρόνια -μιας και είμαστε και οι δύο Μυκονιάτες και συνομήλικοι- και μου είπε: «Το Cavo φέτος γιορτάζει, κλείνει 30 χρόνια ζωής, θέλω να κάνω ένα δώρο σ’ αυτόν τον κόσμο που έχει περάσει από δω και ακόμα περνάει, νιώθω ότι το Cavo ανήκει σ’ αυτούς. Θέλω να τους κάνω δώρο ένα κουτί με αναμνήσεις αυτών των 30 ετών. Θέλεις να κάνεις μια ταινία για την ιστορία μας;» «Νίκο», του λέω, «δεν μπορώ, δεν την έχω ζήσει αυτή την περιπέτεια από κοντά». «Μπορείς», μου λέει, «εσύ μπορείς. Εμείς ξέρουμε την ιστορία, εσύ θα της δώσεις σχήμα και πνοή. Και θα είμαστε εδώ για ό,τι χρειαστείς». Έτσι μπήκα σ’ αυτή την ιστορία, όχι από την πόρτα, αλλά λαθραία, από το παράθυρο.

Πώς επιλέξατε την οπτική γωνία με την οποία παρουσιάζεται το ιστορικό club στο ντοκιμαντέρ;

Δεν επέλεξα τίποτα ειλικρινά, κι αυτό μην το θεωρήσετε στιλ και εξυπνακισμό. Αφέθηκα στο Cavo Paradiso, στις μουσικές του, στον βράχο που πάνω του είναι κρεμασμένο, στο πέλαγος που ξανοίγεται μπροστά του, στις ανατολές, στη θρυλική πισίνα του, που τώρα δεν υπάρχει πια, στη Μύκονο που το γέννησε, στους ανθρώπους που χάιδεψαν τα πλατό του. Και είδα σιγά σιγά ότι η ιστορία του Cavo κατά κάποιον τόπο έτρεχε παράλληλα με τη ζωή του γενέθλιου τόπου μου, της Μυκόνου, όλα αυτά τα 30 χρόνια.

Κατά τη διάρκεια των δύο χρόνων παραγωγής, ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση στην καταγραφή τόσο της ιστορίας όσο και της ατμόσφαιρας του club;

Η μεγαλύτερη πρόκληση για μένα είναι πάντα ο άνθρωπος. «Όποια κι αν είναι η ερώτηση, αυτή παραμένει πάντα η απάντηση», όπως έχει διατυπωθεί. Έτσι κι εδώ, αυτό που με ενδιέφερε ήταν να ξύσω το παλίμψηστο του Cavo Paradiso και να φέρω στο φως όλους τους ανθρώπους που φτιάξανε –εν αγνοία τους– την ιστορία του: εκείνους που το ονειρεύτηκαν και το δημιούργησαν, τους εκατοντάδες διάσημους DJs που έπαιξαν στο booths, τους promoters που συνθέτανε το πρόγραμμα, το προσωπικό, αλλά κυρίως ήθελα κυρίως να «αφουγκραστώ» τους θαμώνες του, τους ανθρώπους που έρχονται εδώ να διασκεδάσουν. Γιατί γι’ αυτούς έγινε το Cavo Paradiso, αυτοί «χτίσανε» ένα από τα πιο εμβληματικά clubs του κόσμου.

Ποια ήταν η πιο δύσκολη ή απρόβλεπτη στιγμή κατά την παραγωγή;

Δύσκολα είναι όλα όταν μέσα σε τέτοια μουσική ένταση και μέθεξη προσπαθείς να συλλάβεις με τις κάμερες το ασύλληπτο το οποίο διαφεύγει συνεχώς. Τα απρόβλεπτα είναι στην ημερήσια διάταξη ή μάλλον στη νυχτερινή. Όταν στη Μύκονο γίνονται διακοπές ρεύματος κι εσύ δεν έχεις πλάνα αλλά όλα τότε γίνονται τόσο μα τόσο μαγικά.

Υπήρξαν ιστορίες ή συναισθηματικές στιγμές από συνεντεύξεις με DJs, ιδιοκτήτες ή συνεργάτες που σας γοήτευσαν προσωπικά;

Ου! Πολλές. Ο Στάθης Λαζαρίδης να περιγράφει το μεγαλύτερο session που έγινε ποτέ στην Ελλάδα, και ίσως στον κόσμο. Ο John Digweed το 2001 έπαιζε στο Cavo επί 12 ώρες συνεχόμενα. Η περιγραφή είναι τόσο γλαφυρή λες και είσαι εκεί και βουτάς στο τέλος κι εσύ στην πισίνα μαζί τους. Ο David Morales στη Δήλο να μπλέκει την Αρχαία Δήλο, τον Διόνυσο, τη σημερινή Μύκονο και την οικονομία. Ο Steve Aoki να κάνει βουτιές από έναν βράχο κοντά στο Cavo, στα καταγάλανα νερά της Μυκόνου, κι εμείς να βουτάμε μαζί του με τις go pro κάμερες για υποβρύχια γυρίσματα.

«30 χρόνια σε 55 λεπτά» – Πώς καταφέρατε να χωρέσετε τρεις δεκαετίες μουσικής, εικόνων και αναμνήσεων σε μια ώρα;

Δεν το καταφέραμε. Πολύ απλά δεν το καταφέραμε. Γιατί δεν ήταν αυτό το ζητούμενο, αυτό είναι δουλειά εσάς των δημοσιογράφων ή των ιστορικών του μέλλοντος. Εμείς θελήσαμε να κάνουμε μία ταινία, ένα έργο τέχνης δηλαδή, το οποίο, στηριζόμενο σε πραγματικά γεγονότα, τα υπερβαίνει και προσπαθεί να «ανασάνει» το γιατί και το πώς αυτής της μοναδικής ιστορίας, αυτής της μοναδικής μακρόχρονης περιπέτειας και να τη μεταδώσει στην ψυχή και στο πνεύμα των θεατών της, και αυτών που έχουν ζήσει το Cavo αλλά και εκείνων που δεν έχουν ακούσει πιθανόν ποτέ για την ύπαρξή του. Αλλά θα εισπράξουν το «γιατί» του και το «πώς» του. Ένα μεγάλο ευχαριστώ γι’ αυτό στον επί τριάντα χρόνια συνεργάτη του Cavo και σεναριογράφο της ταινίας, promoter, Στάθη Λαζαρίδη και επίσης στον άνθρωπο που δύο χρόνια δουλέψαμε αχώριστα, τον δημιουργό και φρουρό της εικόνας, του image του Cavo, Γιώργο Ρεμβαλτάδο. Χωρίς αυτούς θα χανόμουν μέσα σε δρόμους που καίνε.

Τι αφήσατε απέξω με βαριά καρδιά;

Πολλά. Κυρίως όμως αυτά τα υπέροχα φθαρμένα φιλμάκια super 8, των πρώτων χρόνων του Cavo (προτού εμφανιστεί το video), ανθρώπων ευτυχισμένων, να χορεύουν ξημερώματα, κρεμασμένοι σ’ έναν ξερό βράχο του Αιγαίου, γεμάτοι με λαχτάρα για ζωή, αμέριμνοι, αγνοώντας με αθωότητα τα χρόνια που θα ‘ρθουν.

Με ποιον τρόπο επιλέξατε να συνδυάσετε το αρχειακό υλικό με τα σύγχρονα πλάνα ώστε να μεταφέρετε στο κοινό την αίσθηση της εξέλιξης του Cavo Paradiso;

Δεν επέλεξα καμία μέθοδο και κανέναν δρόμο. Δεν ήταν καθόλου δύσκολο. Θυμάστε αυτό που λέει ένας στίχος του Μανώλη Ρασούλη «όλα τριγύρω αλλάζουνε / κι όλα τα ίδια μένουν»; Ε λοιπόν αφέθηκα σ’ αυτό που είναι το ίδιο το Cavo. Τα αίσθημα του Cavo –όσο και να έχει αλλάξει αυτά τα 30 και πλέον χρόνια– παραμένει το ίδιο. Είναι κάτι πολύ απλό, ξεκάθαρο και καθόλου «δήθεν». Οπότε όλες οι εικόνες αποπνέουν την ίδια αύρα και δένουν χαλαρά η μία με την άλλη, όσες δεκαετίες κι αν τις χωρίζουν. Η ταινία έχει μία, ενιαία αισθητική: την αισθητική του Cavo. Και γι’ αυτό όταν τη δείτε ούτε που θα καταλάβετε πότε περάσαν κιόλας τριάντα χρόνια.

Έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία για σας αυτή η ταινία;

Μάλλον ή μάλλον σίγουρα ναι. Ξανάζησα τον τόπο που γεννήθηκα όπως τον έχω ξεχάσει πια, τους φίλους που πού να ‘ναι άραγε τώρα, το να ζεις χωρίς αύριο, κι άλλα πολλά. Όπως γίνεται πάντα δηλαδή. Τελικά είμαστε όλοι άρρωστοι. Πάσχουμε από μια ανίατη ασθένεια: τη νοσταλγία.

Νίκος Δακτυλίδης – Μαργαρίτα Αντωνίνη: Οι δημιουργοί του Cavo Paradiso μιλούν για την ιστορία και το μέλλον του club

Οι δημιουργοί του Cavo Paradiso, που συνεχίζουν και σήμερα τη λειτουργία του, ο Νίκος Δακτυλίδης και η Μαργαρίτα Αντωνίνη, εξηγούν στην Athens Voice πώς προχώρησαν στην παραγωγή του ντοκιμαντέρ.

Πιστεύετε ότι η ταινία αυτή λειτουργεί μόνο ως καταγραφή της ιστορίας ή μπορεί να αποτελέσει και έμπνευση για την επόμενη γενιά της ελληνικής (και διεθνούς) club σκηνής;

Πέρα από την καταγραφή της ιστορίας μας, αυτό το ντοκιμαντέρ θέλει να δείξει πόση μεγάλη αξία έχουν τα clubs στη συμβολή και στην επιτυχία όλων των εμπλεκομένων, σε αυτό το οποίο λέγεται ηλεκτρονική μουσική σκηνή και πόσο τη στήριξαν για να μπορέσει να ξεφύγει από το στενό πλαίσιο του underground φαινομένου και να ακούγεται σήμερα από τεράστιο αριθμό ανθρώπων που γεμίζουν κατά πολλές χιλιάδες, γήπεδα, στάδια και άλλους φεστιβαλικούς χώρους και να είναι πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της σύγχρονης μουσικής.

Πώς φαντάζεστε το Cavo Paradiso τα επόμενα τριάντα χρόνια και τι ρόλο πιστεύετε ότι μπορεί να παίξει το ντοκιμαντέρ σε αυτό;

Κανένας δεν μπορεί να προβλέψει την επόμενη μέρα στη ζωή, πόσο μάλλον τα επόμενα τριάντα χρόνια! Θα συνεχίσουμε με ενεργητικότητα να προσπαθούμε όσο μπορούμε να γεννάμε σε αυτόν τον βράχο αξέχαστες στιγμές για τους επισκέπτες του νησιού μας.