Η θεά Φήμη δίνει δόξα και φήμη

-Ὣς φάτο, χαῖρε δὲ Φήμῃ Ὀδυσσῆος φίλος υἱός, Οδύσσεια, β`, 35.
-μετὰ δέ σφισιν ὄσσα (1) δεδήει / ὀτρύνουσ' ἰέναι Διὸς ἄγγελος, Ιλιάς, Β`, 93-94
-Φήμη δ᾽ οὔ τις πάμπαν ἀπόλλυται, ἥντινα πολλοὶ
λαοὶ φημίξουσι· θεός νύ τίς ἐστι καὶ αὐτή. Ησίοδος, Έργα και Ημέραι, 763-763.

Να φυλάγεσαι από τους θνητούς που έχουν κακή φήμη. Είναι βαριά η κακή φήμη και δεν σβήνει εύκολα. Και η Φήμη είναι και αυτή μια θεά.

-Ευριπίδης, «Ανδρομάχη» Ω δόξα, δόξα, μυρίοισι δη βροτών ουδέν γεγώσι βίοτον ώγκωσας μέγαν. Ω Φήμη, Φήμη μυριάδες θνητοί που δεν έχουν καταφέρει τίποτα, απέκτησαν στο βίο τους μέγα μέγεθος και όγκο από σένα ω φήμη.

-Λατινικό ρητό: Fama volat. Η φήμη πετάει.
-Ζαν Πωλ Σαρτρ: Έγινα φιλόσοφος και ζήτησα επίμονα τη φήμη για να μπορώ να γοητεύω τις γυναίκες.
-Αλμπέρ Καμύ: Στα τριάντα μου, από τη μια μέρα στην άλλη, απέκτησα φήμη. Τώρα ξέρω τι ήταν αυτό: Απλώς μικροπράγματα.

(1). ὄσσα και ὄττα, ἡ. Φήμη, διάδοση, Λατινικά fama. Η πηγή της λέξεως ήταν άγνωστη. Την θεωρούσαν θεϊκή. Ο Λόγος, η φωνή, η φήμη που ήρθε από το υπερπέραν. «ὄσσα ἐκ Διός».

Στην ελληνική μυθολογία, η Φήμη ήταν η προσωποποίηση της μετάδοσης του Λόγου, των παραδόσεων, των εξιστορήσεων, των διαδόσεων, της επικοινωνίας αλλά και των κακόβουλων ψιθύρων ( κουτσομπολιό). Θεά της αναγγελίας των πολιτικών, στρατιωτικών, αθλητικών, ποιητικών, θεατρικών νικών. Η Φήμη ήταν η Θεά της Δόξας που έκανε τους ανθρώπους αξέχαστους με άσβεστη μνήμη.

Βωμός της θεάς Φήμης υπήρχε στην Αρχαία Αγορά Αθηνών.

Ο Ζευς, ο υπέρτατος των θεών είχε και το προσωνύμιο Φήμιος. Και η κόρη του, η πρώτη στις θεές Αθηνά, λεγόταν και Φημία.