Ρενουάρ: Ιαπωνικός ιμπρεσιονισμός

Η Φούκι δεν είναι μια συνηθισμένη 11χρονη. Γράφει εκθέσεις μοναδικής φαντασίας με τίτλο «Εύχομαι να ήμουν ορφανή», ενώ δυσκολεύεται να κατανοήσει τον τρόπο σκέψης των μεγάλων. Όταν όμως ο πατέρας της παθαίνει καρκίνο, η μικρή Φούκι αρχίζει να βλέπει τη ζωή με άλλο μάτι.

Μια αφοπλιστική πρωταγωνίστρια, ένα δράμα χαμηλόφωνο και ψύχραιμο (όπως αρμόζει δηλαδή στη γιαπωνέζικη κουλτούρα), ένα ψήγμα ανθρωπιάς και φόβου, που αναπτύσσεται σε μια αποτελεσματική δραματουργική εξίσωση. Προπάντων όμως ένα σκληρό χρονικό ενηλικίωσης που πιάνει εύστοχα τις αγωνίες της προεφηβικής ηλικίας, με ένα διακριτικό σχόλιο να περιγράφει την ανικανότητα της «ενήλικης σοφίας» όταν προσπαθεί να εφαρμοστεί στο πλαίσιο σύνθετων οικογενειακών σχέσεων. Η καταπληκτική Γιούι Σουζούκι κατακτά με άνεση την κάμερα με ό,τι κι αν κάνει, ενώ στις πιο κρίσιμες –και επώδυνες– σκηνές του φιλμ, οι ερμηνεία της κάνει σκόνη ακόμη και τις ενστάσεις των πιο κυνικών.