Δήμος Γιγαντάκης: Ο γίγαντας που δεν χωράει σε ρόλο

Τον γνώρισα τον περασμένο Φεβρουάριο στα γυρίσματα της σειράς «Ριφιφί» (πρεμιέρα 15 Δεκεμβρίου αποκλειστικά στη COSMOTE TV). Συναντηθήκαμε σε ένα σκηνικό που μύριζε αδρεναλίνη και ακούγονταν γέλια. Η συμμορία πανηγύριζε στο συνεργείο-στρατηγείο της μετά την επιτυχημένη ληστεία στην Αθήνα, με τον σκηνοθέτη, Σωτήρη Τσαφούλια, να δίνει το οk. Μέσα σε όλη αυτή τη φασαρία του σκηνικού βρισκόταν και ο Δήμος Γιγαντάκης, έπαιζε τον ρόλο του Αργύρη – ένα κλεφτρόνι, γύρω στα 45, με νανισμό και εκπληκτική δεξιοτεχνία στο να τρυπώνει παντού. Όπως μου εκμυστηρεύεται ο Δήμος τώρα, στη διαδικτυακή μας επικοινωνία –αφού τα τελευταία χρόνια ζει στην Αμερική–, με τον Αργύρη μοιράζονται αρκετά κοινά στοιχεία, κυρίως όσον αφορά τον τρόπο που κι ο Αργύρης, ως χαρακτήρας, παλεύει για να επιβιώσει.

Αυτή η πρώτη εικόνα που έχω για τον Δήμο, ενός ανθρώπου γεμάτου ενέργεια και ζωντάνια, φαίνεται να είναι επηρεασμένη από τις αναφορές του στις παιδικές του αναμνήσεις, που, όπως μου λέει, έχουν σημαδέψει βαθιά τον χαρακτήρα του. Μία από τις πρώτες εικόνες που θυμάται είναι οι γιορτές και οι παραστάσεις στο σχολείο – ενθουσιασμός, γέλια και ανυπομονησία πριν ανέβει στη σκηνή. Ήταν πάντα μπροστά, με όρεξη να συμμετάσχει, να δημιουργήσει και να μεταδώσει την ενέργειά του στους γύρω του. Από τότε, η ανάγκη του να μοιράζεται τη χαρά του με τους άλλους έγινε αναπόσπαστο κομμάτι της προσωπικότητάς του, και αυτή η ενέργεια φαίνεται να συνοδεύει κάθε πτυχή της ζωής του μέχρι σήμερα.

Η ίδια ενέργεια και η θετική του διάθεση αντικατοπτρίζονται και στην καθημερινότητά του. Ο Δήμος Γιγαντάκης είναι ευγνώμων για τα απλά, ουσιαστικά πράγματα της ζωής. Εκτιμά την κάθε μέρα και έχειμια καθαρότητα στον τρόπο που κοιτάει τους άλλους. Προσπαθεί πάντα να βλέπει το θετικό, ακόμα και τις δύσκολες μέρες. Ένα αυθόρμητο αστείο ή μια θετική κουβέντα μπορεί να τον κάνει να γελά για ώρες.

Στην Αμερική, ξεκινά τη μέρα του με περπάτημα και γυμναστική, για να νιώθει ζωντανός, ενημερώνεται και επικοινωνεί με ανθρώπους που νοιάζονται πραγματικά για εκείνον, αφήνοντας το υπόλοιπο της ημέρας να κυλήσει φυσικά. Στην Αθήνα, του αρέσει να περπατάει στην Πλάκα, το Θησείο και το Μοναστηράκι ή να απολαμβάνει τη θάλασσα στη Βουλιαγμένη. Παρόλο που ζει στην Αμερική, η καρδιά του παραμένει στην Ελλάδα. Η μουσική που ακούει –ποπ, σόουλ και φάνκι – είναι ο ρυθμός της ζωής του, με τον Μπρούνο Μαρς να βρίσκεται πάντα στο repeat.

Το παρατσούκλι «Γίγαντας» του το είχαν δώσει οι φίλοι του, γιατί παρόλο που έχει νανισμό, εκείνοι ποτέ δεν τον έβλεπαν διαφορετικό. Το πραγματικό όνομα Γιγαντάκης, όμως, του το έδωσε ένας μαέστρος από τα Τρίκαλα, ο οποίος διέκρινε τη δύναμη, το χιούμορ και την τρυφερότητα μέσα του. Από τότε έγινε αναπόσπαστο κομμάτι της ταυτότητάς του, ολοκληρώνοντας το πορτρέτο ενός ανθρώπου που παραμένει πιστός στον εαυτό του.

Η διαδρομή του Δήμου Γιγαντάκη: Ενός γίγαντα με παιδική καρδιά

— Πώς και πότε κατάλαβες ότι θα γίνεις ηθοποιός; Πότε μπήκε το «μικρόβιο»; Θυμάσαι τον πρώτο σου ρόλο;

Η αλήθεια είναι ότι το «μικρόβιο» μπήκε από πολύ μικρή ηλικία. Στο σχολείο ήμουν πάντα από τους πρώτους που δήλωναν συμμετοχή σε κάθε γιορτή, παράσταση και θεατρικό. Εκεί ένιωσα για πρώτη φορά πως η σκηνή, το να εκφράζομαι και να δίνω χαρά στον κόσμο, ήταν κάτι που με γέμιζε πραγματικά. Αυτή η αίσθηση δημιουργικότητας και ελευθερίας ήταν το πρώτο σημάδι ότι τα καλλιτεχνικά δρώμενα είχαν θέση στη ζωή μου, και μάλιστα σοβαρή. Η πρώτη μου επαγγελματική δουλειά ήταν σε ένα βίντεο κλιπ της Μαντώς, το «Επικίνδυνες αποστολές», σε σκηνοθεσία του Χουλιάρα.

Αυτή η εμπειρία ήταν καθοριστική. Μόλις τελείωσε το γύρισμα, πριν καν προλάβω να συνειδητοποιήσω τι είχε συμβεί, ήρθε αμέσως δεύτερη πρόταση για παρόμοια δουλειά. Αυτό για μένα ήταν η επιβεβαίωση ότι «κάτι γίνεται εδώ», ότι υπάρχει ανταπόκριση, ενδιαφέρον. Και κάπως έτσι, όταν είδα ότι έχω πέραση κι ότι ο κόσμος αγκάλιαζε την προσπάθειά μου, αποφάσισα να το κυνηγήσω πιο σοβαρά και πιο συνειδητά. Δεν έγινε από τη μια μέρα στην άλλη· ήταν όμως μια φυσική εξέλιξη, που ξεκίνησε από το παιδί που ανέβαινα, γεμάτο ενθουσιασμό, στη σκηνή του σχολείου.

— Χρειάστηκε να κάνεις άλλες δουλειές πέρα από την υποκριτική;

Έχω κάνει πολλές δουλειές πριν ασχοληθώ με την υποκριτική. Από μικρός ήθελα να είμαι οικονομικά ανεξάρτητος – δεν μου άρεσε ποτέ να ζητάω χρήματα από τους γονείς μου. Έτσι, άρχισα να δουλεύω από μικρή ηλικία, με όποια ευκαιρία έβρισκα.

Ξεκίνησα τα Χριστούγεννα, πουλώντας κρεμμύδια με έναν συμμαθητή μου· αυτή ήταν η πρώτη μου απόπειρα να βγάλω το δικό μου χαρτζιλίκι. Μετά δούλεψα σε βενζινάδικο, σε εστιατόρια ως σερβιτόρος, σε ντισκοτέκ ως λαντζιέρης – μάλιστα ήμουν αυτός που ανέβαινε όρθιος στο μπαρ για να μαζεύει τα άπλυτα ποτήρια! Δούλεψα και ως βοηθός καμεραμάν για γάμους στην Κρήτη, κουβαλώντας μπαταρίες, ξεμπερδεύοντας καλώδια. Έχω δουλέψει ακόμη και στη λαχαναγορά, όπου ήμουν ο μόνος που μπορούσε να σπρώχνει όρθιος μέσα στην καρότσα του φορτηγού τα καρπούζια. Όλες αυτές οι δουλειές, όσο διαφορετικές κι αν είναι μεταξύ τους, μου έμαθαν ένα πράγμα: να μη φοβάμαι τη δουλειά. Και αυτή η νοοτροπία με ακολουθεί μέχρι σήμερα, και στην υποκριτική και στη ζωή.

— Αν μπορούσες να ξαναζήσεις μια στιγμή της καριέρας σου, ποια θα ήταν;

Αν μπορούσα να ξαναζήσω μια περίοδο της καριέρας μου, θα ήταν σίγουρα τα γυρίσματα της σειράς «Ύστερα ήρθαν οι μέλισσες», του Κώστα Κουτσομύτη. Εκείνη η εποχή είχε μια μοναδική μαγεία: η ομάδα, οι άνθρωποι, η ενέργεια στα γυρίσματα… Ήταν μια εμπειρία που πραγματικά με σημάδεψε.

Ένα εξαιρετικά δυνατό καστ, αντάξιο των εμπειριών που έχω ζήσει στο «Ριφιφί». Όμως τότε τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά για μένα.Είχα πάρα πολλές επαγγελματικές υποχρεώσεις. Παράλληλα με τα γυρίσματα στις «Μέλισσες», είχα και το «Προσοχή Μαρκοπαίδιο» με τον Μάρκο Σεφερλή, ενώ τις νύχτες δούλευα ως σόουμαν στο VIP Club. Ο συνδυασμός όλων αυτών έκανε την εμπειρία πολύ απαιτητική και δεν μπόρεσα να την απολαύσω όσο πραγματικά άξιζε. Το ίδιο συνέβη και με τα υπέροχα μέρη της Ελλάδας όπου γινόταν τα γυρίσματα, η Καστοριά για παράδειγμα.

Ήμουν εκεί, αλλά δεν πρόλαβα να ζήσω πραγματικά τη στιγμή, να χαρώ τη διαδρομή, να απορροφήσω την ομορφιά. Ίσως, γι’ αυτό, αν γύριζα τον χρόνο πίσω, θα ήθελα να ξαναβρεθώ σε εκείνη την εποχή… αλλά αυτή τη φορά με λιγότερη πίεση και περισσότερη παρουσία. Να ζήσω πλήρως κάτι που τότε απλώς «πέρασε».

— Τι θυμάσαι από όταν έπαιξες στις «Μέλισσες» με τη Μαρινέλλα;

Όπως είπα και πριν, οι «Μέλισσες» ήταν για μένα μια πραγματική εμπειρία ζωής. Ήταν μια δουλειά γεμάτη συναισθήματα, ένταση, δημιουργικότητα, με ανθρώπους πραγματικά ξεχωριστούς. Η συμμετοχή της Μαρινέλλας ήταν ένα κεφάλαιο από μόνο του. Το να βρίσκεσαι δίπλα σε μια τόσο μεγάλη κυρία του ελληνικού τραγουδιού, με τέτοια ιστορία και τέτοιο κύρος, είναι κάτι που δεν ξεχνάς εύκολα. Ο τρόπος που κινείται, που δουλεύει, που εκπέμπει σεβασμό… ήταν τιμή μου να μοιραστώ μαζί της σκηνές.

— Έκανες κάποτε και impersonator τραγουδιών του Σάκη…

Σε ένα μίνι πρόγραμμα, έβγαινα από κλουβιά και φορούσα τη γνωστή φούστα, την περίοδο που είχε γίνει χαμός, συζητιόταν παντού. Ήταν μια εποχή με πολύ κέφι, ένταση και… θάρρος! Μια από αυτές τις δουλειές που σου μένουν για πάντα, γιατί βγάζουν τον σόουμαν που έχεις μέσα σου.

— Το 2009 ήσουν με τους Tiger Lillies στο Μπάντμιντον και σε πήγαν σηκωτό στο Ασκληπιείο Βούλας… ήταν και ένας λόγος που ζεις πλέον part time στην Αμερική. Πώς ήταν η προσαρμογή σου; Ποιες ήταν οι προκλήσεις που αντιμετώπισες και αντιμετωπίζεις μέχρι σήμερα εκεί;

Πράγματι, το 2009 ήταν μια χρονιά-σταθμός για μένα, αλλά όχι με τον τρόπο που θα ήθελα. Εξαιτίας της πάθησής μου, της αχονδροπλασίας, που συνοδεύεται από σοβαρή στένωση στη σπονδυλική στήλη. Πίεζα τον εαυτό μου περισσότερο από όσο άντεχε το σώμα μου. Τα συνεχόμενα σόου, τα ταξίδια, οι απαιτήσεις… κάποια στιγμή το σώμα είπε «ως εδώ».

Έφτασα στο σημείο να μη νιώθω τα πόδια μου και με πήγαν σηκωτό στο Ασκληπιείο Βούλας. Εκεί, δυστυχώς, αντιμετώπισα και κάτι που πονάει να το λες: στην Ελλάδα ακόμη δεν υπάρχει ξεκάθαρη εμπειρία και γνώση για τέτοιες παθήσεις. Ένιωθα συχνά σαν «πείραμα», όχι γιατί δεν υπήρχε καλή πρόθεση, αλλά γιατί δεν υπήρχε η εξειδίκευση. Έκανα διπλή επέμβαση μέσα σε μία μέρα και έμεινα περίπου 40 ημέρες στο νοσοκομείο, σε ένα δωμάτιο με έξι άτομα. Με πίστη, πείσμα και δύναμη κατάφερα τελικά να σταθώ ξανά στα πόδια μου.

Όμως μου έμειναν πολλά «κουσούρια», που με συνοδεύουν ακόμη. Κάπου εκεί ήρθε και η απόφαση να φύγω. Μου δόθηκε μια μεγάλη ευκαιρία από έναν άνθρωπο του ίδιου αναστήματος με εμένα, ο οποίος καταλάβαινε πραγματικά την πάθησή μου. Και έτσι ξεκίνησα τη ζωή μου στην Αμερική, όπου οι γιατροί έχουν πολύ μεγαλύτερη εξειδίκευση σε θέματα αχονδροπλασίας. Η προσαρμογή… δεν ήταν εύκολη. Ειδικά στην ηλικία που ήμουν όταν έφυγα. Ό,τι είναι καινούργιο, μετά από μια ολόκληρη ζωή στην Ελλάδα, θέλει κουράγιο, χρόνο και υπομονή. Αλλά όταν έχεις στόχους, όλα αντιμετωπίζονται, βήμα βήμα.

Οι προκλήσεις που συνεχίζεις να αντιμετωπίζεις όταν ζεις μακριά από την πατρίδα σου είναι οι ίδιες για όλους: η νοσταλγία, η απόσταση από τους δικούς σου, οι άλλοι ρυθμοί ζωής, το ότι πρέπει να ξαναφτιάξεις τον κόσμο σου από την αρχή. Αλλά μαζί με αυτά έρχονται και ευκαιρίες – για καλύτερη υγεία, καλύτερη φροντίδα, μια πιο λειτουργική καθημερινότητα, και το βασικότερο: την αίσθηση ότι μπορείς να σταθείς όρθιος και να συνεχίσεις.

— Θεωρείς ότι εκείνη ήταν μία από τις δυσκολότερες στιγμές σου;

Απολύτως, εκείνη ήταν ίσως η πιο δύσκολη στιγμή της ζωής μου, όσον αφορά την υγεία μου. Ήταν μια περίοδος που δοκιμάστηκε όχι μόνο το σώμα μου, αλλά και η ψυχή μου – η υπομονή, η πίστη και η θέληση να σταθώ ξανά όρθιος. Αλλά ακριβώς εκείνη η δυσκολία με έκανε πιο δυνατό. Με δίδαξε τι σημαίνει να μην τα παρατάς, να ψάχνεις λύσεις και να εκτιμάς ακόμη περισσότερο τη ζωή και την κάθε μικρή πρόοδο. Ήταν μια περίοδος που όντως με σημάδεψε, αλλά ταυτόχρονα με έφερε πιο κοντά στο να καταλάβω τι είμαι ικανός να αντιμετωπίσω και να πετύχω.

— Πώς είναι η ζωή σου στην Αμερική συγκριτικά με την Ελλάδα;

Η αλήθεια είναι πως η Ελλάδα ήταν, είναι και θα είναι πάντα το σπίτι μου. Είναι ο τόπος όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα και έζησα τις πιο όμορφες και δημιουργικές στιγμές της ζωής μου. Τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει την αίσθηση της πατρίδας, τους ανθρώπους, τις μυρωδιές, τις εικόνες και την ενέργεια που έχει αυτή η χώρα.

Η Αμερική από την άλλη, ήταν για μένα μια αναγκαστική αλλά σωτήρια επιλογή. Ένα μέρος όπου μπορώ να λάβω καλύτερη ιατρική φροντίδα, πιο εξειδικευμένη γνώση για την πάθησή μου και να ζω μια καθημερινότητα που με βοηθά να διατηρώ την υγεία μου σε καλύτερα επίπεδα. Με στήριξε εκεί που χρειαζόμουν βοήθεια. Η προσαρμογή δεν είναι εύκολη υπόθεση. Νέοι ρυθμοί, νέα κουλτούρα, άλλος κόσμος γύρω σου. Αλλά όταν έχεις στόχους και ανάγκη για μια καλύτερη ποιότητα ζωής, βρίσκεις τρόπο να σταθείς.

— Πώς είναι η καθημερινότητά σου στην Αμερική σήμερα;

Έχω τη ρουτίνα μου. Η καθημερινότητά μου στην Αμερική είναι διαφορετική από αυτή στην Ελλάδα· είναι πιο οργανωμένη και πρακτική, αλλά με τους σωστούς ρυθμούς βρίσκω χρόνο για όλα αυτά που με κάνουν να νιώθω καλά και ενεργό.

— Τι πρότζεκτ έχεις κάνει τα τελευταία χρόνια εκεί; Τι δεν ξεχνάς;

Τα τελευταία χρόνια στην Αμερική κάνω διάφορα εύκολα πρότζεκτ για να επιβιώσω και οτιδήποτε που δεν επιβαρύνει την υγειά μου. Κάθε δουλειά που κάνω εδώ με διδάσκει κάτι νέο και μου δίνει τη δυνατότητα να εξελίσσομαι, ως επαγγελματίας και ως άνθρωπος. Αυτό που δεν ξεχνώ ποτέ είναι τις πρώτες μέρες μετά τη μετακόμιση – τις δυσκολίες της προσαρμογής, την αίσθηση της ξενιτιάς, αλλά και τη συγκίνηση όταν κατάφερα να σταθώ ξανά στα πόδια μου και να συνεχίσω τη δουλειά που αγαπώ. Κάθε μικρή επιτυχία εδώ έχει μεγαλύτερη αξία, γιατί την κερδίζεις με κόπο, πίστη και υπομονή.

— Από την ελληνική σκηνή έχεις αποσυρθεί εδώ και δεκαπέντε χρόνια, αλλά αποφάσισες να κάνεις μια εξαίρεση. Τι σε έκανε να πεις το ναι στο «Ριφιφί»;

Όλα γίνονται για κάποιο λόγο… Μετά από δεκαπέντε χρόνια εκτός ελληνικής σκηνής, το «Ριφιφί» ήταν η πρώτη πρόταση που με έκανε πραγματικά να το σκεφτώ.Ο τρόπος προσέγγισης, το κόνσεπτ και, πάνω απ’ όλα, η χημεία με τους ανθρώπους από την πρώτη μας συνάντηση, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο. Ένιωσα ότι υπήρχε σεβασμός, ξεκάθαρο όραμα και μια δημιουργική ενέργεια – αυτά ήταν που με έκαναν να πω το «ναι».

— Τι σημαίνει ο Σωτήρης Τσαφούλιας για σένα;

Ο Τσαφούλιας για μένα είναι ένας δημιουργός με μοναδικό τρόπο σκέψης και έκφρασης. Με μαγεύει το πώς αρθρώνει τις ιδέες του, ενώ η τοποθέτησή του σε οποιοδήποτε θέμα με καθηλώνει. Έχει μια σπάνια καθαρότητα και ευθύτητα, που εκτιμώ βαθιά.

— Πες μου για τον Αργύρη, τον χαρακτήρα που υποδύεσαι στη σειρά… Πώς είναι; Έχετε κοινά;

Ο Αργύρης, από τη δική μου οπτική, είναι ένας άνθρωπος με τον οποίο μοιράζομαι αρκετά κοινά, κυρίως στον τρόπο που παλεύει για να επιβιώσει. Η βασική μας διαφορά είναι πως εκείνος επέλεξε παράνομες διαδρομές για να τα καταφέρει. Παρόλα αυτά, μπορώ να κατανοήσω τα κίνητρα, τους φόβους και τις ανάγκες του, κι αυτό με βοήθησε να προσεγγίσω τον ρόλο με ειλικρίνεια.

— Και με τον Βλαδίμηρο Κυριακίδης δημιουργήθηκε μια δυνατή φιλία, σωστά;

Ναι, με τον Βλαδίμηρο δημιουργήθηκε κάτι πραγματικά ξεχωριστό. Είχα πολλά χρόνια να νιώσω αυτό που ένιωσα ξανά μαζί του, και θα του είμαι για πάντα ευγνώμων γι’ αυτό. Δεθήκαμε τόσο, που τον νιώθω σαν τον αδελφό, έναν αδελφό που ποτέ δεν είχα στη ζωή μου.

Στα γυρίσματα, το αίσθημα θαλπωρής που ένιωθα μού θύμισε το αίσθημα που έχω κρατήσει από λίγους, πολύ σημαντικούς ανθρώπους της ζωής μου. Φυσικά, δεν θέλω να αδικήσω κανέναν από το καστ και την ομάδα – το κλίμα ήταν υπέροχο με όλους. Απλώς αυτό που συνέβη με τον Βλαδίμηρο ήταν κάτι που όλοι το αντιληφθήκαμε, και πιστεύω ότι βγαίνει και στις κοινές μας σκηνές.
Ελπίζω όταν δείτε τη σειρά να το νιώσετε κι εσείς: αυτή τη σχέση αγάπης, προστασίας, ενδιαφέροντος και αληθινής σύνδεσης που χτίστηκε ανάμεσά μας.

— Ποια είναι η πιο περίεργη πρόβα που θυμάσαι;

Επειδή η σειρά δεν έχει βγει ακόμα στον αέρα, δεν μπορώ να αποκαλύψω λεπτομέρειες, αλλά μπορώ να πω το εξής: Η πιο περίεργη ήταν μια στιγμή που είχε απ’ όλα – γέλιο, αμηχανία και πολύ αυτοσχεδιασμό. Ήταν μια σκηνή που θεωρούσα απλή, κι όμως όλα πήγαν στραβά με τον πιο αστείο τρόπο – λάθος τάιμινγκ, απρόβλεπτες αντιδράσεις γύρω μου.Εκεί συνειδητοποίησα πως καμία πρόβα δεν είναι «ρουτίνα». Πάντα κάτι απρόβλεπτο μπορεί να συμβεί, κι αυτό είναι που κρατάει ζωντανή όλη τη μαγεία της δουλειάς μας.

— Ποιο ήταν το πιο αστείο περιστατικό στα γυρίσματα;

Από τα πιο αστεία περιστατικά ήταν ο Βλαδίμηρος… και η «αποστολή» του να είμαστε πάντα πρώτοι στη σειρά για το γεύμα όταν είχαμε διάλειμμα. Κάθε φορά έβρισκε την ίδια δικαιολογία: «Έχω μικρό παιδί μαζί μου, αφήστε μας να περάσουμε!» Κι εγώ, φυσικά, ήμουν το «μικρό παιδί»! Γελάγαμε όλοι. Ήταν μια από τις στιγμές που έδειχναν το χιούμορ και την τρυφερότητά του.

— Χαρακτήρισε με ένα επίθετο τους υπόλοιπους συμπρωταγωνιστές σου…

Δεν θα ήθελα να μπω σε ονόματα για να μην αδικήσω κανέναν, αλλά μπορώ να πω ότι κάθε ένας από τους συμπρωταγωνιστές μου είχε το δικό του μοναδικό χρώμα στη δουλειά μας. Κάποιον θα τον έλεγα γενναιόδωρο, άλλον αληθινό, άλλον πειθαρχημένο, άλλον ακούραστο και άλλον ευαίσθητο. Αυτό που μετράει περισσότερο από τα επίθετα είναι ότι όλοι μαζί δημιουργήσαμε ένα σύνολο γεμάτο σεβασμό, χιούμορ και αγάπη για αυτό που κάνουμε.

— Πριν μερικά χρόνια είχες μιλήσει ανοιχτά για ένα 9χρονο παιδί που είχε πέσει θύμα μπούλινγκ. Είπες ότι είχες ζήσει αντίστοιχες στιγμές στην παιδική σου ηλικία. Ισχύει ότι συμβαίνει μέχρι και σήμερα;

Δεν μπορώ να δεχθώ ότι στη σημερινή εποχή συνεχίζει να υπάρχει το bullying, και μάλιστα προς ανθρώπους που έχουν το «χάρισμα» να είναι διαφορετικοί. Το λέω αυτό συνειδητά, γιατί εγώ νιώθω πραγματικά ευλογημένος και τυχερός: είχα γύρω μου ανθρώπους που στάθηκαν δίπλα μου, που με προστάτεψαν, που μου μείωσαν στο μέγιστο τον φόβο και την ανασφάλεια για το πώς θα με κοιτάξει ή τι θα πει ο καθένας.

Ξέρω όμως πολύ καλά ότι δεν έχουν όλοι την ίδια τύχη. Ειδικά στην επαρχία, δυστυχώς, υπάρχουν ακόμη νοοτροπίες που μένουν πίσω… Το βλέμμα το περίεργο, το κουτσομπολιό πίσω από την πλάτη. Όλα αυτά πληγώνουν, πόσω μάλλον ένα παιδί. Θέλω να πιστεύω ότι κάποια στιγμή ο κόσμος θα αλλάξει. Ότι θα μάθουμε να βλέπουμε τον άνθρωπο και όχι τη διαφορετικότητά του. Για να μη χρειάζεται κανένα παιδί –όπως εκείνο το 9χρονο– να βιώνει τέτοιες καταστάσεις. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να μιλάμε και να στεκόμαστε δίπλα σε όσους νιώθουν αδύναμοι. Μόνο έτσι αλλάζει πραγματικά κάτι.

— Αν μπορούσες να αλλάξεις θέση με κάποιον για μία μέρα, ποιον θα διάλεγες και γιατί;

Μου βάζετε δύσκολα με αυτή την ερώτηση… Αν θα μπορούσε κάτι τέτοιο να συμβεί, θα ήθελα για μία μέρα να δω τον κόσμο από ψηλά. Άρα, θα άλλαζα θέση με οποιονδήποτε ψηλό! Για πρακτικούς λόγους… να ξεκουράσω επιτέλους τον αυχένα μου, που μια ζωή κοιτάζει προς τα πάνω. Νομίζω θα ήταν μια ωραία, διαφορετική εμπειρία – έστω και για 24 ώρες.

— Έχεις googlάρει ποτέ το όνομά σου;

Ναι, googlάρω το όνομά μου… όχι γιατί περιμένω να μάθω κάτι καινούργιο για μένα, αλλά για να γελάσω με μερικά από τα περίεργα σχόλια που βρίσκω!

— Μια συνήθεια που θέλεις να κόψεις;

Μια συνήθεια που θα ήθελα να κόψω είναι να παίρνω μαζί μου υπερβολικά πολλά πράγματα στα ταξίδια… σαν να ετοιμάζομαι για αποστολή στο διάστημα! Μου συμβαίνει από ανασφάλεια, φοβάμαι ότι μπορεί να χρειαστώ κάτι και να μην το έχω άμεσα.

— Τι μπορεί να χαζεύεις με τις ώρες στο κινητό σου / socialmedia / YouTube;

Όταν κολλήσει το μυαλό μου ότι θέλω να αγοράσω κάτι, μπορώ να χαζεύω ώρες στο διαδίκτυο ψάχνοντας για αυτό – συγκρίνω, διαβάζω reviews… γενικά, είμαι γκατζετάκιας. Είναι ένας συνδυασμός περιέργειας και εμμονής με την τεχνολογία, με τραβάει αμέσως.

— Θυμάσαι μια αστεία ή περίεργη ατάκα που σου έχει πει θαυμαστής;

Ένα παιδάκι με είχε ρωτήσει αν γνωρίζω προσωπικά τη Χιονάτη και, αν ναι, να της δώσω χαιρετίσματα! Μου φάνηκε τόσο αστείο και γλυκό ταυτοχρόνως. Αυτά τα μικρά απρόσμενα σχόλια μένουν πάντα στη μνήμη μου.

— Δίνει καλές συμβουλές σε φίλες/ους/@ ο Δήμος;

Αυτό δεν μπορώ να το κρίνω εγώ. Προσπαθώ να είμαι κοντά σε ανθρώπους που με χρειάζονται και να κρατάω επαφή με όσους νιώθω κοντά μου, αλλά η σημερινή εποχή κάνει τους περισσότερους να φαίνονται κάπως απομακρυσμένοι.

— Τι θα έλεγες στον 18χρονο εαυτό σου αν τον συναντούσες τώρα;

Θα του έλεγα να έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του, να μη φοβάται να ονειρεύεται μεγάλα πράγματα και να εκτιμά κάθε στιγμή της ζωής, ακόμα και τις δυσκολίες. Κάθε εμπειρία, καλή ή κακή, θα τον φέρει πιο κοντά σε αυτό που πραγματικά θέλει να γίνει.

— Ποια είναι η τελευταία φορά που έκανες κάτι πραγματικά παιδικό;

Η τελευταία φορά που έκανα κάτι πραγματικά παιδικό ήταν όταν χάθηκα στον ενθουσιασμό ενός παιχνιδιού ή μιας μικρής περιπέτειας, χωρίς να σκέφτομαι τον χρόνο ή τις υποχρεώσεις μου. Απλώς αφέθηκα στο να γελάσω και να χαρώ όπως τότε που ήμουν παιδί.

— Σε έχει φέρει κάτι σε πραγματικά δύσκολη θέση στη σκηνή;

Φυσικά, αλλά συνήθως αυτά τα «δύσκολα» τελειώνουν με γέλιο – είτε δικό μου είτε του κοινού. Κάποια στιγμή, ένα λάθος ρεφρέν ή μια απρόσμενη αντίδραση γύρω μου με έκανε να κοκκινίσω… αλλά τελικά έγινε η αγαπημένη μου ανάμνηση από εκείνη τη σκηνή.

— Τι σημαίνει για σένα «ευτυχία» στην καθημερινότητα;

Ευτυχία για μένα είναι, πρώτα απ’ όλα, να ξυπνάω χωρίς πόνο και με καθαρή ματιά, ώστε να μπορώ να απολαμβάνω τις μικρές στιγμές που φέρνουν χαμόγελο χωρίς λόγο – ένα καλό πρωινό περπάτημα, η μουσική που αγαπώ, μια βόλτα με φίλους.

— Ποιο είναι το μεγαλύτερο μάθημα που σου έχει διδάξει η ζωή;

Το μεγαλύτερο μάθημα που μου έχει διδάξει η ζωή είναι να μην τα παρατάω ποτέ. Ότι κάθε δυσκολία, κάθε αποτυχία, ακόμα και ο πόνος, έχει κάτι να σου μάθει. Και ότι η υπομονή, η πίστη στον εαυτό σου και η θέληση να συνεχίσεις είναι αυτά που τελικά κάνουν τη διαφορά.

— Θέατρο, σινεμά; Τελικά, τι προτιμάς;

Φυσικά, και προτιμώ να βλέπω θεατρικές παραστάσεις – υπάρχει κάτι μαγικό στο ζωντανό θέατρο. Όμως, όταν πρόκειται για δουλειά, το σινεμά είναι το αγαπημένο μου πεδίο: μου αρέσει η διαδικασία του γυρίσματος και η μαγεία που δημιουργείται πίσω από την κάμερα.

— Πώς θα ήθελες να σε θυμούνται οι άλλοι;

Θα ήθελα να με θυμούνται ως έναν άνθρωπο που προσπαθούσε πάντα να δίνει τον καλύτερο του εαυτό, που σεβάστηκε και εκτίμησε τους γύρω του, και που έφερε λίγη χαρά και έμπνευση στη ζωή των ανθρώπων, χωρίς υπερβολές, απλά με ειλικρίνεια και ζεστασιά.

— Αυτή την περίοδο είσαι σε κάποιο πρότζεκτ στην Αμερική; Θα έκανες κάτι ξανά στην Ελλάδα; Ποια είναι τα επόμενα επαγγελματικά σου σχέδια — πώς θέλεις να εξελιχθείς;

Αυτή την περίοδο στην Αμερική κάνω ό,τι δεν επιβαρύνει την υγεία μου, βοηθώντας παράλληλα στη συντήρηση και στα έξοδά μου. Έχοντας περισσότερο χρόνο εδώ, στην ξενιτιά, καταπιάνομαι με το γράψιμο σεναρίων που πραγματεύονται καταστάσεις ενός μικρόσωμου. Μέχρι τώρα έχω γράψει τρία σενάρια και έχω στείλει τα δύο στον Σωτήρη Τσαφούλια. Το όνειρό μου είναι κάποια στιγμή να γίνουν πραγματικότητα, δηλαδή ταινία.