Δέκα ταινίες και μια σειρά που θα σου θυμίσουν τη ληστεία στο Λούβρο

Οι τίτλοι των τελευταίων ημερών πάνε κάπως έτσι: «Κινηματογραφική ληστεία στο Λούβρο!» και δεν έχουν άδικο. Όντως η συγκεκριμένη ληστεία ήταν άψογα μελετημένη (τουλάχιστον στην εκτέλεσή της - πώς θα πάει στη συνέχεια και εάν θα τους πιάσουν, θα δείξει…), έγινε σε ένα από τα μεγαλύτερα και ασφαλέστερα μουσεία του κόσμου, ενώ τα κλοπιμαία ανήκουν στην ιστορία των βασιλέων της χώρας. Το σενάριο εδώ γράφεται από μόνο του. Θα μπορούσε η ταινία να λέγεται «Πώς να κλέψετε το Λούβρο σε 7 λεπτά!».

Το «κινηματογραφική», λοιπόν, δικαιολογείται ως εξής: μια ομάδα καλά εκπαιδευμένων κλεφτών (εικάζεται πως πρόκειται για μέλη ειδικών δυνάμεων) και με εσωτερική πληροφόρηση, κατάφεραν να αρπάξουν μέσα σε μόλις επτά λεπτά κάποια από τα διασημότερα κοσμήματα του Λούβρου, ανάμεσά τους κομμάτια που ανήκαν στη βασιλική συλλογή των Βουρβόνων. Εισέβαλλαν από παράθυρο του δευτέρου ορόφου με ανυψωτικό, χρησιμοποίησαν high tech εργαλεία και άρπαξαν οκτώ ιστορικά κοσμήματα από την γκαλερί «Απόλλων». Όλα αυτά στις 9.30 το πρωί. 9.30 το πρωί δεν θυμάμαι καλά καλά το όνομά μου κι αυτοί σηκώθηκαν, σενιαρίστηκαν, ήπιαν καφέ, έφαγαν το κρουασάν τους, θα έκαναν μια επανάληψη και casually λήστεψαν το Λούβρο… Η γαλλική αστυνομία κάνει λόγο για επιχείρηση επιπέδου ειδικών δυνάμεων, ενώ τα διεθνή μέσα τη χαρακτηρίζουν ήδη «την πιο κινηματογραφική ληστεία των τελευταίων δεκαετιών». Τέτοιες δόξες είχε να ζήσει το Λούβρο από το 1911, όταν «χάθηκε» ξαφνικά η Μόνα Λίζα.

Από το «Topkapi» των '60s μέχρι το πρόσφατο «Any Day Now», ο κινηματογράφος έχει αγαπήσει όσο λίγα θέματα τη ληστεία μουσείων: έξυπνα σχέδια, ακριβείς κινήσεις, high-tech μηχανισμούς ασφαλείας και χαρακτήρες που κινούνται στα όρια του νόμιμου και του ηθικού.

Topkapi (1964)

Ο «μπαμπάς» των heist movies με πρωταγωνίστρια τη Μελίνα Μερκούρη. Μια ομάδα διεθνών απατεώνων προσπαθεί να κλέψει ένα στολισμένο με πολύτιμους λίθους σκήπτρο από το μουσείο-παλάτι Τοπκαπί της Κωνσταντινούπολης. Με μινιμαλισμό, ένταση και χιούμορ, ο σκηνοθέτης Ζυλ Ντάσεν δημιούργησε την πρώτη μεγάλη κινηματογραφική «χορογραφία ληστείας», όπου η κάθε κίνηση έχει τον ρυθμό μπαλέτου. Η ταινία άνοιξε τον δρόμο για αντίστοιχες του είδους της.

How to Steal a Million (1966)

Στο Παρίσι, η Όντρεϊ Χέπμπορν υποδύεται την κόρη ενός πλαστογράφου έργων τέχνης, που αποφασίζει να κλέψει ένα ψεύτικο άγαλμα προτού αποκαλυφθεί η απάτη. Η ταινία είναι μια γοητευτική κομεντί ληστείας, γεμάτη κομψότητα, έξυπνους διαλόγους ενώ επιτρέψτε μου να προσθέσω τα haute couture αριστουργήματα που φορούσε η Χέπμπορν! Συμπρωταγωνιστής της είναι ο Πίτερ Ο’ Τουλ που προσθέτει στο μείγμα φλερτ και ειρωνεία, ενώ η ίδια η ληστεία επικεντρώνεται περισσότερο στο φλερτ παρά στο έγκλημα.

The Thomas Crown Affair (1999)

Ο Τόμας Κράουν (Πιρς Μπρόσναν), δισεκατομμυριούχος που αναζητά συνεχώς την αδρεναλίνη, κλέβει έναν πίνακα από το Μητροπολιτικό μουσείο της Νέας Υόρκης απλώς για την πρόκληση, μέχρι που αρχίζει να τον κυνηγά η ερευνήτρια ασφάλειας (Ρενέ Ρούσο). Ένα στυλιζαρισμένο παιχνίδι ανάμεσα στον έρωτα και την εξουσία, τη λαγνεία και την κατοχή, με σκηνές τόσο αισθητικά τέλειες που μοιάζουν κι αυτές... κλεμμένα έργα τέχνης!
Σημείωση: πρόκειται για remake της ταινίας του 1968 ενώ το 2027 αναμένεται και τρίτο remake με τον Michael B. Jordan.

The Art of the Steal (2013)

Ένας παλαίμαχος κλέφτης έργων τέχνης, ο Κραντς Καλουν (Κερτ Ράσελ), αποφασίζει να επανενώσει την παλιά του ομάδα για ένα τελευταίο μεγάλο -και κυρίως επικερδές εάν πετύχει- κόλπο. Στόχος: Ένα σπάνιο ιστορικό βιβλίο από ένα μουσείο. Όμως τα πράγματα αρχίζουν να περιπλέκονται όταν έρχονται στην επιφάνεια κρυφές ατζέντες.

The Maiden Heist (2009)

Τρεις ηλικιωμένοι φύλακες μουσείου, μαθαίνουν ότι η πτέρυγα την οποία φυλάνε θα κλείσει. Όμως ο καθένας από αυτούς είναι δεμένος με ένα έργο τέχνης και κανένας τους δεν είναι διατεθειμένος να χάσει το αγαπημένο του κομμάτι! Κάπως έτσι, οι Μόργκαν Φρίμαν, Κρίστοφερ Γουόκεν και Ουίλιαμ Μέισι, δεμένοι συναισθηματικά με τους πίνακες που φυλάνε, αποφασίζουν να τους κλέψουν πριν αλλάξει η έκθεση. Μια ταινία γεμάτη τρυφερότητα για το τι σημαίνει να αγαπάς την τέχνη όχι ως επένδυση, αλλά ως κομμάτι της ψυχής σου.

Museo (2018)

Πόλη του Μεξικού, 1985. Ο Χουάν Νούνεζ και ο Μπενχαμίν Γουίλσον (Γκαλ Γκαρσία Μπέρναλ, Αλφρέντο Κάστρο), δύο φίλοι στα τριαντακάτι τους, έχουν μείνει κολλημένοι στη μετεφηβική αδράνεια: δεν έχουν καταφέρει να πάρουν το πτυχίο τους στην κτηνιατρική, ούτε να απομακρυνθούν από τη θαλπωρή -ή τη στασιμότητα- του πατρικού τους σπιτιού. Ζουν στη γειτονιά του Σατελάιτ, ένα προάστιο που μοιάζει με λατινοαμερικανική εκδοχή της αμερικανικής suburban ζωής: τα πάντα τακτοποιημένα, μα τίποτα αληθινά ζωντανό. Όταν πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, αποφασίζουν πως ήρθε η στιγμή να κάνουν επιτέλους κάτι που θα σπάσει τη ρουτίνα τους, κι αυτό δεν θα είναι κάτι λιγότερο από μια τολμηρή, σχεδόν απίστευτη πράξη: τη μεγαλύτερη ληστεία που έχει γνωρίσει ποτέ το Μεξικό, στο Εθνικό Μουσείο Ανθρωπολογίας.

Mini story time: Πρόκειται για την κινηματογραφική απόδοση μιας αληθινής ληστείας που έγινε τη νύχτα των Χριστουγέννων, με τους δράστες να κινούνται ανενόχλητοι για ώρες μέσα στο μουσείο. Πολλά από τα αντικείμενα επιστράφηκαν δεκαετίες αργότερα, άλλα όμως χάθηκαν για πάντα. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη ληστεία στην Λατινική Αμερική.

Ocean’s 8 (2018)

H …γυναικεία έκδοση του Ocean’s 11 με ένα δυνατό καστ που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων τις Σάντρα Μπούλοκ, την Κέιτ Μπλάνσετ, την Αν Χάθαγουεϊ και τη Ριάνα. Η υπόθεση βρίσκει την Ντέμπι Όσιαν, αδελφή του Ντάνι Όσιαν, να σχεδιάζει την απόλυτη ληστεία: να κλέψει ένα διαμαντένιο περιδέραιο αξίας 150 εκατ. δολαρίων στο Met Gala. Η ταινία είναι όσο γκλάμουρ, witty και χιουμοριστική περιμένει κανείς από το franchise, με μουσείο, couture και girl power.

The Duke (2020)

Ένας 60χρονος οδηγός ταξί από το Νιούκαστλ κλέβει έναν πίνακα του Γκόγια από την Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου, όχι για κέρδος, αλλά για να πιέσει την κυβέρνηση να μειώσει τους φόρους στους ηλικιωμένους. Πρωταγωνιστούν οι Jim Broadbent και Helen Mirren

Mini Story Time: Ο Κέμπτον Μπάντον το 1961 πήρε τον πίνακα «Πορτρέτο του Δούκα του Ουέλινγκτον» και άφησε γράμμα στο μουσείο. Επιστρέφοντας το έργο τέσσερα χρόνια μετά, έγινε λαϊκός ήρωας. Είναι ίσως η πιο ευγενική και «ηθική» ληστεία στην ιστορία!

Any Day Now (2024)

Η ταινία ξαναφέρνει στη ζωή την πιο αινιγματική ληστεία έργων τέχνης της Ιστορίας: το 1990, δύο άνδρες ντυμένοι αστυνομικοί μπήκαν στο Μουσείο Isabella Stewart Gardner της Βοστώνης και άρπαξαν 13 έργα, μεταξύ των οποίων πίνακες του Ρέμπραντ και του Βερμέερ. Η ταινία επικεντρώνεται στον Στιβ (Τέιλορ Γκρέι), έναν φιλόδοξο μουσικό που εργάζεται ως φύλακας στο μουσείο. Κάνει όμως το λάθος να χρωστάει στον μικροαπατεώνα Μάρτυ. Ο Μάρτυ δέχεται να σβήσει το χρέος εάν τον βοηθήσει σε μια μεγαλεπήβολη ληστεία έργων τέχνης.

Mini Story Time: Μέχρι σήμερα, τα έργα αξίας άνω των 500 εκατομμυρίων δολαρίων δεν έχουν βρεθεί. Το μουσείο κρατά ακόμη τα κενά πλαίσια στους τοίχους ως υπόμνηση της απώλειας.

The Mastermind (2025)

Εδώ, η Κέλι Ράιχαρντ αφηγείται την ιστορία ενός αποτυχημένου απόφοιτου καλών τεχνών (Τζος Ο’Κόνορ) που, πνιγμένος στη μετριότητα και την κοινωνική πίεση, αποφασίζει να οργανώσει τη ληστεία ενός μουσείου στη Μασαχουσέτη για να αποδείξει την αξία του. Αντί για μια εντυπωσιακή «heist movie», η Ράιχαρντ δημιουργεί μια υπόγεια, ειρωνική μελέτη πάνω στην ανάγκη για αναγνώριση, τη ματαιότητα της φιλοδοξίας και την ψευδαίσθηση της ελευθερίας μέσα από τον πιο απροσδόκητο «εγκέφαλο» εγκλήματος.

Mini story time: Η ταινία βασίζεται σε αληθινή ληστεία του 1972 στο Μουσείο Τέχνης του Γουόρσεστερ, όπου δύο άνδρες έκλεψαν πίνακες Γκογκέν, Πικάσο και έναν αξίας 2 εκατ. δολαρίων. Ο αρχηγός της συμμορίας, Φλόριαν «Αλ» Μάντεϊ, συνελήφθη όταν οι συνεργοί του αποκάλυψαν το σχέδιο σε ένα μπαρ. Οι πίνακες βρέθηκαν λίγες εβδομάδες αργότερα σε φάρμα του Ρόουντ Άιλαντ.

Lupin (2021)

Οκ, δεν είναι ταινία αλλά πρόκειται για μια από τις πιο επιτυχημένες σειρές στο Netflix! Στο «Lupin», ο Ομάρ Σι υποδύεται τον Ασάν Ντιόπ, έναν χαρισματικό κλέφτη που εμπνέεται από τον διάσημο φανταστικό gentleman cambrioleur, Αρσέν Λουπέν, για να εκδικηθεί μια εύπορη οικογένεια που κατέστρεψε τον πατέρα του. Με φόντο τα μουσεία και τις συλλογές τέχνης του Παρισιού, από το Λούβρο μέχρι ιδιωτικά αρχοντικά, η σειρά συνδυάζει μυστήριο, δράση και κοινωνικό σχόλιο, δείχνοντας πώς η εξυπνάδα και η γοητεία μπορούν να γίνουν όπλα ενάντια στην αδικία και την ταξική ανισότητα.

Mini story time: Αν και η σειρά δεν βασίζεται σε πραγματική ληστεία, εμπνέεται από τον θρυλικό λογοτεχνικό ήρωα Αρσέν Λουπέν του Μορίς Λεμπλάν (1905). Ο χαρακτήρας του Ντιόπ επαναφέρει τον Λουπέν στη σύγχρονη εποχή, ως σύμβολο κοινωνικής ανυπακοής και «ιδιοφυούς εκδίκησης» απέναντι στην εξουσία.