Ηλέκτρα 7: Κινηματογράφος στη Μικρή Επίδαυρο; Κι όμως συνέβη

Στο επετειακό πρόγραμμα της φετινής διοργάνωσης, το Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου συνεργάστηκε με την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου για την ταινία «Ηλέκτρα 7», που πραγματοποιήθηκε χάρη στην ευγενική υποστήριξη της ΔΕΗ.

Η κατάρα των Ατρειδών εμπνέει τον σεναριογράφο Παναγιώτη Χριστόπουλο, σε μια σύγχρονη ταινία με πρωταγωνιστές την Ηλέκτρα και τον Ορέστη, που εντάσσεται στον Κύκλο Contemporary Ancients. Σε μια πρωτότυπη κινηματογραφική σκυταλοδρομία, επτά διαφορετικοί σκηνοθέτες –(με αλφαβητική σειρά): Αλέξανδρος Βούλγαρης, Σοφία Εξάρχου, Νεριτάν Ζιντζιρία, Χριστίνα Ιωακειμίδη, Μπάμπης Μακρίδης, Αργύρης Παπαδημητρόπουλος και Ελίνα Ψύκου –καλούνται να συνεργαστούν στα επτά κεφάλαια που συνθέτουν την ταινία. Την εκτέλεση της παραγωγής έχει αναλάβει η εταιρεία Marni Films, με παραγωγό τη Μίνα Ντρέκη.

Ηλέκτρα 7: Δύο παιδιά καταζητούνται για έναν φόνο με αυτόπτες μάρτυρες μικρότερα παιδιά

Το έργο ξεκινάει από το τέλος, με τους υπόπτους να έχουν συλληφθεί και το Εγκληματολογικό να προσπαθεί –μάταια– να αναπαραστήσει τον φόνο. Οι ένοχοι φέρονται να είναι δύο παιδιά, ενώ οι μάρτυρες είναι επίσης παιδιά –μικρότερα– που έπαιζαν εκεί γύρω. Η παιδική και εφηβική αθωότητα μπλέκεται στην υπόθεση ενός εγκλήματος. «Μα είναι παιδιά», φωνάζει στους αστυνομικούς ο άνθρωπος που –εν αγνοία του– τα φυγάδευσε προτού συλληφθούν... Από την άλλη, τα παιδιά-μάρτυρες φτιάχνουν σενάρια για το έγκλημα. Ενώ κανένα από αυτά δεν είδε τι συνέβη, όλα μιλούν για σκηνές βίας με μια τρομολαγνεία που σοκάρει τον θεατή.

Ορέστης και Ηλέκτρα: Ένοχοι ή θύματα; Ή μήπως απλώς οι μόνοι που αρνήθηκαν να ξεχάσουν;

Στο επίκεντρο της ιστορίας βρίσκονται δύο αδέρφια, η Ηλέκτρα (Έλσα Λεκάκου) και ο Ορέστης (Στέφανος Καλτζίδης), δυο πρόσωπα δεμένα με μια σχεδόν βουβή, ενστικτώδη αγάπη. Μεγαλώνουν μέσα σε μια οικογένεια προβληματική και διαλυμένη, όπου η βία, η εγκατάλειψη και η σιωπή είναι οι μόνες σταθερές. Η ιστορία τους παρουσιάζει μεγάλες ομοιότητες με τον μύθο, αλλά μεταφέρεται στο σήμερα. Ο πατέρας, Αγαμέμνων (Κώστας Κορωναίος), κακοποιητικός και αυταρχικός, έχει πεθάνει κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Η μητέρα, Κλυταιμνήστρα (Αγγελική Παπαθεμελή), αδύναμη ή απλώς απόμακρη, αδυνατεί να προστατεύσει τα παιδιά της και ίσως και τον ίδιο τον εαυτό της. Στο πλευρό της ένας ακόμη άντρας, ο Αίγισθος (Αυγουστίνος Κούμουλος), συνεχίζει τον κύκλο κακοποίησης.

Τα παιδιά βλέπουν, σιωπούν και περιμένουν. Δεν είναι απλώς παθητικοί παρατηρητές, είναι ψυχές που ωριμάζουν πρόωρα και εσωτερικά ετοιμάζουν την ανατροπή. Η Ηλέκτρα βρίσκει καταφύγιο στα αδέσποτα σκυλιά. Ο Ορέστης καταλήγει σε ίδρυμα, προδίδοντας μια εύθραυστη ψυχική ισορροπία. Στο περιθώριο, μια μεγάλη αδερφή, μια σύγχρονη Χρυσόθεμις, που επιλέγει τη σιωπή, αλλά όχι την άγνοια. Πώς έγινε άραγε το έγκλημα; Σύμφωνα με τον μύθο, ο Ορέστης σκότωσε την Κλυταιμνήστρα. Ποιος του όπλισε το χέρι; Ποιος τον περίμενε καιρό ώστε να επιτελέσει το χρέος του απέναντι στον θάνατο του πατέρα του; Πόση χαρά μπορεί να φέρει σε δυο παιδιά ένας θάνατος –και μάλιστα μια μητροκτονία; Πόσο αιτιολογημένο είναι ένα τέτοιο έγκλημα στις μέρες μας; Τέτοια και άλλα παρόμοια ερωτήματα τίθενται στον θεατή καθώς παρακολουθεί την ταινία.

Η άλλη πλευρά του νομίσματος

Δυο παιδιά που θέλουν να παίξουν, να χαρούν. Οι κουβέντες που ανταλλάσσουν μεταξύ τους καθ’ όλη τη διάρκεια του έργου είναι ελάχιστες. Και αυτό έχει το ενδιαφέρον του, καθώς μιλούν με τα μάτια και με τη γλώσσα του σώματος. Τρυπώνουν κρυφά σ’ ένα ξενοδοχείο που είναι κλειστό για σεζόν και κάνουν βουτιές στην πισίνα. Ο ιδιοκτήτης (Φύλακας: Νικόλας Χανακούλας) και η φίλη του–η υπέροχη Μαρία Καλλιμάνη στον ρόλο της γυναίκας –αντί να καλέσουν την αστυνομία, τα υποδέχονται θερμά και τα φροντίζουν. Εκεί να ωστόσο δεν βγάζουν κουβέντα. Τα ταΐζουν, τα κοιμίζουν, τα κάνουν να αισθανθούν την οικογενειακή θαλπωρή. Λίγο πριν από την καταιγίδα, λίγο πριν από τη σύλληψη. Γιατί μην ξεχνάμε ότι είναι παιδιά και αποζητούν μια αγκαλιά από τους μεγαλύτερους, μια αγκαλιά που δεν πήραν από την οικογένειά τους.

Σε διάλογο με την Ηλέκτρα του Τάρλοου και τον χώρο του θεάτρου

Η ταινία Ηλέκτρα 7 συνομιλεί δυναμικά και με την «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή που σκηνοθέτησε ο Δημήτρης Τάρλοου κι έκανε πρεμιέρα στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου στις 4 Ιουλίου. Από τη μία πλευρά το αρχαίο κείμενο του τραγικού ποιητή κι από την άλλη ένα σύγχρονο κινηματογραφικό έργο, που αντλεί έμπνευση από τον ίδιο μύθο και τον μεταφέρει στο σήμερα, με νέα αισθητική και φωνή. Οι επτά σκηνοθέτες της ταινίας συνεργάστηκαν αρμονικά, δημιουργώντας, παρά την πολυφωνία, ένα άψογο ενιαίο σύνολο. Το αποτέλεσμα είναι ένας πολυεπίπεδος διάλογος: του χθες με το σήμερα, του θεάτρου με τον κινηματογράφο, της Μικρής με τη Μεγάλη Επίδαυρο.

Μια συναυλία για το κλείσιμο της βραδιάς

Και κάπως έτσι, η νύχτα έκλεισε με μουσική. Ο Μπλέιν Ρέινινγκερ, 72 χρονών πια, με τη χαρακτηριστική παρουσία του, πήρε το βιολί του και μας ταξίδεψε. Ζει στην Ελλάδα από το 1998, αλλά εκείνη τη στιγμή, κάτω από τα αστέρια και πάνω στις πέτρες της Επιδαύρου, ένιωθε (κι εμείς μαζί του) σαν να ανήκε πάντα εδώ. Οι ήχοι του, γνώριμοι αλλά και πρωτόγνωροι, κάλυψαν τον αρχαίο χώρο. Συνθέτης, βιολιστής, ηθοποιός και περφόρμερ, ο Ρέινινγκερ έχει υπογράψει μουσικές για πληθώρα κινηματογραφικών έργων, γεγονός που τον καθιστά τον ιδανικό καλλιτέχνη για τον επίλογο μιας βραδιάς αφιερωμένης στον κινηματογράφο, και μάλιστα στην πρώτη ταινία που προβλήθηκε στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου. Καθώς το φως έσβηνε σιγά σιγά, σκεφτόμασταν πόσο μαγικό ήταν αυτό που είχαμε μόλις ζήσει: θερινό σινεμά στο αρχαίο θέατρο.

Κλείνοντας, αξίζει να σημειωθεί ότι το εγχείρημα αυτό δεν θα μπορούσε να υλοποιηθεί χωρίς την πολύτιμη στήριξη της ΔΕΗ. Σε μια εποχή που η εικόνα είναι το κυρίαρχο μέσο έκφρασης, η ΔΕΗ βρίσκεται στο πλευρό των δημιουργών, οι οποίοι μεταφέρουν στη μεγάλη οθόνη, ολοκληρωμένες ιστορίες, με τόλμη, ευαισθησία και αυθεντικότητα. Η ΔΕΗ, στηρίζοντας διαχρονικά τον πολιτισμό και τη νέα γενιά δημιουργών, επενδύει στην ενέργεια που εμπνέει, εξελίσσει και ενώνει.